- Μηνύματα
- 2,000
- Πόντοι
- 48
Αφού το αφεντικό φαίνεται να επιτρέπει.
Μα είναι απλό. Αυτό που θέλει να γίνει ο καπιταλισμός, ο τρόπος που είναι φτιαγμένος έχει να κάνει με μια γερή κορυφή. Πρέπει να τον φανταστείς σαν πυραμίδα sf. Οκ?
Η κορυφή πρέπει να είναι αδιάκοπα ευχαριστημένη. Αυτό είναι αξίωμα. Γιατί; Μπορεί να ρωτήσεις.
Μα γιατί έτσι θα μπορείς να απολαμβάνεις τα ψίχουλα που πέφτουν από πάνω. Θα είσαι δηλαδή η μεσαία τάξη. Δουλειά σου θα είναι να φοβερίζεις τους λίγο από κάτω σου και τους λίγο από πάνω ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα (πράγμα που κάνεις συνεχώς).
Ωραία ως εδώ;
Θα μπορείς επίσης να τους κατηγορείς για υποκρισία όταν τολμούν να μιλούν για αλόγιστη σπατάλη πόρων για έναν γαμημένο πίνακα λέγοντας. «Ε και τι σε κόφτει εσένα; Δικά σου είναι τα λεφτά; Ζηλεύεις. Είσαι υποκριτής.»
Σε όλη την διάρκεια θα αναφέρεσαι και μπορεί και να βλέπεις τον εαυτό σου σαν λαμπρό αστέρι της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Πρόσεξε τώρα. Είναι σημαντικό αυτό. Όπου ελευθερία θα εννοείς: Πλουτοκρατία.
Έρχεται ωστόσο η στιγμή που η κορυφή της πυραμίδας περιορίζει τα ψίχουλα της. Πάλι από καπρίτσιο. Το ίδιο που την κάνει να αγοράζει έναν πίνακα 100 μύρια. Τότε λοιπόν θα αρχίσεις να αλλάζεις γνώμη. Αυτή είναι όμως απλά η γνώμη μου ε.
Superfunk είπε:και μετα μου λες οτι εχω παρερμηνευσει την εννοια σολιψισμος... ;D (οχι βεβαια πως καταλαβα και 100% αυτο το παραληρημα... ;D)
Μα είναι απλό. Αυτό που θέλει να γίνει ο καπιταλισμός, ο τρόπος που είναι φτιαγμένος έχει να κάνει με μια γερή κορυφή. Πρέπει να τον φανταστείς σαν πυραμίδα sf. Οκ?
Η κορυφή πρέπει να είναι αδιάκοπα ευχαριστημένη. Αυτό είναι αξίωμα. Γιατί; Μπορεί να ρωτήσεις.
Μα γιατί έτσι θα μπορείς να απολαμβάνεις τα ψίχουλα που πέφτουν από πάνω. Θα είσαι δηλαδή η μεσαία τάξη. Δουλειά σου θα είναι να φοβερίζεις τους λίγο από κάτω σου και τους λίγο από πάνω ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα (πράγμα που κάνεις συνεχώς).
Ωραία ως εδώ;
Θα μπορείς επίσης να τους κατηγορείς για υποκρισία όταν τολμούν να μιλούν για αλόγιστη σπατάλη πόρων για έναν γαμημένο πίνακα λέγοντας. «Ε και τι σε κόφτει εσένα; Δικά σου είναι τα λεφτά; Ζηλεύεις. Είσαι υποκριτής.»
Σε όλη την διάρκεια θα αναφέρεσαι και μπορεί και να βλέπεις τον εαυτό σου σαν λαμπρό αστέρι της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Πρόσεξε τώρα. Είναι σημαντικό αυτό. Όπου ελευθερία θα εννοείς: Πλουτοκρατία.
Έρχεται ωστόσο η στιγμή που η κορυφή της πυραμίδας περιορίζει τα ψίχουλα της. Πάλι από καπρίτσιο. Το ίδιο που την κάνει να αγοράζει έναν πίνακα 100 μύρια. Τότε λοιπόν θα αρχίσεις να αλλάζεις γνώμη. Αυτή είναι όμως απλά η γνώμη μου ε.
Ακόμα ένα αναρχοκομμούνι.Ναι, προσωπικά και χωρίς περιπτύξεις, θεωρώ ανήθικη την υπερβολική συγκέντρωση πλούτου σε έναν άνθρωπο.
Α, και βαριέμαι πάλι κοινότυπους χαρακτηρισμούς.