-Εξομολόγηση Σκέψεων-

[dr.peters]

ΧΑΧΑΧΑΧΑ! ;D ;D ;D

Καλά εγώ νόμιζα ότι το έγραψα για αστείο.

Άλλο νόημα βγήκε τελικά?

ε, ειναι επειδη εβαλες την σκυθρωπη φατσουλα....!

 

[RayDTutto]

Δεν κατάλαβα?

Τραβάει κάποιος κανένα ζόρι εδώ μέσα? >

;D ;D ;D

Χαχαχαχα... Όχι φίλος. Respect.

 

[yann]

Δεν κατάλαβα?

Τραβάει κάποιος κανένα ζόρι εδώ μέσα? >

;D ;D ;D

Oταν εγω λεω οτι οι φατσουλες ειναι must,ειμαι μπουφος...

Μονο ετσι μπορει να σε καταλαβει ο αλλος,δεν υπαρχει τονος φωνης εδω,

ουτε βλεμμα ουτε γκριματσες...

Και στο παραπανω ποστ τις βλεπω απολυτα καλα χρησιμοποιημενες!

Καταλαβαινω "που κολλαει" η εκφραση με το "γρουσουζη",

το (οποιο) χιουμορ με τον "δοντια",

την επιβεβαιωση με το "ματακι",

και τη χαρα του γραφοντα με το "χαζοχαμογελατο"...

Οκ,εμενα μ'αρεσει,χαμογελαω τωρα...

Αν δεν ειχανε μπει σωστα οι φατσουλες ομως,η αν δεν τις ειχα δει... :

μπορει και να "στραβωνα" οπως κα'να δυο προλαλησαντες... ;D ;D

 

[pascal]

Kαλά...κόψε κάτι... ;D

Δηλαδίς, άσχημη είναι αυτή η θέα για Αθήνα;  ;D

(εκτός κι' αν εννοείς ότι κάνω πλάκα- δεν κάνω, αυτό βλέπω από το μπαλκόνι...)

 

[The Genius Loci]

Oταν εγω λεω οτι οι φατσουλες ειναι must,ειμαι μπουφος...

Φίλοσ δεν κατάλαβα... έχουμε κάποιο πρόβλημα με τους μπούφους?? Βλέπεις πως σε κοιτάει αυτός στο αβατάρ μου?

  8) 8) ;D     <--- δοκιμασμένη αλληλουχία φατσουλών.

Επί του θέματος... ωραία είναι να λέμε φωναχτά τον πόνο μας. Καθαρίζει την ψυχή και ηρεμεί το μυαλό. Είναι ο βασικός λόγος που, στην Ελλάδα τουλάχιστον, έχουμε φίλους. Αλλά και χωρίς φίλους, λέμε τον πόνο μας στον κουρέα, τον περιπτερά, τον ταξιτζή, τον διπλανό στο μπαρ, σε οποιονδήποτε είναι δίπλα μας, ακόμα και αν δεν τον γνωρίζουμε. Και έτσι αποφεύγουμε τις δαπανηρές και αμφιβόλου αποτελέσματος ψυχοθεραπείες.  ;D

Η άποψή μου είναι πως, αν επιθυμεί κάποιος να απεξαρτηθεί ψυχολογικά και νοητικά από το βούρκο που αισθάνεται πως απειλεί να τον καταπιεί από παντού, μπορεί να το κάνει μια χαρά και μέσα στην πόλη. Το πρόβλημα είναι οντολογικό. Θα πρότεινα τη μελέτη της έννοιας "Guerilla Ontology", για αρχή. 

 

[marathon]

Δηλαδίς, άσχημη είναι αυτή η θέα για Αθήνα;  ;D

...δεν θέλω να σε στεναχωρήσω, με τη δική μου θέα στο Μαραθώνα... ;D

Έβαλα και εγώ φατσούλα, για να μην παρεξηγιόμαστε...

 

[Evilnye]

Το πρόβλημα είναι οντολογικό. Θα πρότεινα τη μελέτη της έννοιας "Guerilla Ontology", για αρχή. 

Και μετά να κοιτάξετε το group therapy. Δέστε τα παιδιά στο θέμα με τα blues backing tracks τι χαλαρά που είναι.

 

[dr.peters]

Γεια χαρά φίλοι συμφορουμίτες, και πάνω από όλα συνάνθρωποι.Είμαι 26 χρονών και μένω στην Αθήνα. Έχω σχεδόν 5 χρόνια να εργαστώ μόνιμα, η τελευταία απόπειρα εργασίας που έκανα ήταν πριν 2 χρόνια. Για ένα μήνα πήγαινα με τα νερά του αφέντη της ψωροεταιρίας και έκανα τις χαμαλοδουλειές του, με την υπόσχεση της πρόσληψης, οπού τελικά μόνο στην υπόσχεση έμεινε. Πριν από αυτό εργάστηκα σε μια μεγάλη αλυσίδα καταστημάτων, οπού κι εκεί δε, περισσότερο περί δουλείας επρόκειτο παρά εργασίας, αλλά, ας όψεται η ανάγκη, έκανα το κορόιδο για άλλον ένα μήνα. Είμαι χρεωμένος κι εγώ σε μια ιδιωτική τράπεζα, όπως κι αρκετοί μας άλλωστε, όχι από ασυνειδησία, αλλά λόγω της αγάπης μου για τη μουσική.

Καποιες σκεψεις και από μενα πανω στο θεμα!

Δεν μπορω να καταλαβω πως γινεται να εισαι σχεδον ανεργος σχεδον πεντε χρονια!

Λες αν καταλαβα καλα πως δεν εχεις δουλεψει καθολου την τελευταια 2ετια.

Αν επιτρεπεται –και χωρις να το εκλαβεις σαν προσωπικη επιθεση- πως ζεις όλα αυτά τα χρονια?

Και κατι ακομα!

Λες πως εισαι χρεωμενος σε καποια τραπεζα λογω της αγαπης σου για την μουσικη?

Δηλαδη?

Δεν ειχες μονιμη δουλεια και σταθερο εισοδημα, αλλα πηγες και πηρες καποιο δανειο για να αγορασεις κιθαρα?

Ολο και πιο συχνα ακουω γυρω μου παραπονα για την ανεργια!

Εγω λοιπον, δουλευω σε μια εταιρια που για καμποσους μηνες ειχε αγγελια στην εφημεριδα για να καλυψει τρεις νυχτερινες βαρδιες στο τηλεφωνικο κεντρο!

Τα χρηματα δεν ηταν εξωφρενικα καλα, αλλα ηταν ενας αξιοπρεπης μισθος.

Λοιπον, σας πληροφορω ότι παρελασε από την εταιρια ολο το τσιρκο μεντρανο.δυσκολευομαι να αποφασισω τι ηταν χειροτερο, οι φατσες η τα μυαλα που ειχαν ερθει.

Και δυστυχως, για άλλη μια φορα οι μεταναστες ηταν περισσοτεροι από τους ελληνες,γιατι ‘’που να τρεχεις μωρε για 850ευρω!τοσα μας δινει ο μπαμπας και η μαμα και αραζουμε’’!

Τελος, εγω βλεπω από διαφορους φιλους και γνωστους που είναι κοντα στην ηλικια μου(25) πως προτιμουν να μενουν και να συντηρουνται από γονεις, παρα να πανε να δουλεψουν, παροτι όπως λενε και οι ιδιοι εχουν μεγαλη αναγκη από εργασια, αλλα και διαθεση για δουλεια. οι δικαιολογιες φυσικα είναι παντα οι ιδιες!

‘’είναι εκτος του αντικειμενου σπουδων μου’’ η ‘’αυτή η θεση δεν εχει προοπτικες αναπτυξης’’.(Λες και το να καθεσαι για 3 χρονια εχει μεγαλες προοπτικες.)

Με κατι τετοια θυμαμαι εκεινη την ατακα από την ταιναι με τον κωνσταντινου, που ελεγε’’ή νομαρχης ή τιποτα στο χω πια ορκιστει’’

Φυσικα δεν μπορουν να γινουν γενικευσεις και οσα λεω δεν ισχυουν για το 100% των περιπτωσεων.Παρολα αυτά, δεν νομιζω πως μιλαω και για κατι σπανιο!!

Και κατι ακομα!

Τα εχουμε βαλει με την τραπεζα ολοι!

Ε λοιπον, κανεις δεν αναγκασε κανεναν να παει να παρει δανειο για να παει διακοπες, κανεις δεν αναγκασε κανεναν να παει να παρει δανειο για να παρει αμαξι και κανεις δεν εβγαλε πιστωτικη με την απειλη ενός πιστολιου στον κροταφο.

Στην τελικη, οπως ειχε πει και ο μαρκ τουειν, τραπεζιτης ειναι αυτος που σου δανειζει μια ομπρελα οταν εχει λιακαδα και σου ζηταει πισω δυο οταν αρχισει να βρεχει.

Αυτό για να βαζουμε το θεμα στην σωστη του βαση.

Φιλικα και με διαθεση για ενδιαφερουσα κουβεντα!

 

[The Genius Loci]

Και μετά να κοιτάξετε το group therapy. Δέστε τα παιδιά στο θέμα με τα blues backing tracks τι χαλαρά που είναι.

Πολύ φοβάμαι ότι δεν κατάλαβες τι έγραψα.  Google it. 

Για τα blues συμφωνώ, εννοείται.  ;D

 

[marathon]

Για τα blues συμφωνώ, εννοείται.  ;D

Προδότη.... >

 

[audiokostas]

Στην τελικη, οπως ειχε πει και ο μαρκ τουειν, τραπεζιτης ειναι αυτος που σου δανειζει μια ομπρελα οταν εχει λιακαδα και σου ζηταει πισω δυο οταν αρχισει να βρεχει.

Αυτό για να βαζουμε το θεμα στην σωστη του βαση.

Δεν ξέρω τι λέει ο κάθε κουκουλοφόρος Τουέϊν αλλά εφόσον η Τράπεζα στα ψιλά γράμματα αναφερόταν ξεκάθαρα σε αλεξήλιον και ουχί αλεξιβρόχιον (γνωστά τοις πάσι είδη, κοινώς αποκαλούμενα πλέον βαρβαρηστί ως "ομπρέλλες" αλλά ουδόλως ίδια ως προς την λειτουργικότητά τους) σωστά πράττει η Τράπεζα και αφαιρεί από τον ιδιοκτήτη το δανεικό αλεξήλιον προκειμένου να μην καταστραφεί.

Ούννοι.........

 

[yann]

Φίλοσ δεν κατάλαβα... έχουμε κάποιο πρόβλημα με τους μπούφους?? Βλέπεις πως σε κοιτάει αυτός στο αβατάρ μου?

  8) 8) ;D      <--- δοκιμασμένη αλληλουχία φατσουλών.

Εμ,δεν εχουμε?...Κοιτα βλεμμα δικαστη,..κοιτα...

...νομιζει οτι εχει ολη τη σοφια του κοσμου,της Θεας Αθηνας ο ευνοουμενος... ;D ;D ;D

8) 8) ;D     <--- δοκιμασμένη αλληλουχία φατσουλών,επεξεργασμενη. 8)

 

[Jasemeister]

Καποιες σκεψεις και από μενα πανω στο θεμα!

Well said sir.

 

[Evilnye]

Πολύ φοβάμαι ότι δεν κατάλαβες τι έγραψα.  Google it. 

Πλάκα κάνω. Ξέχασα τη φατσούλα.  

 

[dr.peters]

Well said sir.

thank you.

 

[theoctapus]

Είναι κοινό φαινόμενο στις ηλικίες μεταξύ 25-35 πάνω κάτω να καλλιεργούνται και να εκδηλώνονται όνειρα για θέση υψηλόβαθμου, ακριβοπληρομένου στελέχους με M3 και ακριβό κουστούμι, σε high profile εταιρία με συναδέλφους την σουηδική ομάδα bikini ('ντάξει λίγο υπερβολικό αλλά you get the point). Δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορεί να έχει κάποιος την απαίτηση να τα έχει όλα στα επαγγελματικά του, δεδομένου ότι κανείς δεν δίνει υποσχέσεις στον πραγματικό κόσμο. Δηλαδη τόσοι και τόσοι που κάνουν "άσχημες" δουλειές είναι λαλάκες; Όποιος έχει πραγματική ανάγκη δεν μπορεί να το παίζει δύσκολος. Ναί, κάποιοι μπορεί όντως να είναι τυχεροί, αυτό όμως δεν λέει απολύτως τίποτα. Και στην τελική δεν μπορεί να είμαστε πάντα οι καλύτεροι. Για να πετύχεις επαγγελματικά πρέπει εκτός από τυχερός να είσαι μορφωμένος, ικανός, φιλότιμος, εργατικός, αξιοπρεπής (σύμφωνα με το κοινωνικό συμβόλαιο τουλάχιστον) ευφυής, να είσαι συγκεντρωμένος, να έχεις ανοιχτά αυτιά και κλειστό στόμα εκεί που πρέπει κ.α. Αναρωτιέμαι όλοι αυτοί που παραπονιούνται κατά καιρούς για τα εργασιακά έχουν όντως αυτό που χρειάζεται. Αμφιβάλλω. Τι να κάνουμε, δεν είναι όλοι ίσοι και όμοιοι.

Και κάτι για το θέμα πόλη/χωριό. Το γεγονός ότι το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού είναι συγκεντρωμένο στα αστικά κέντρα μπορεί να σημαίνει μόνο δύο πράγματα. Είτε ότι είναι ηλίθιοι ή ότι στο ζύγισμα τι κερδίζω και τι χάνω το πρώτο υπερισχύει. Αρα, δεν μπορεί, κάτι καλό έχουν και οι πόλεις. Έτσι πάλι καταλήγουμε στα περί θεωρίας και πράξης. Άσε που η εικόνα του αστού μέσα στο αυτοκίνητό του, κολλημένος στην κίνηση, να βλαστημάει και να λέει "Αχ και να ήμουν στο χωριό και να φύτευα ντομάτες" μου φαίνεται κάπως...

 

[Jasemeister]

Τουλάχιστον αν είναι να γυρίσει κάποιος στο χωριό ας φυτέψει κανένα μαόνι ή spalted maple γιατί χανόμαστε.

 

[gdevelek]

Για να πετύχεις επαγγελματικά πρέπει εκτός από τυχερός να είσαι μορφωμένος, ικανός, φιλότιμος, εργατικός, αξιοπρεπής (σύμφωνα με το κοινωνικό συμβόλαιο τουλάχιστον) ευφυής, να είσαι συγκεντρωμένος, να έχεις ανοιχτά αυτιά και κλειστό στόμα εκεί που πρέπει κ.α. Αναρωτιέμαι όλοι αυτοί που παραπονιούνται κατά καιρούς για τα εργασιακά έχουν όντως αυτό που χρειάζεται. Αμφιβάλλω. Τι να κάνουμε, δεν είναι όλοι ίσοι και όμοιοι.

στο ελάντα η πραγματικότητα είναι πιο "ελαστική" ως προς τον παραπάνω κανόνα, βλέπουμε γύρω μας άτομα με περιορισμένες δυνατότητες αλλά και ελάχιστη εργατικότητα να τα καταφέρνουν μια χαρά, επειδή απλά στάθηκαν τυχεροί ή επειδή χώθηκαν σε μια τρύπα που παρέχει σκανδαλωδώς ευνοϊκές συνθήκες, οι οποίες διαμορφώθηκαν μετά από πετυχημένο lobbying προς κάποιο υπουργό, κάποτε

παράδειγμα όλοι οι υπάλληλοι του υπουργείου οικονομικών, που, έχοντας δίπλα τους τον εκάστοτε υπουργό, τον άρμεξαν επί σειρά ετών και απολαμβάνουν ασυνηθιστων για το δημόσιο μισθών και ευεργετημάτων (ακόμη κι οι καθαρίστριες)

έτσι ο νεαρός των 20-25 ετών οδηγείται στην απορία "γιατί ΚΑΙ εγώ να  μη βολευτώ κάπου;"

 

[Alchemist]

Θα συμφωνήσω κι εγώ με τις σκέψεις του BigAlejandro σε γενικές γραμμές. Δουλειές δεν έχουν σταματήσει να υπάρχουν οπότε μου φαίνεται πολύ χλωμό να θέλει πραγματικά κάποιος μια δουλειά και να μη βρίσκει (χωρίς να αποκλείω βέβαια ότι μπορεί να υπάρχουν και τέτοιες περιπτώσεις).

Εννοείται ότι δεν μιλάω μόνο βιοποριστικά. Είναι γενικά περίεργο να κάθεται κανείς επί μακρόν χωρίς να κάνει τίποτα, ακόμα κι αν δεν έχει άμεσο πρόβλημα βιοπορισμού (π.χ. αν ζει με τους γονείς του).

Το μόνο που θεωρώ αποτρεπτικό από το να πιάσει κανείς μια "ό,τι-να-ναι" δουλειά είναι ότι μπορεί να σε ρίξει σε μια διαδικασία βολέματος. Να επαναπαυθείς σε μια δουλειά που υποτίθεται ότι θα ήταν προσωρινή αλλά βαριέσαι να ψάξεις το καλύτερο και καταλήγεις να είσαι μονιμότατος σε μια δουλειά που δεν θέλεις.

Θα πει κανείς ότι για αυτές τις περιπτώσεις δεν φταίει η ίδια η δουλειά αλλά η τάση βολέματος που διακατέχει πολύ κόσμο και θα έχει ένα point. Από την άλλη, έχω νιώσει πόσο δύσκολο είναι να ψάχνεις το επόμενο βήμα όταν είσαι σε μια δουλειά που σου τρώει πάρα πολύ χρόνο και ενέργεια.

Μάλλον είναι θέμα προτεραιοτήτων από κάποιο σημείο και μετά...

 

[theoctapus]

Το δημόσιο δεν μπορεί να θεωρηθεί παράδειγμα άξιο για τον σχηματισμό συμπερασμάτων. Είναι από μόνο του μια άλλη μεγάλη ιστορία. Βρίσκεται σε μια παράλληλη διάσταση.

Και κάτι ακόμα για την κλισέ κατ' εμέ άποψη που λέει ότι αυτοί που πετυχαίνουν δεν είναι οι πραγματικά άξιοι. Δεν νομίζω οτι κάποιος μπορεί να έχει τόσο μεγάλη εμπειρία στον ιδιωτικό τομέα που με μεγαλη σιγουριά να υποστηρίζει ότι οι αυτοί που ανέρχονται "υπογείως" είναι περισσότεροι με αυτούς που ανέρχονται με την αξία τους. Το να υποστηρίζεται κάτι τέτοιο, συνήθως αποσκοπεί σε ένα χάιδεμα αυτιών μέσα από το δίπτυχο ότι απέτυχα γιατί είμαι ηθικός ενώ οι άλλοι πέτυχαν γιατί δεν είναι (όσα δεν φτάνει η αλεπού...) και αφού δεν χρειάζεται προσπάθεια για να πετύχεις αλλά προσαρμογή νοοτροπίας δεν χρειάζεται καν να προσπαθήσεις (φρούδες ελπίδες). Είναι κοινώς ένας τρόπος να αποφεύγεις την σκληρή και δύσκολη πραγματικότητα. Εκτός αυτού, έχω την αίσθηση ότι από την στιγμή που στον ιδιωτικό τομέα η μεγιστοποίηση του κέρδους είναι το ζήτημα, η χρήση "άχρηστων" αργά ή γρήγορα αποδεικνύεται κακή ιδέα.