The Genius Loci

Δες για αρχή τα βιντεάκια που παράθεσε ο Μανώλης. Δεδομένου ότι μιλάμε για ένα modeling μηχάνημα, και μάλιστα ένα που εξομοιώνει και ήχους κιθαρών, η ενδεδειγμένη μεθοδολογία είναι να το συνδέσεις με κάποιο FRFR σύστημα (κάνε ένα search στο noiz, αλλά και στο google για το τι είναι FRFR, γιατί είναι μεγάλη συζήτηση). Σε live μπορείς να το συνδέεις απευθείας στο PA του μαγαζιού. Και, επιπλέον, μπορείς να το χρησιμοποιήσεις βεβαίως και με άλλο εξοπλισμό (ενισχυτές, εφφέ, κλπ) και μάλιστα να έχεις και ταυτόχρονα δύο ηχητικές "αλυσίδες". Δεν είναι απλό σύστημα, δεν είναι φτηνό, σίγουρα δεν είναι για όλους, θέλει πολύ μελέτη για να αποφασίσεις αν πραγματικά σου χρειάζεται και πως μπορείς να το αξιοποιήσεις. ;)

Αγαπητέ φίλε, απ'αυτά που γράφεις μάλλον δεν έχεις καταλάβει τι κάνει το VG-99. Για παράδειγμα, η αναφορά σε "λαμπάτη κεφαλή" είναι τελείως άκυρη για τον προσανατολισμό του μηχανήματος. Θα σε προέτρεπα να διαβάσεις και να ενημερωθείς περισσότερο για το συγκεκριμένο.

:o Να εξιλεωθείς με τίποτα, είναι βαρύ το κακό κάρμα, αλλά είμαι σίγουρος ότι το Classic θα το ευχαριστηθείς. Η μεγάλη παγίδα σ'αυτά (ξέρω από το Flanger) είναι πως έχουν ΤΟΣΕΣ ΠΟΛΛΕΣ επιλογές που καταντάς να κάνεις πειράματα ολημερίς. ;D Το Multiwave είναι άλλη φάση. Πιστεύω ότι τις πραγματικές του δυνατότητες θα τις δείξει σε μουσικές όπου χρησιμοποιούνται συχνά "περίεργες" συγχορδίες, οι οποίες στα τυπικά distortion ακούγονται... merde. ;) Ή σε συνδιασμό με άλλα, συνήθως mod εφφέ, όπου πάλι τα τυπικά αναλογικά distortion ακούγονται... well...scheiße. :P

+1000 Κατά την ταπεινή μου γνώμη, μην ψάχνεσαι με τίποτε άλλο. Πάρε το Classic και θα έχεις να ασχολείσαι για τους επόμενους 9 μήνες. ;D

Πες τα ρε Σταύρε! Μακάρι να διαβάζουν πολλοί αυτό το thread για να παίρνουν πραγματικά χρήσιμες πληροφορίες και κυρίως, νοοτροπία. ;) Σ'αυτό που γράφεις εδώ: Πιθανώς το πρόβλημα να ήταν στο αρχικό σήμα που πήρε ο ηχολήπτης. Δεν αρκεί ένα απλό splitter, που θα ισοπεδώσει τις αρμονικές και θα αδειάσει τα μπάσσα. Δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχουν DI με 30€ και DI που κοστίζουν όσο ένας ενισχυτής. Μιας και λέμε πάντως για πρακτικές λύσεις που θα έχουν εφαρμογή σε ένα απλό home studio, το καλύτερο φτηνό DI που βρήκα ήταν το Presonus Tubepre. Πέρα από τη... λάμπα, που στις περισσότερες εφαρμογές είναι για φιγούρα, αυτό το προενισχυτάκι/DI δίνει πραγματικά καλό σήμα για κιθάρα ή μπάσσο, που μπορείς να χρησιμοποιήσεις άνετα για reamping ή σαν βάση για modeling επεξεργασία. Κάτι άλλο που αναφέρθηκε πιο πριν, σχετικά με τον ήχο solo track vs τον ήχο στη μείξη, και με επέκταση στα περί modeling μηχανημάτων. Πριν μερικές εβδομάδες, ο Peter Thorn πήρε στα χέρια του ένα από τα καινούργια Axe-II και ανέβασε ένα βιντεάκι όπου παίζει με διάφορα presets, διαφορετικές κιθάρες, κλπ. Τα presets τα έφτιαξε σε 10 λεπτά όπως είπε, απλά για να δει τι μπορεί να κάνει. Παρεμπιπτόντως όποιος δεν ξέρει ποιος είναι και με ποιους παίζει ο Peter Thorn, καλό θα ήταν να το ψάξει στο google. ;) Πολλοί απ'αυτούς που το άκουσαν, δεν έμειναν ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα, ειδικά μιας και μιλάμε για το κορυφαίο modeling εργαλείο στον πλανήτη. Η εξήγηση όμως είναι απλή. Ο Thorn έφτιαξε, με τα "presets που είχε στο μυαλό του" τέτοιους ήχους που να δουλεύουν σωστά στη μείξη, και όχι σε bedroom player καταστάσεις. Ήχους με επιθετικά πριμομεσαία που να κόβουν σωστά και να αφήνουν παράλληλα συχνοτικά χώρο για την υπόλοιπη μπάντα. Ένα ακόμα δείγμα της εμπειρίας εν δράσει, ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνουμε με την πρώτη.

Πολύ ωραίες παρατηρήσεις Σταύρακα. ;) Στο πρώτο σκέλος: βασικά τη μείξη πρέπει να τη φτιάξεις ώστε να κολακεύονται τα φωνητικά. Αυτά είναι που περνούν το "μήνυμα" του τι εστί το κομμάτι, στον καθημερινό ακροατή (ξέρεις, αυτόν που έχει τα φράγκα να έρθει στο live ή να αγοράσει το CD). Όλοι, μα ΟΛΟΙ ανεξαιρέτως οι ακροατές σύγχρονης μουσικής (που έχει φωνητικά), θέλουν δε θέλουν, εκεί επικεντρώνουν την "ακουστική" προσοχή τους. Για instrumental αλλάζει το θέμα βεβαίως. Υποθέτω ότι τις επεμβάσεις στα τύμπανα τις έκανες στο compression και το EQ τους. Ή και στην τοποθέτησή τους στο χώρο? Στο δεύτερο σκέλος: τα modeling μηχανήματα (ή το software) αναπαράγουν ολόκληρη την αλυσίδα, όπως περιγράφεις. Δηλαδή ακούς αυτό που ακούει, στο δεδομένο χώρο, το μικρόφωνο (ένα ή περισσότερα). Το ίδιο πράγμα που ακούς και από τα στούντιο monitors. Σε ιδανικές συνθήκες, θα έπρεπε να είναι όσο πιο ρεαλιστικό γίνεται το άκουσμα, δηλ. όσο πιο κοντά σ'αυτό που θα "τυπώσεις". Πιθανώς στην περίπτωση που αναφέρεις, ο ηχολήπτης να σου έδωσε λίγο EQ ή compression/limiting για να σε "βοηθήσει". Πάντως πρακτικά και ουσιαστικά δεν είναι το ίδιο μ'αυτό που θα ακούσεις από τον ενισχυτή σου, και ποτέ δεν θα γίνει το ίδιο ("amp in the room" όπως είθισται να λέγεται). Φυσικά και ο ακροατής σου ΠΟΤΕ δεν ακούει το amp in the room, (εκτός αν παίζεις live χωρίς μικρόφωνο στον ενισχυτή, που και πάλι δεν ακούει αυτό που ακούς ΕΣΥ ;)). Πιστεύω ότι είναι και θέμα συνήθειας. Για λόγους αίσθησης, ίσως βοηθάει, αν βρίσκεσαι στον ίδιο χώρο με τον ενισχυτή σου και γράφεις, να χρησιμοποιείς ημι-ανοιχτού τύπου ακουστικά, με τη μείξη όσο χρειάζεται σε ένταση και να τα έχεις λίγο χαλαρά στ'αυτιά, ώστε κατά βάση να ακούς την κιθάρα από τον ενισχυτή και πιο... background τα υπόλοιπα.

Περί πγιότητος ηχογράφησης, νομίζω η βασική αρχή είναι: προσπαθούμε να έχουμε το καλύτερο δυνατό take ηχητικά (δεν το συζητώ παικτικά, από άποψης έμπνευσης, κλπ) ώστε να μη χρειάζεται καν να σκεφτούμε να το πειράξουμε μετά. Και εδώ μπαίνει ένα τεράστιο θέμα: αυτό που ακούμε σε ένα track κιθάρας όταν το κάνουμε solo μέσα στο DAW, δεν είναι το κατανάγκην το καλύτερο για το κομμάτι το ίδιο. Πιθανώς να ακούγεται και "χάλια". Αλλά να κάθεται μέσα στη μείξη αριστοτεχνικά. Βλ. για παράδειγμα (τυχαίο) τον τόνο του Lukather στους Toto. Από μόνη της την κιθάρα θα μπορούσες να την χαρακτηρίσεις αδύναμη, έως αναιμική, με παράξενο τόνο με "μύτες" στο EQ. Έλα όμως που κολάκευε στη μείξη και τη φωνή και τα πλήκτρα, τους άφηνε "χώρο" και έδενε όπως έπρεπε τελικά. Η παρουσία ενός παραγωγού με εμπειρία είναι που κάνει τη διαφορά, και, μιας και δεν έχουμε να πληρώνουμε τέτοιους (που, άντε να τον βρεις κιόλας...), καλούμαστε να μάθουμε μερικά από τα κόλπα (trial and error) μόνοι μας. OT: αρχές Οκτώβρη, ΣΚ, πρώτα οι Θεοί. Να τον φέρεις τον Απατεώνα, παίζει ρόλο τι πετάλι θα είναι το Boss? 8) :P

Καθώς πούλησα πριν λίγο καιρό το GSP μου, και καθώς το τελευταίο δίμηνο περίπου παίζω με ό,τι και όπως βρω (μετακόμιση γαρ...), παρήγγειλα πριν μερικές μέρες το Zoom G3. http://www.zoom.co.jp/products/g3/ Για κλιπάκια από μένα θα περιμένετε αρκετά, καθώς δεν κατάφερα να το κάνω να δουλέψει ως κάρτα ήχου στο Ableton Live :-[ οπότε θα πρέπει (ελπίζω εντός των ημερών) να στήσω την "πραγματική" κάρτα ήχου. Κλιπάκια στο youtube υπάρχουν, ψάξτε το γιατί βαριέμαι να δίνω links τώρα. Εντυπώσεις: τηρουμένων των αναλογιών, έπαθα πλάκα. Τόσο με ακουστικά όσο και στο return ενισχυτή ακούγεται απίστευτα καλά, όχι μόνο "για τα λεφτά του" αλλά και αντικειμενικά! Ειδικά η εξομοιώσεις Two Rock και DC30 είναι από τις καλύτερες που έχω ακούσει, σε ο,τιδήποτε εκτός Axe-Fx. :o Πολύ εύκολο στο setup, καταπληκτικό format (έως 3 ταυτόχρονα εφφέ/ενισχυτές, με δική του οθόνη το καθένα). Ακούει στην πένα πολύ ικανοποιητικά (!), όπως και στο volume και εκτός από sims έχει και rhythm machine και looper! Λειτουργεί σαν κάρτα ήχου (USB). Και δουλεύει μέχρι και με μπαταρίες (με ECO mode παρακαλώ). Τι άλλο να ζητήσει κάποιος? Πιθανές χρήσεις (τουλάχιστον για εμένα): 1) Practice, ιδέες για σύνθεση. Ακόμα και στον κήπο με μπυρίτσα το καλοκαίρι. 2) Φορητότατο mini rig για πρόβες, ταξίδια, backup. 3) Day job: στην πεταλιέρα μαζί με τα (ελάχιστα) άλλα πετάλια μου. Vey impressed...

Καρντάση Σταύρε. Ωραίο θέμα άνοιξες. ;) Ιν ε νατσελ, που λέμε στα ελληνικά, και τελείως IMHO και YMMV, θεωρώ ότι το σημαντικότερο είναι να τα έχεις όλα έτοιμα και στημένα μην τυχόν και χτυπήσει η έμπνευση. Διότι, αντιθέτως με τον γνωστό ταχυδρόμο, δεν χτυπάει πάντα δυο φορές. Ωραία πολυτέλεια λοιπόν θα ήταν να έχεις την καμπίνα μικροφωνιασμένη κατά πως λέει ο ΣΦ (δηλ. με τις δικές σου "στάνταρ" προδιαγραφές), τα καλώδια έτοιμα, τους προενισχυτές με τα "presets" που χρησιμοποιείς ρυθμισμένα, ώστε απλά να οπλίζεις ένα κανάλι στο DAW σου και να γράφεις. Πάει αυτό. Τώρα, ως συνήθως ο Λάκης έχει δίκιο στα περί της ευκολίας των εξομοιώσεων... και θα προσθέσω και στα περί ηχητικής πιστότητας εν έτει 2011, ΠΛΗΝ της αίσθησης που ΔΕΝ δίνει η κιθάρα καρφί ακόμα και στον καλύτερο preamp. Όλα δεν γίνονται. Ή, γίνονται, με λίγο πιο ακριβές λύσεις όμως. Σε κάθε περίπτωση πάντως, είναι σωτήρια ιδέα να δίνεις πάντοτε ένα επιπλέον κανάλι τελείως dry, με το σήμα της κιθάρας, μέσω κάποιου splitter και DI, ώστε να μπορείς να κάνεις reamping αργότερα. Αν χρειαστεί. Που θα χρειαστεί, trust me. Έχω διάφορα να γράψω στα περί "τεράστιου" ήχου κιθάρας, κλπ, αλλά αμφιβάλλω αν θα με αφήσει η μηχανή του noiz να κάνω τόσο μεγάλο post. Ελπίζω να συνεχιστεί αυτό το thread (και γιατί όχι να γίνει φυ-sticky) ώστε να γράφουμε απόψεις και εμπειρίες. Συμφωνώ 101% με την ατάκα: "τα πράγματα είναι ΠΟΛΥ απλά"... αλλά και ο πειραματισμός δεν πείραξε ποτέ κανέναν. What... wait... εκτός από τα πειραματόζωα... αλλά η Τέχνη θέλει θυσίες. Tell you what: τον Οκτώβριο που ΘΑ ανέβω στην πατρίδα, φαντάζομαι ξέρεις με ποια αφορμή 8), θέλεις να φέρω τίποτα ματζαφλέρια μαζί να δοκιμάσουμε, διακριτικά και εχέμυθα στο χώρο σου? Ελπίζω να μπορεί και ο Έγκριτος Νομικός και θα ήθελα πολύ να ξαναδώ και τον Ταχυδακτυλουργό :P. Pm for more dude. ;) (οι υπόλοιποι μη δίνετε σημασία, είναι συνθηματικά μεταξύ Καβαλιωτών, ιθαγενών και ξεριζωμένων).

Μην μπερδεύεσαι με περιπτώσεις Behringer. Δες στο άλλο θέμα, που έχει φωτό της πλακέτας του Ultimate Drive. ;)

Όπως βλέπεις έχει... κανονικό σκύλο πάνω, όχι απ'αυτούς που χρησιμοποιούνται πλέον για ντεκόρ σαλονιού. :P :P :P Εγώ ΑΝ ήμουν πεταλάκιας και ήθελα μερικά τζάμπα αλλά, απ'όλα όσα έχω ακούσει, πολύ καλά ηχητικά ("αντίγραφα" γνωστών κυκλωμάτων γαρ), θα αγόραζα καμμιά 10αριά Joyo/Harley Benton έτσι για να βρίσκονται. Σου αρκεί ως απάντηση? Συγκεκριμένα, Ultimate Drive, Vintage OD, Phaser, Tremolo, Flanger, Octave θα έβρισκαν οπωσδήποτε θέση στην πεταλιέρα μου. Και μετά μπορεί να έμπαινα και στο τριπάκι να τα μοντάρω ελαφρώς, μιας και βγαίνουν στη μισή τιμή απ'ότι αν ξεκίναγα με ένα κιτ (εννοώ, με βαψίματα κλπ).

Ναι, TS Clone ήταν, ακριβώς το ίδιο με το Joyo και περίπου στην ίδια τιμή (το τελευταίο) από ebay (μερικοί πωλητές στέλνουν με πολύ χαμηλά ή δωρεάν μεταφορικά). Όπως είδαμε στο θέμα για τα μπουτίκ πετάλια, τα Joyo έχουν χρησιμοποιηθεί ως βάση για... εχμμμ... κατασκευή πολύ ακριβών πεταλιών (sic!). ;D @Neurotic Ναι, αυτό λέω, μόνο που όπως βλέπεις είναι discontinued.

Χμμμ... βλέπω ότι δεν υπάρχει πια στον κατάλογο... Δες αυτό: http://www.thomann.de/gr/harley_benton_vintage_tremolo.htm ΕΙΝΑΙ Joyo, όχι μόνο η πλακέτα, όλα, απλά βγαίνει licenced για τον Thomann με το HD brand. Έτσι ήταν και το πράσινο TS Clone.

Δεν είναι αυτό το "πρόβλημα" πάντως... εξάλλου οι εξομοιώσεις ενισχυτών είναι πολύ πιο περίπλοκες και απαιτητικές. Κάποιοι θα υποστηρίζουν πάντα ότι η αίσθηση δεν είναι 100% όπως το original (και πως θα μπορούσε άλλωστε... αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση).

Προτείνω να ακούσεις κλιπάκια με το Axe-Fx να εξομοιώνει τέτοια πετάλια. Θα δεις ότι το "θέμα" του transparency έχει λυθεί προ πολλού. ;)

Είναι σε μεταλλικά κουτιά, με TB διακόπτες, και βασικά όπως θα έφτιαχνες εσύ έναν κλώνο με υλικά, για παράδειγμα, από το BYOC ή άλλο κιτ. Δοκίμασε το Harley Benton TS Clone, είναι Joyo.

Τι εννοείς μ'αυτό τον όρο?

Στα πιο εξελιγμένα ψηφιακά εργαλεία, πλέον, ξεκινώντας από ένα βασικό "ηχόχρωμα" όπως λες, και χρησιμοποιώντας controllers μπορεί κάποιος να φτιάξει ΑΚΡΙΒΩΣ τον ήχο ενός οποιουδήποτε μπουτίκ πεταλιού. Αλλά τον ΗΧΟ. Πιθανότατα όχι την αίσθηση (που, σε κάποια, είναι πολύ βασικός παράγοντας) ή την, λίγο ως πολύ, χαοτική συμπεριφορά σε συνδιασμό με άλλα "πετάλια" της αλυσίδας, ενισχυτές, συγκεκριμένους μαγνήτες σε κιθάρες, κλπ. Τολμώ να πω μάλιστα πως, το γεγονός ότι τα πετάλια, γενικότερα, επιδεικνύουν ακριβώς αυτή την χαοτική και "μη-προβλέψιμη" συμπεριφορά, αποτελεί ένα βασικό θέλγητρο για πολλούς παίκτες.

Τον Ken Parker τον γνωρίζουμε όλοι από την πρωτοποριακή Fly, συν-δημιουργία του με τον Larry Fishman. Αυτό που γνωρίζουν οι περισσότεροι επίσης είναι πως η Parker πλέον ανηκει στην US Music Corp. (http://www.usmusiccorp.com/) και ο Parker δεν έχει πλέον συμφέροντα και εμπλοκή με τις ηλεκτρικές. Ωστόσο συνεχίζει να δραστηριοποιείται, με την γνωστή έμφαση στην πρωτοτυπία, στην κατασκευή archtop κιθαρών και αλλίευσα αυτή την συνέντευξη/παρουσίαση από το Premier Guitar: http://www.premierguitar.com/Magazine/Issue/2011/Aug/Builder_Profile_Ken_Parker_Archtops.aspx Enjoy!

Εδώ όχι μόνο συμφωνώ, αλλά ανέφερες και τις 3 εταιρείες που θεωρώ τις αγαπημένες μου στο χώρο. Από την άλλη κατανοώ αυτόν που ψάχνει τον "Απόλυτο" σύγχρονο κλώνο ενός παλιού και discontinued πεταλιού και, για τα γούστα και τις απαιτήσεις του, δεν συμβιβάζεται ούτε με ψηφιακή εξομοίωση ούτε με κάποιο "στο περίπου", από τα μαζικής παραγωγής.

Και βέβαια όχι. ;)

Νεαρέ μου... τις Yamaha SG δεν τις πρόλαβες ε? ;D ;D ;D Ξέρεις τι είναι να έχει φίλος σου να σε δει 2-3 μήνες, και να παρατηρεί ότι το δεξί σου χέρι (που συνήθως κρατάς τη θήκη) μάλλον είναι πιο μακρύ από το αριστερό? :P :P Anyway, στην κιθάρα σου νομίζω ότι μεγάλο ρόλο παίζουν οι μαγνήτες και η γέφυρα... Ίσως και το one piece εδώ που τα λέμε. Πιθανολογώ πάντως ότι, αν τα ξύλα ήταν πιο ελαφρά, και ζύγιζε κανα κιλό λιγώτερο, θα "κελαηδούσε" πολύ περισσότερο. ;)

Ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις! Μια παράμετρος που έχω διαπιστώσει ότι παίζει ρόλο στην συμπεριφορά 2 ίδιου βάρους κιθαρών, είναι το chambering. Αν έχουμε δηλαδή δύο κιθάρες 3 κιλών έκαστη, αλλά η μία είναι chambered ενώ η άλλη μασίφ, η πρώτη θα έχει τον όγκο στον ήχο της δεύτερης αλλά και έναν πιο αέρινο χαρακτήρα (σημείωση: όταν μιλάμε για "χαρακτήρα" θεωρώ ότι ΠΑΝΤΟΤΕ αναφερόμαστε στα χαρακτηριστικά του attack και του decay της νότας, μετρήσιμα και υπαρκτά πράγματα δηλαδή. Ήθελα να το τονίσω αυτό, για να μην αρχίσουμε να μπερδεύουμε την αστρονομία με την αστρολογία. 8) ;)). Πριν λίγο καιρό είχαμε μια συζήτηση (μερικοί συνφορουμίτες, στο σπίτι γνωστού σεσημασμένου τινός εξ'αυτών) με πολύ γνωστό τεχνίτη του χώρου. Η αποστροφή της συζήτησης ήταν για τα μπουζούκια, αλλά κατά τη γνώμη μου (και δική του), εν μέρει μπορεί να επεκταθεί και στις ηλ. κιθάρες. Έλεγε λοιπόν ο άνθρωπΑς ότι, στο μπουζούκι, ο κατασκευαστής παίζει τελείως στα όρια του να είναι έτοιμο να... διαλυθεί το όργανο, ώστε να το κάνει να "μιλήσει". Ένα όργανο "τεθωρακισμένο", θα είναι τελείως "μουγκό". Μήπως τελικά λοιπόν και οι πανάλαφρες ηλεκτρικές παίζουν με κάποια τέτοια όρια (χωρίς φόβους διάλυσης πάντως!), όπου, το μεγάλο στοίχημα είναι τι μαγνήτες θα της φορέσεις ώστε να μπορεί να αποδώσει "εκφραστικά" και "μουσικά" τα μέγιστα? Και, ίσως, πολύ περισσότερα από ένα βαρύτερο όργανο?

Μου δίνεις την ευκαιρία να πω ότι, όπως σε όλα τα σχετικά πράγματα, έχει σημασία το περιβάλλον όπου χρησιμοποιούνται το Χ πεταλάκι ή το Ψ.... καλώδιο! ;) Αυτό που αναφέρεις ισχύει προφανώς, άλλες φορές περισσότερο άλλες λιγώτερο. Στους Dumble για παράδειγμα η προενίσχυση είναι έτσι κι'αλλιώς που κάνει τη διαφορά. Το βάρος, ηχητικά τουλάχιστον πέφτει εκεί. Αλλά εγώ δοκίμασα έτσι κι αλλιώς το Ethos σε ενισχυτή με 6L6 τελικές και "γαϊδουρομεγάφωνο", στα πλαίσια της φιλοσοφίας Dumble δηλαδή έτσι κι αλλιώς. Και εδώ είναι ένα σημαντικό στοιχείο κατά τη γνώμη μου: το που θα αποδώσει και πως το εκάστοτε πετάλι σίγουρα εξαρτάται και από τη μεθοδολογία και τη γνώση της χρήσης του. Τι πρέπει να περιμένουμε απ'αυτό, αλλά και υπό ποιες προϋποθέσεις. Και σ'αυτό συμφωνώ με τον Κώστα ότι κάποιος θα πρέπει να "ξέρει" για να μιλήσει. Τι μπορώ να πω εγώ που είμαι άσχετος με fuzz, και μάλιστα ίσως δεν χρειάζομαι καν κάποιο, για τις διαφορές μεταξύ 5-6 εξ'αυτών, και, μάλιστα, υπό ποιες συνθήκες θα τα κρίνω?

Υπάρχουν ανάλογα, όχι OD πετάλια, αλλά κυρίως διάφορα "περίεργα" envelopes/modulation, κάποια delays, κλπ. Τελικά, πετάλι είναι. Για κάποιους είναι too much. Για άλλους μπορεί να είναι πολύ περισσότερο από ένα OD. Όσο για τη... λιγούρα για το Ethos, ή δίνεις $650 μίνιμουμ και παίρνεις ένα "μεταχειρισμένο" (yeah right... κοινό μυστικό ότι διάφοροι παραγγέλνουν καμμιά 10αριά με διαφορετικά ονόματα και τα πουλάνε την άλλη μέρα στο ebay... ::)), ή μπαίνεις στη wait list και το παραλαμβάνεις κάποια στιγμή το 2013. Φυσικά και αυτό με ενδιαφέρει. Αλλά θα ήθελα κάποια πιο σαφή επιχειρήματα, αφού νομίζω συμφωνούμε όλοι ότι μας αφορά το "φάγωμα της τούρτας" και όχι τι λέει το διαφημιστικό φυλλάδιο. Για παράδειγμα, για το Ziggy (που ανέφερα πιο πάνω) θα μπορούσα να μιλήσω για τον transparent χαρακτήρα και το σεβασμό στις δυναμικές, που θα ομολογήσω ότι δεν βρίσκεις εύκολα στα συνήθη πετάλια του εμπορίου. Όπως επίσης ότι η χροιά του δεν προσπαθεί να "εντυπωσιάσει" με εξυπνάδες στο EQ και σου επιτρέπει να "βρεις τον ήχο" της κιθάρας σου. Αναγνωρίζω ότι ακόμα και αυτά είναι υποκειμενικά και χρησιμοποιούν την cryptic αργκώ του χώρου, αλλά... έστω. Παρεμπιπτόντως συμφωνώ στα περί ανταμοιβής της προσπάθειας και της δημιουργικότητας. Η διαφορά μας πιστεύω είναι πως, εγώ είμαι μάλλον δύσπιστος για το 90% τουλάχιστον των μπουτικο-κατασκευαστών. Αλλά δεν είμαι το τυπικό κοινό τέτοιου gear. Ναι, εννοούσα ότι είναι ακριβό να αντιγραφεί γενικότερα. Ο Rob είμαι σίγουρος ότι αγοράζει πιο φτηνά τα ανταλλακτικά από εμάς. ;) Να σημειωθεί ακόμα πως και ο original Dumble preamp έχει FETs, όχι μόνο λυχνίες.