nikodemos

Δεν διαφωνώ με αυτά που γράφεις.... ίσα-ίσα Όταν λέω "σχεδιασμός του επιθυμητού αποτελέσματος" στην ηχογράφηση εννοώ την αποτύπωση και απεικόνιση του προτωγενούς υλικού με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όπως αυτός διαφαίνεται από το ίδιο το υλικό...έχω την εντύπωση πως συμφωνούμε ως εδώ, σωστα? Φυσικά και είναι αναγκαίο να υπάρχει αυτό το υλικό....αλλιώς ποιός ο σκοπός της ηχογράφησης ??? Και ακόμη καλύτερα αν είναι κατασταλαγμένο και με άποψη ......η δουλειά του έμπειρου ηχολήπτη δεν είναι να αντικαταστήσει τη δουλει άνθρώπων με φρέσκιες ιδέες....είναι να τους βοηθήσει (αν θέλουν) να τις πραγματοποιήσουν με τον καλύτερο δυνατό (για τους ίδιους) τροπο. ...μα συμφωνούμε :) "σχέδιο πλεύσης" = "σχεδιασμός επιθυμητού αποτελέσματος" .....

...ρε man μιλάμε για τον σχεδιασμό του επιθυμητού αποτελέσματος της ηχογράφησης.......αυτό προυποθέτει την ύπαρξη του πρωτογενούς υλικού όπως το περιγράφεις...τώρα αν θεωρείς ότι αυτό δεν υπάρχει και τις πταίει αυτό είναι αλλη κουβέντα. ....αλλά μην μπερδευόμαστε.

Όλα τα στάδια μιας αναλογικής αλυσίδας περιλαμβάνουν κάποιο gain stage ώστε το σήμα να φθάσει ή να παραμείνει στο επιθυμητό επίπεδο. Συμφωνώ πως οποιαδήποτε επιλογή που θα παίξει ρόλο στον χαρακτήρα του προς καταγραφή ήχου θα πρέπει να αποτελεί προιόν εμπειρίας και γνώσης αλλά γιατί όχι και πειραματισμού. Προσωπικά θεωρώ πολύ βασικό το να ηχογραφώ υλικό στην μορφή που θεωρώ πως συνεισφέρει και οδηγεί προς την κατέυθηνση το σύνολο της παραγωγής παρά απλά να προσθέτω αλλεπάλληλα takes ώστε κάποια στιγμή να αποφασίσω τι θα κάνω με αυτά.....Στην ουσία ο καθένας έχει και την δική του προσέγγιση. Αλλά το θέμα της αναλογικής επεξεργασίας πριν την ψηφιακή καταγραφή δεν έχει να κάνει μόνο με την αισθητική παρεμβατικότητα του ηχολήπτη αλλά και με την τεχνική αρτιότητα του προς καταγραφή ηχητικού υλικού έτσι ώστε να μπορεί να συνεχισθεί απροβλημάτιστα η διαδικασία. Και καλώς ή κακώς υπάρχουν κάποιοι παράγωντες που δεν πρόκειται να αλλάξουν μετά την μετατροπή του σήματος , τουλάχιστον όχι σήμερα ;) Αν αναφέρεσαι λοιπόν καθαρά και μόνο στην παρεμβατική - δημιουργική επεξεργασία ενός ηχητικού υλικού μέσω της ισοστάθμισης και της συμπίεσης σε ένα mixing κατά βάση περιβάλλον, τότε εν μέρει συμφωνώ μαζί σου πως ναι υπάρχει και αυτή η επιλογή αλλά θεωρώ πως έχει 2 πολύ βασικούς κινδύνους....ο πρώτος είναι αυτός που ανέφερα (ποιότητα του καταγεγραμενου σήματος) και ο άλλος πολύ απλά η άγνοια και το ρίσκο για την έκβαση του εγχειρήματος....ηχογραφείς στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα ;)....δεν έχεις μια σαφή εικόνα του υλικού που ηχογραφείς παρά μόνο αφου το επεξεργαστείς στο ψηφιακό πλέον περιβάλλον.....και αν τελικά δεν είσαι ικανοποιημένος?.....ξαναηχογραφείς?....και τι θα αλλάξει αυτή την φορά αφούπάλι δεν έχεις σαφή εικόνα του αποτελέσματος. Πιθανότατα και αυτή η διαδικασία να προυποθέτει εμπειρία.....εμπειρία όμως που μπορεί να προσφέρει έργο μόνο όταν καλλιτέχνης και τεχνικός ταυτίζονται σε ένα πρόσωπο. Μιλάμε δηλαδή για εξατομικευμένες καταστάσεις και όχι για μια γενική παραδοχή. Από την άλλη πλευρά η ηχογράφηση μπορεί να περιλαμβάνει πολλά στάδια αναλογικής επεξεργασίας με σκοπό την δημιουργία του επιθυμητού αποτελέσματος στα πλαίσια ενός ολοκληρωμένου σχεδιασμού και πλάνου και φυσικά ο εξοπλισμός παίζει έναν σημαντικό ρόλο σε αυτή την προσέγγιση απότην επιλογή του μικροφώνου και της προενίσχυσης και το επιθυμητό ανα περίσταση μεταξύ τους matching μέχρι τα διάφορα στάδια συμπίεσης και ισοστάθμισης. Και υπάρχει και τοπολύ εξής βασικό στοιχείο....κάθε μα κάθε αναλογική υλοποίηση "ακούγεται" διαφορετικά και συνεισφέρει αρνητικά ή θέτικα στο υλικό ακόμη και μόνο με την παρεμβολή της στην αλυσίδα. Σε μία ηχογράφηση με "σκοπό" λοιπόν είναι πρακτικά αδύνατο αλλά και εντελώς αντιλειτουργικό (για εμένα) να μην υπάρχει σαφέστατη άποψη αλλά και κατεύθηνση σχετικά με τον ηχητικό χαρακτήρα του προς ηχογράφηση υλικού....αλλά και στην περίπτωση που δεν υπάρχει εξ αρχής σκοπός, ο μόνος τρόπος που μπορεί να δημιουργηθεί (σκοπός) και να βρεθεί κατεύθηνση είναι τοπρος ηχογράφηση υλικό και το πως διαμορφώνεταικατά την διαδικασία. Θα μου πεις γιατί να μην διαμορφώνεται στον ψηφιακό τομέα κατά την διάρκεια της ηχογράφησης (plugins)......γιατί πολύ απλά ποτέ δεν θα είσαι σίγουρος (στην περίπτωση που το αποτέλεσμα δεν είναι το ιδανικό) για το αν φταίει η ποιότητα της εισόδου (αναλογικό σήμα) ή η επεξεργασία σου (plugin)....και αν ισχύει το δεύτερο έχει καλώς,θα προσπαθήσεις ξανά.....αν όμως ισχυει το πρώτο? Τέλος θεωρώ πως ο τρόπος που ηχογραφούμε ένα όργανο, μία φωνή ή μια ηχητική πηγή τέλως πάντων καθορίζει ή πρέπει να καθορίζει έως ένα βαθμό και την περαιτέρω χρήση του αλλά και την μεταξύ τους διαδραστικότητα....καιαυτό φυσικά προυποθέτει σκοπό και όραμα από την αρχή ακόμη και αν αυτό είναι αυτή ακριβώς η φαινομενική έλειψη σκοπού. πληροφοριακά τελείως θα ήθελα να πω πως έχω ασχοληθεί αρκετά με την μεταφορά στο ψηφιακό domain του "χαρακτήρα" αρκετών αναλογικών υλοποιήσεων μέσω της dynamic convolution τεχνολογίας του nebula με ανάμικτα έως τώρα αποτελέσματα....άλλο θέμα , άλλη φορά ;)

@OurDarkness ....Γιάννη, πολύ ακριβός είσαι βρε παιδί μου ;D ;D ;D Πέρα από την πλάκα, πιθανότατα αυτές είναι οι κορυφαίες επιλογές σε AD μετατροπείς (αν και για την DAD δεν έχω διαβάσει και τα καλύτερα σε ότι αφορά το sales service....και δεν έχω δει παρά μόνο σε φωτό ;D) Πάντως θα πρέπει να καταλάβουμε ότι σε μετατροπείς αυτής της κατηγορίας δεν πληρώνει κανείς μόνο τον ίδιο τον μετατροπέα αλλά πολλά περισσότερα (σοβαρό metering, sample rate convertion, noise shaping, custom chipsets - Lavry, custom dsp algorithms, noise shaping - dithering κλπ κλπ). Αν κάποιος λοιπόν κανει ένα άθροισμα από όλα τα "επιμέρους συστατικά" σε τιμές από ανάλογης ποιότητας stand allone υλοποιήσεις θα δει ότι δεν είναι πολύ διαφορετικό το αποτέλεσμα. Αν και αναγνωρίζω την αξία αυτών (και άλλων) high end μετατροπέων έχω να προσθέσω μία παρατηρήση - σκέψη - Προσωπικά έχω πολύ σοβαρούς ενδοιασμούς κατά πόσο η ακρίβεια και η τελειότητα μιας stereo/dual ch. AD ή DA υλοποίησης όπως οι παραπάνω, μπορεί να μεταφερθεί χωρίς "απώλειες" σε multi channel εκδοχή σε ένα σασσί ::) @manosx Μάνο, όντως κάπως έτσι είναι η λογική μου με την διαφορά ότι η αναλογική αλυσίδα δεν είναι απαραίτητα και πάντα χρωματισμένη. Μα , αυτές οι προυποθέσεις θα έπρεπε να θεωρούντε δεδομένες όταν μιλάμε για παραγωγή και επεξεργασία ήχου....τουλάχιστον σε commercial επίπεδο. Επίσης όταν μιλάμε για "χρώμα" μιας αναλογικής αλυσίδας αναφερόμαστε σε σημαντικές μεν, αλλά μικρές και δυσδιάκριτες διαφορές....και η ικανότητα να τις αναγωρίζει και να τις αξιοποιεί προς ώφελος του κάποιος ηχολήπτης όντως προυποθέτει και γνώση και εμπειρία αλλά και αισθητική. Αυτά είναι όμως (η γνώση, η εμπειρία και η αισθητική) που τελικά στο κατάλληλο περιβάλλον (state of the art εξοπλισμός και χώρος) σηματοδοτούν και οριοθετούν την διαφορά ανάμεσα στην ηχογράφηση και στο High End recording & music production. Μάνο δυστυχώς ή ευτυχώς η πορεία ενός ηχητικού ερεθίσματος από πίεση αέρα στην μεμβράνη ενός μικροφώνου έως την μετατροπή του σε line level σήμα προς ψηφιοποίηση είναι και θα είναι το πιο σημαντικό κομμάτι της όλης διαδρομής του και αυτή που καθορίζει την μετέπειτα και συνολική του ποιότητα.

...εκτός βέβαια αν για λόγους κακοτυχίας όλες ή εστω οι περισσότερες έως τώρα εμπειρίες σου με τον ψηφιακό ήχο (τουλάχιστον με την μορφή live sound digital desk) ήταν με κάκκιστες υλοποιήσεις ή κάτω από αντίξοες γενικότερα συνθήκες (όπως είθισται στην χώρα μας) οπότε νομίζω πως η γνώμη σου είναι κάτι παραπάνω από δικαιολογημένη. :)

Ξέρω πως υπάρχουν αρκετοί "άριστοι" μετατροπείς που συμμετέχουν ελάχιστα ή έστω μη αντιληπτά στο ανθρώπινο αυτί στην διαμόρφωση της ταυτότητας του ηχητικού υλικού. Σε ότι αφορά το DA αυτό το θεωρώ απαραίτητη προυπόθεση για ένα recording, mixing ή mastering περιβάλλον ή τουλάχιστον για το monitoring σκέλος του. Θεωρώ απαραίτητη δηλαδή προυπόθεση την απουσία "χρωματισμού" (ευχάριστου ή δυσάρεστου) στην DA μετατροπή που οδηγεί το monitoring σύστημα ενός studio όπως και γενικά την απουσία χρωματισμού στο όλο signal chain αυτού του τμήματος. Σε ότι αφορά το γενικότερο θέμα του AD/DA προσωπικά δεν έχω πρόβλημα στο να είναι χρωματισμένο αρκεί βέβαια να αυτό να είναι εν γνώση μου και προιόν δικής μου επιλογής και βέβαια να έχω την δυνατότητα να επιλέξω ανάμεσα σε "χρωματισμένο" και transparent.....βέβαια καταλαβαίνεις ότι και σε αυτή την περίπτωση μιλάμε και πάλι μάλλον για το αναλογικό κομμάτι ενός μετατροπέα παρά για το ίδιο το chipset (πχ discrete vs ic's) με εξαίρεση βέβαια μετατροπείς που δίνουν την δυνατότητα επιλογής "χρωματισμού" αλλά φυσικά στο ψηφιακό domain (πχ HEDD). haryy καλώς ή κακώς η αναπαράσταση των δυναμικών του πραγματικού ήχου είναι αλληλένδετη (ή και ταυτόσημη) με την διαθέσιμη - ωφέλιμη δυναμική περιοχή μιας υλοποίησης και εκεί εκ των πραγμάτων ο ψηφιακός ήχος υπερέχει.... Πιθανότατα αυτό που θεωρείς πρόβλημα είναι κάτι που έχει ήδη συμβεί στον "πραγματικό ήχο" πριν ακόμη ψηφιοποιηθεί από τμήματα της αλυσίδας που προσφέρουν σαφέστατα πιο περιορισμένο δυναμικό εύρος σε σχέση με το εύρος του παραγώμενου "πραγματικού ήχου" οπως πρώτα απ'όλα τα ίδια τα μικρόφωνα. Από την άλλη θεωρώ πολύ πιθανότερο αυτό που θεωρείς ως επιθυμητή γραμμικότητα στην αναπαραγωγή της δυναμικής κίνησης του αναλογικού ήχου, να είναι στην πραγματικότητα τα artifacts μιας σειράς αναλογικών υλοποιήσεων, από το περιορισμένο δυναμικό εύρος ενός μικροφώνου, στον κορεσμό ενός μετασχηματιστή εξόδου και στο soft clipping (συνήθως αρκετά πιο χαμηλά από την τιμή που δίνει ο κατασκευαστής ως διαθέσιμο headroom ;)) του master bus μιας αναλογικής κονσόλας.....επειδή τα ονομάζουμε artifacts δεν σημαίνει πως είναι απαραίτητα και ανεπιθυμητα :) Μου φαίνεται απόλυτα λογικό ένας άνθρωπος ο οποίος γνωρίζει και εκτιμάει ως εύηχο, επιθυμητό και ωραίο το αποτελέσμα μιας συγκεκριμένης διεργασίας να βρίσκει ανεπιθύμητη και αφύσικη μια άλλη με τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά. Αν θέλουμε όμως να είμαστε ακριβείς ο ψηφιακός ήχος (τουλάχιστον στην ιδεατή υλοποίηση του) υπερτερεί σαφέστατα στην δυνατότητα να αποτυπώσει και να αναπαράγει με ακρίβεια ακόμη και τα πιο στιγμιαία αλλά και σχεδόν ανεπαίσθητα ποσοτικά (με βάση την ανθρώπινη αντίληψη) δυναμικά transients. Το ότι αυτό γίνεται σημειακά και όχι γραμμικά δεν νομίζω πως μπορεί να επηρεάσει την αντίληψη μας όπως και το ότι υπερτερεί δεν σημαίνει ότι αυτό δεν μπορεί να ακούγεται περίεργο και αφύσικο. Για την ακρίβεια πιστεύω ακράδαντα πως αυτές οι αδυναμίες των αναλογικών μέσων είναι που τα κάνει εύηχα και τους δίνει μουσικότητα....αλλά δεν παύουν να είναι αδυναμίες (που επ'ουδενί δεν θέλουμε να διορθώσουμε ;))

Αν και ομολογώ πως δεν είμαι και ο ειδικότερος σε θέματα PA επέτρεψε μου να σχολιάσω πως στο μεγαλύτερο ποσοστό τους οι live sound κονσόλες και ειδικά όσες περιλαμβάνουν VCA busing απέχουν πάρα πολύ από το να χαρακτηριστούν pure path ::) Γενικά δε νομίζω πως με βάση την καλή ή κακή προσωπική μας εμπειρία μπορούμε να χαρακτηρίσουμε μία τεχνολογία. Σε όλους τους τομείς υπάρχουν και καλές και κακές υλοποιήσεις....και σίγουρα στον αναλογικό τομέα το πρόβλημα είναι πολύ πιο εμφανές καθώς στις περισσότερες των περιπτώσεων το κόστος και η συνολική ποιότητα της σχεδίασης και κατασκευής αντιστοιχεί και στο αποτέλεσμα (σε τεχνικά γνωρίσματα - όχι στο πως μπορεί να αξιοποιηθεί).Και βέβαια κάθε ψηφιακή υλοποίηση πιθανότατα περιλαμβάνει ή εξαρτάται από μια αναλογική. Θέλω να πω πως το audio signal degradation υπάρχει και θα υπάρχει και στον αναλογικό και στον "ψηφιακό" αλλά με μια πολύ μεγάλη επισήμανση.....επαναλαμβάνω πως ένα πολύ μεγάλο ποσσοστό των προβλημάτων ψηφιακών υλοποιήσεων έχει να κάνει με την ποιότητα του αναλογικού τους μέρους που αναγκαστικά υφίσταται. Το αν το συνεχόμενο AD/DA αποτελεί signal degradation είναι πολύ σχετικό καθώς έχει να κάνει με άπειρους παράγωντες. Πειραματικά πολύς κόσμος έχει προσπαθήσει να διαπιστώσει το κάτα πόσο και με τι αριθμό μετατροπών είναι ακουστή μια τέτοια διαδικασία, αλλά οι περισσότεροι δεν λαμβάνουν υπ'όψην το γεγονός πως σε κάθε μετατροπή από και προς το ψηφιακό παρεμβάλεται και ένα αναλογικό κύκλωμα εξ'ίσου ή και περισσότερο υπεύθυνο για το τελικό αποτέλεσμα. Θέλω να πω πως είναι πρακτικά αδύνατο να υπάρξει μια τέτοια σύγκριση καθώς τα 2 αυτά στοιχεία, στην επεξεργασία ήχου τουλάχιστον είναι αλληλένδετα....δηλαδή κάθε πετυχημένη AD&DA μετατροπή προυποθέτει και μια άριστη αναλογική υλοποίηση και το αντίστροφο. Θα επανέλθω για περισσότερα....

me like this topic :) ...αλλά όντως θα μπορούσε να αλλάξει ο τίτλος σε κάτι πιο συγκεκριμένο ;) Είναι πολύ σχετικό το θέμα της προτίμησης και καθορίζεται κατά περίπτωση. Θέλω να πω πως θεωρώ τελείως λάθος την λογική Α vs B στην συγκεκριμένη περίπτωση γιατί απλά στον δικό μου "κόσμο" δεν υφίσταται.....η ουσία είναι ο συνδυασμός και η ανά περίσταση επιλογή του ιδανικού τρόπου και μέσου. Στο παράδειγμα που αναφέρεις το απόλυτα λογικό είναι να περιμένεις να ακούσεις ακριβώς το ίδιο πράγμα, με την επισήμανση ότι μιλάμε για μέσες "συνθήκες" που δεν φθάνουν το summing amp της κονσόλας στα άκρα, ούτε προς την μία πλευρά (clipping) ούτε προς την άλλη (πολύ χαμηλό μέσο level αυξημένο - noise floor). Στην πραγματικότητα η όποια παρεμβατικότητα του analog stage (δηλαδή τα channel amps της κονσόλας) υφίσταται στον ίδο βαθμό και στις 2 περιπτώσεις και με την προυπόθεση που ανέφερα πιο πάνω. Γιατί στην ουσία το summing δεν πρέπει να διαφοροποιεί το αποτέλεσμα από υλοποίηση σε υλοποίηση (αναλογική ή ψηφιακή) παρά μόνο κατ'επιλογή...αυτό νομίζω πως θα έπρεπε να θεωρείται προυπόθεση. Στην περίπτωση μου έχω την τύχη να είμαι κάτοχος μιας τρομερά υποτιμημένης και άγνωστης (σχετικά) αναλογικής recording κονσόλας της οποίας τα specs στο κρίσιμο αυτό θέμα είναι τρομερά (ειδικά σε ότι αφορά το crosstalk & S/N ratio του mixbus) και μάλιστα αφηνούν πολύ πίσω πολύ πιο hyped recording consoles (ονόματα δεν λέμε , υπολήψεις δεν θίγουμε :D). Το κατά πόσο διαφορετικά λοιπόν θα ακουστεί είναι καθαρά θέμα επιλογής και όχι σχεδίασης. Θα φέρω ένα παραπλήσιο παράδειγμα μετο ίδιο set up για να γίνει πιο κατανοητό. Αν επιλέξω τα ίδια tracks να τα μιξάρω ITB & OTB ο λόγος που τελικά θα ακούγοντε διαφορετικά τα 2 αποτελέσματα δεν είναι απλά η επιλογή ανάμεσα στις 2 μεθόδους αλλά η διαφορά στην επεξεργασία και στην δική μου προσέγγιση στην μία ή στην άλλη μέθοδο. Δηλαδή τα 2 φορμάτ προυποθέτουν σε κάποια πράγματα και διαφορετικές προσεγγίσεις ενώ όπως είναι πολύ λογικό η κάθε προσέγγιση δεν δίνει και στις 2 περιπτώσεις τα ίδια αποτελέσματα. Δηλαδή είναι τελείως διαφορετική η προσέγγιση στο levelling & bussing στον αναλογικό τομέα όπου το διαθέσιμο headroom εξαντλήται και το clipping συμμετέχει ευχάριστα ή δυσάρεστα στην διαμόρφωση του αποτελέσματος και τελείως διαφορετική σε ένα floating point ψηφιακό περιβάλλον όπου στην ουσία δεν υφίσταται η έννοια του περιορισμού του δυναμικού εύρους (στο στάδιο της μίξης ;)). Το ίδιο ισχύει και για πιο εξειδικευμένα κομμάτια της επεξεργασίας όπως το compression ή το eq όπου στον μεν αναλογικό τομέα έχουμε μια διαρκή "πάλη" ανάμεσα σε operating levels, signal degradation, αλεπάλληλα gain stages κλπ κλπ κλπ ενώ στον ψηφιακό τομέα αν και απαλαγμένοι από τέτοια προβλήματα έχουμε να αντιμετωπίσουμε άλλα τελείως διαφορετικά όπως βέβαια το truncation του bitrate ανάμεσα σε διαφορετικούς επεξεργαστές αλλά και σε διαφορετικά στάδια της διαδικασίας. Η ουσία είναι λοιπόν πως εκ των πραγμάτων η προσέγγιση μας δεν μπορεί να είναι πανομοιότυπη στο ψηφιακό και στο αναλογικό domain. Έχω ξαναγράψει εδώστο νόιζ πως προσωπικά θεωρώ αυτή την "λάνθασμένη" αναλογικότροπη (sic) προσέγγιση ως βασική αιτία της προκατάληψης έναντι του ψηφιακού ήχου (μαζί βέβαια με κάποιες παιδικές ασθένειες εκεί στα early 90's). Και το λέω γιατί το έχω ζήσει..... Σκέψου λοιπόν πόσο μεγάλη (και γιατί όχι δυσάρεστη) έκπληξη μπορεί να είναι για έναν ηχολήπτη να έχει εντελώς διαφορετικά αποτελέσματα από αυτά που έχει συνηθήσει με μια συγκεκριμένη προσέγγιση, στο ίδιο περιβάλλον και με τα ίδια βασικά συστατικά (ηχητική πηγή, μικρόφωνα,χώρος κλπ κλπ). Και είναι πολύ εύκολο να συμβεί αυτό αν αναλογιστεί κανείς απλά και μόνο την διευρυμένη δυναμική περioχή και συχνοτική απόκριση του ψηφιακού ήχου (και βέβαια πολλούς ακόμη παράγωντες). Έτσι ένας άνθρωπος ο οποίος πχ έχει συνηθήσει να boostάρει όλο το HF spectrum στα tracks ενός drum set για να καταφέρει να διατηρήσει κάποιο τμήμα του στο περιορισμένο freq response μιας 2" ταινίας όπως και το γεγονός ότι πρέπει να δουλεύει σε ιδιαίτερα hot levels (που στην ταινία συνεπάγοντε saturation, soft clipping & compression δηλαδή έντονο χρωματισμό) για να διατηρήσει ένα αξιοπρεπές επίπεδο S/N ratio πάνω από το tape hiss , ξαφνικά βρίσκεται προ εκπλήξεων (που άλλοι βρήκαν ευχάριστες άλλοι δυσάρεστες - η ουσία όμως είναι πως και στις 2 περιπτώσεις το αποτέλεσμα ήταν διαφορετικό από την λογική της προσέγγισης). Στην πραγματικότητα λοιπόν πιστεύω πως το ψηφιακό φορμάτ τουλάχιστον σήμερα είναι σαφέστατα πιο ακριβές ως μέσο καταγραφής και επεξεργασίας αλλά χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι και πιο εύηχο. Αυτό εννοώ με την έννοια της υποκειμενικότητας. Το μεγάλο πλεονέκτημα όμως του ψηφιακού ήχου είναι πως μπορεί να αξιοποιήσει στο έπακρο την ισχύ και προσωπικότητα της αναλογικής επεξεργασίας επιτρέπωντας οποιοδήποτε επίπεδο διαδραστικότητας ανάμεσα στα 2 φορμάτ, ενώ το αντίστροφο δεν μπορεί να συμβεί. Θέλω λοιπόν να πω πως για εμένα δεν τίθεται δίλλημα μεταξύ ψηφιακού και αναλογικού ήχου. Ο ψηφιακός ήχος είναι η λογική εξέλιξη των πραγμάτων και δεν αναιρεί σε τίποτα την ύπαρξη και ενσωμάτωση της αναλογικής επεξεργασίας που ούτως ή αλλως προηγήται της ψηφιοποίησης. Αντίθετα μου επιτρέπει να αφοσιωθώ στην δημιουργική επεξεργασία απαλλαγμένος από πολλά τεχνικά προβλήματα των μέσων καταγραφής. Το αν θα καταφέρω να αξιοποιήσω σωστά και με επιτυχία αυτό το υβριδικό περιβάλλον και τις δυνατότητες του είναι κάτι που έχει να κάνει με την δική μου ικανότητα ή ανικανότητα και όχι με τα φορμάτ αυτά καθ'αυτά. :)

ξέχασες το "point to point vs pcb"

...δεν μίλησε κανείς για λανθασμένη αίσθηση....για υποκειμενική είπα ;)

Νομίζω πως υπερεκτιμάς κάπως την ανθρώπινη ακοή ως μέσο αντίληψης. Και διαχωρίζω την ακοή ως πρόσληψη ηχητικών ερεθισμάτων από το ψυχοακουστικό τμήμα της εγκεφαλικής αντίληψης,αποτίμησης και επεξεργασίας το οποίο είναι όντως πολύπλοκο και μεγαλειώδες. Θέλω να πω πως ναι μεν είναι εξαιρετικά πολύπλοκη σαν λειτουργία αλλά στην πραγματικότητα, είναι η εγκεφαλική λειτουργία που καθορίζει την αντίληψημας και αξιολογεί τα πέρι γραμμικότητας στις μεταβολές του ερεθίσματος και περι πιστότητας εν γένει. Όταν λες ότι αισθάνεσαι ότι οι μεταβολές στον ψηφιακό ήχο είναι πιο απότομες εννοείς σε σχέση με το πως αντιλαμβάνεσαι εσύ την ηχτική πηγή στον χώρο, σε σχέση με την αίσθηση που έχεις πριν αυτή ψηφιοποιηθεί ή συγκρίνωντας ένα αναλογικό και ένα ψηφιακό μέσο καταγραφής? Στον αναλογικό ήχο κάθε μέσο και κάθε τμήμα μιας αλυσίδας έχει ιδιαιτερότητες στο πως θα μεταφράσει (πχ την πίεση του αέρα σε ρεύμα) το ερέθισμα και αυτές οι ιδιαιτερότητες αντιστοιχούν και σε ιδιαίτερα ηχητικά χαρακτηριστικά...έτσι πχ ένα LDC μικρόφωνο είναι σαφέστατα πιο "αργό" σε ότι αφορά το transient response σε σχέση με ένα SDC στην ίδια θέση καθώς η μεγαλύτερη επιφάνεια της μεμβράνης του διαφράγματος του απαιτεί μεγαλύτερη πίεση αέρα για να κινηθεί. Αυτό για κάποιους όμως μπορεί να ακούγεται πιο γραμμικό σε σχέση μετην μικροδυναμική κίνηση του ήχου. Στην πραγματικότητα είναι απλά πιο "εξανθρωπικευμένο" δηλαδή ταιριάζει και στην αντίληψη που έχουμε εμείς για την δυναμική του ήχου. Και αυτό βέβαια έχει να κάνει με το συχνοτικό περιεχόμενο της πηγής και το πως αντιλαμβανόμαστε εμείς (σαν μέσος όρος) την συγκεκριμένη περιοχή...αν πχ μιλούσαμε για τύμπανα ή κρουστά το αποτέλεσμα πιθανότατα να ήταν το ακριβώς αντίθετο. Η διαφορά λοιπόν είναι ανάμεσα στην αίσθηση την δική μας , η οποία μεταβάλεται για τον καθένα από εμάς, και στην ψυχρή απεικόνιση ενός συμβάντος. Το ψηφιακό μέσο πλέον εξ ορισμού πλεονεκτεί σε ότι αφορά την ψυχρή καταγραφή του σήματος. Έχει και την απαιτουμενη ακρίβεια, είναι απόλυτα προβλέψιμο ως διαδικασία - δεν υπάρχει δηλαδή ο παράγωντας του τυχαίου (τουλάχιστον όχι σε μεγάλο βαθμό) - αλλά και την ωριμότητα της ενηλικίωσης του ως μέσο και γνώση . Τα προβλήματα έχουν να κάνουν με την δική μας λανθασμένη χρήση και προσέγγιση και όχι με την ίδια την τεχνολογία. Τωρα σε ότι αφορά την αίσθηση που αποκομίζει ο καθένας αυτή φυσικά είναι υποκειμενική και καθορίζεται πιο πολύ από την γενικότερη αντίληψη και κουλτούρα μας παρά από τεχνικά χαρακτηριστικά ;)

Haryy το bitrate στο AD περιγράφει το διαθέσιμο δυναμικό εύρος, δηλαδή στην περίπτωση των 24bit περισσότερα από 140db (θεωρητικά). Αυτό σημαίνει ότι μια ηχογράφηση ακουστικής κιθάρας όπως αυτή που περιγράφεις που κινείται σε καλά επίπεδα μέσης έντασης (πχ -14dbfs) έχει στην πραγματικότητα ένα διαθέσιμο δυναμικό έυρος (προς τα κάτω) που ξεπερνάει τα 120db, άρα κατ'επέκταση πλησιάζει ή και ξεπερνάει το ωφέλιμο έυρος του τι εμείς μπορούμε να αξιοποιήσουμε ως μουσικό ήχο από ένα τέτοιο όργανο (ή καλύτερα από το σύνολο των διαδεδομένων μουσικών οργάνων). Ταυτόχρονα ξεπερνάει κατά πολύ την διαθέσιμη δυναμική περιοχή ακόμη και των πιο ευαίσθητων μικροφώνων, είτε αυτή παρουσιάζετε ως αυτόνομη αξία (που δεν σημαίνει και πολλά πράγματα επί της ουσίας) είτε ως πιο ρεαλιστική απεικόνιση της διαφοράς ανάμεσα στο μέγιστο SPL που μπορεί να αντέξει και του noise floor που το ίδιο παράγει (έτσι μπορεί κάποιος να δει μικρόφωνα που δηλώνουν dynamic range 95db αλλά S/N ratio 75db). Και αυτός ακριβώς είναι ο παράγωντας που τελικά θα καθορίσει την απάντηση στο ερώτημα που περιγράφεις....ο θόρυβος που προσθέτει κάθε τμήμα της αναλογικής αλυσίδας και ο οποίος περιορίζει την ωφέλιμη δυναμική περιοχή. Στην πραγματικότητα το δυναμικό εύρος των 24bit υπερβαίνει κατά πολύ το πιθανό δυναμικό εύρος που μπορούμε να έχουμε (και να διατηρήσουμε) στο αναλογικό τμήμα της διαδικασίας. Και σαν τελευταίο προσθέτω το εξής....ακόμη και ο καλύτερος σημερινός μετατροπέας AD έχει noise floor (στα 192Khz) στην καλύτερη περίπτωση -124dbfs κατά την μετατροπή δηλαδή σαφέστατα μέσα στα όρια της δυναμικής περιοχής των 24bit αλλά αρκετά πέρα από τα δικά μας ακουστά όρια. Το ζήτημα είναι λοιπόν το κατά πόσο αυτό που προσπαθούμε (δηλαδή ο συνδυασμός πηγής - χώρου- signal chain) να "μεταφράσουμε" αξιοποιεί την διαθέσιμη δυναμική περιοχή των 24bit και όχι το αντίστροφο.

...σε έχουμε καταλάβει haryy :D ...σου είπα ο συνδυασμός sm57 - GreatRiver "σκοτώνει" ;) Το eq της 6000 είναι δραστικό από την φύση του ακόμη και σε min. settings....δεν είναι δηλαδή αυτό που θα λέγαμε transparent ή χειρουργικό κλπ κλπ . Ουσιαστικά έχει ένα πολύ μικρό boost στα ψηλά (τα οποία όμως δεν είναι και τόσο ψηλά) και ένα μικρό άδειασμα στα χαμηλά μεσαία (κοντά στους 350) για να φανούν λίγο περισσότερο τα άκρα.

Ένα ακόμη κλιπάκι.....αυτή την φορά metal orientated :o :o :o :o ....εννοείται πως δεν παίζω εγώ αλλά σύντροφος νοιζάς που ηχογραφούσε στο studio ;) Δεν θέλετε να με ακούσετε να προσπαθώ να παίξω μέταλ.....μπορεί να πάθετε ανακοπή από τα γέλια Το set up είναι αντίστοιχο με το πρώτο στην 2η σειρά της φωτό, δηλαδή SM57 "κολλητά" αλλά off axis στο μεγάφωνο και TLM193 περίπου 60 εκ. από την καμπίνα (αλλά πιο προς το κέντρο σε σχέση με την φωτό). Ενισχυτής ο 6505+ και κιθάρα μία από αυτές τις Αη Σεχτέρ ;D Το signal chain είναι εξαιρετικά minimal Left: SM57 - GreatRiver - Soundcraft 6000 line in - desk eq Right: TLM193 - Soundcraft 6000 - desk eq Το αποτέλεσμα είναι τελείως αλλού σε ότι αφορά προβλήματα φάσης και mono compatibility αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν μας ενδιαφέρει καθώς ο στόχος είναι το L-R hard panning και στην συνέχεια το double tracking με το ακριβώς αντίστροφο pan. Το "βασικό" μικρόφωνο σε ένα τέτοιο στήσιμο είναι το SM57 με το Neumann να δίνει την αίσθηση του χώρου (για να είναι εμφανές αυτό είναι και στο κλιπ πιο χαμηλά)

Γενικά η όλη φάση του "mixing into eq" έχει πολλές αντιστοιχίες με το "mixing into compression" με πιο σημαντικές φυσικά το σε ποιό στάδιο της διαδικασίας υπέσχερεται ο επεξεργαστής στο mixbus, το κατά πόσο προσθέτει ένα συγκεκριμένο sonic footprint στο όλο αποτέλεσμα πλην της ίδιας της επεξεργάσίας κλπ κλπ Προσωπικά δεν είμαι και ιδιαίτερος fan της λογικής του "set and forget" mix bus eq και ακόμη περισσότερο όταν μιλάμε για τα ίδια πάντα settings. Καταλαβαίνω βέβαια πως κάτι τέτοιο δίνει τόσο μια συνολική "ταυτότητα" στον mixing engineer όσο και μια αίσθηση "ομογενοποίησης" στο μιξ. Σε ότι αφορά το πρώτο πιστεύω πως υπάρχουν πολύ πιο ουσιώση σημεία στην όλη διαδικασία για να δημιουργήσει κάποιος το προσωπικό του sonic signature και σε ότι αφορά το δεύτερο θεωρώ το mix bus compression πολύπιο δημιουργικό glueing εργαλείο. Φυσικά και πολλές φορές χρησιμοποιώ eq στο mixbus αλλά πιο πολύ για να ισσοροπήσω το αποτέλεσμα ενός "χρωματισμένου" bus compression (όπως πχ το VariMu ή κάποιο "smashed" SSL style comp) παρά για να διαμορφώσω την συνολική χροιά, και συνήθως βέβαια είναι η τελευταία πινελιά. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής είναι αρκετές οι φορές που σε δουλειές που στέλνουμε αλλού για μάστερ κάνοω 2 μιξ ,ένα eq με στο mix bus και ένα χωρίς με το πρώτο να προορίζεται κυρίως για τον πελάτη (και από εκεί και πέρα στην διακριτική ευχέρεια του mastering engineer. Επίσης σε αντίθεση με τον "δύσκολο" στέλνω το compression στο eq και όχι αντίστροφα, αλλά βέβαια όπως είπα σχεδόν ποτέ δεν έχω ξεκινήσει να δουλεύω ένα μιξ με ένα συγκεκριμένο eq curve από την αρχή στο mix bus παρά μόνο σε 3-4 περιπτώσεις που μίξαρα υλικό ηχογραφημενό αλλού το οποίο στο σύνολο σχεδόν των tracks είχε μια πολύ συγκεκριμένη "τρύπα" στα ψηλά....εκεί απλά έφερα το υλικό κατά βάση σε αυτό που είχα συνηθήσει να ακούω πριν καν ξεκινήσω με ένα απλό bandaxal 2-4db boost στα 20K με ευρύ bandwidth (τόσο όσο χρειαζόταν για να αγγίξει τα όρια της "τρύπας"), να επαναφέρω δηλαδή το HF roll off σε αυτό που έχω συνηθήσει εγώ ως άκουσμα για ένα raw mix. Μία και μοναδική φορά έκανα το ακριβώς αντίθετο σε υλικό που περιείχε πολλά analog synths γαμμένα αρκετά "φτωχά". Η διαφορά ήταν ότι εφάρμοσα ένα ελαφρύ High cut (πάλι όμως με την μορφή του bandaxal στα 20K) ουσιαστικά σε κάθε track (για την ακρίβεια σε ομάδες από με παραπλήσιο περιεχόμενο πχ όλους τους lead ήχους) προχώρησα στην επεξεργασία τους και στο τέλος ξανατόνισα (και λίγο παραπάνω) τις άκρες που είχα ψαλιδήσει με ένα πιο χρωματισμένο character eq στο mix bus. Θέλω να πως έχει πολύ μεγάλη σημασία και το routing σε όλα αυτά τα set ups καθώς τα διάφορα είδη επεξεργασίας αλληλεπιδρούν πολύ δραστικά μεταξύ τους.

...κάτι ψιλιάστηκα ;D ;D ;D..... επειδή με ενδιαφέρει.....πως θα σύγκρινες το Flux με άλλα αντίστοιχα (πχ Algorithmix)? Θέλω να το δοκιμάσω αλλά δεν έχει installer για XP64 , τουλάχιστον όχι κάποιον που να δουλέυει προς το παρόν...

...ποιά είναι τα "άλλα" plugins? ???.....εγώ μόνο hardware διάβασα (και τι hardware.....) εκτός από το ssl bus comp & ένα αδιευκρίνιστης καταγωγής eq. edit: μάλλον ήταν χιούμορ ε? :-[ :-[

...ορίστε και ο βασικός σύγχρονος εκπρόσωπος του "mixing into eq" http://www.soundonsound.com/sos/jan99/articles/spike366.htm Η αλήθεια είναι ότι την δεκαετία του 60 στην Αμερική ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένο να έχουν μόνιμα eq στο mixbus και μάλιστα με λογική "set and forget", συνήθως κάποιο Langevin ή Pultec με αρκετά "πουσαρισμένα" τα ψηλά (πχ 8db στα 6Κ). Ο λόγος βέβαια τότε ήταν κυρίως η ανάγκη για διατήρηση του HF λόγω μέσων ενώ σήμερα είναι πιο πολύ θέμα άποψης (πχ ο Mark Stent θέλει να αποφύγει το έντονο HF boost σε μεμονωμένα όργανα από το eq της ssl γιατί το βρίσκει σκληρό) ...σόρρυ Μ αποκάλυψα την επιροή σου ;)

...λοιπόν ξεκίνησα να γράψω ένα κλιπάκι με ένα set up σαν το 2ο στην πρώτη σειρά της φωτό που έβαλα στην πρώτη σελίδα. Σκοπός μου ήταν να γράψω κάτι "καθαρό-ροκ" ( :o) και έστησα πάλι στο 900άρι αλλά τελικά κατέληξα να γράψω κάτι που μου θυμίζει θέμα από ελληνική 60'ς ταινία αλλά γυρισμένη κάπου στο Μεξικό (LaikoDesert) ;D ::) ??? :o :o http://rapidshare.com/files/239730207/WoodPecker_tg500__Lomo_GreatRiver__InvertedPolarity.wav Τα μικρόφωνα όπως και στην φωτό είναι το Woodpecker της Blue και το Mk-101 ("Lomo" head) της Oktava. Το Woodpecker είναι ένα ενεργό ribbon και έχει αρκετά τονισμένα "άκρα" (για άκρα ribbon μιλάμε βέβαια) και προσωπικά το θεωρώ τρομερή επιλογή για πιο vintage ημιβρώμικες γκαραζοκιθάρες αλλά και μπάσα. Από την άλλη το Mk-101 είναι ένα καρδιοειδές LDC με απίστευτα flat response από τα 100Hz έως τα 5Κ , από εκεί και έως τα 10Κ έχει ένα μικρό dip για να επανέλθει και αρκετά πιο ψηλά να ακολουθήσει ένα ομαλό roll off.....δηλαδή το ακριβώς αντίθετο από τα περισσότερα bright σύγχρονα LDC. Έχει απίστευτα όμορφο ήχο απαλλαγμένο από οποιόδηποτε harsh στα ψηλά μεσαία ακόμη και όταν η πηγή είναι αρκετά bright αλλά παρ'όλα αυτά δεν του λείπει ο "αέρας". Έτσι στην ουσία τα 2 αυτά μικρόφωνα έχουν την ακριβώς αντίθετη συμπεριφορά στην κρίσημη περιοχή του attack της ηλ.κιθάρας (ή καλύτερα της συγκεκριμένης "γκαραζο-ντεζερτο-φινοςφιλμς" εκδοχής της). Αυτό σε συνδυασμό με ένα αρκετά πολύπλοκο compression δίνει την αίσθηση της κίνησης στην στερεοφωνική εικόνα. ...υπάρχει ένα μικρό τρίξιμο στο δεξί κανάλι κυρίως (Oktava)....είναι από τον ενισχυτή και ξεκίνησε να ακούγεται ακριβώς όταν ξεκίνησα να γράφω....αλλά δεν είχα το κουράγιο να ψάξω τι είναι ::) Το signal chain έχει ως εξής Left: Woodpecker - JLM TG500 - Lawo EQ - AMEK 9098 - 6000 line in - Culture Vulture (insert) Right: Mk-101 - GreatRiver - 6000 line in (with desk eq) - vari Mu (insert) Στην συνέχεια τα 2 κανάλια πάνε σε ένα stereo bus στην 6000 με insert τα 2 Distressor σε linked (stereo) mode και από εκεί AD. Για το Great River τα είπαμε ,θέλω όμως να σταθώ στον συνδυασμό ribbon - JLM TG500 - Culture Vulture. Το TG 500 έχει μια απίστευτα ιδιαίτερη χροιά η οποία (για τα δικά μου γούστα) δένει απόλυτα με τον "ζεστό" (εντάξει εννοώ το HF roll off & mid boost κατά βάση, μην βαράτε ;D) ήχο του ribbon για αγριεμένες καθαρές κιθάρες...υπεροδηγήται πολύ εύκολα (και όχι πάντα όμορφα) και γι'αυτό προτίμησα το Culture Vulture για να αγριέψω λίγο παραπάνω το σήμα και να προσθέσω και λίγο valve harmonics. Η συγκεκριμένη προενίσχυση είναι ΠΟΛΥ χρωματισμένη και ταιριάζει σε λίγα πράγματα.....σε αυτά τα λίγα όμως μπορεί να κάνει τρομακτική διαφορά. Τέλος θέλω να πω πως η επιλογή του ενισχυτή είναι τελείως άστοχη για τον συγκεκριμένο ήχο (το JTM45 ή το Super-άκι θα είχαν πολύ καλύτερα αποτελέσματα) ενώ το reverb είναι από τον ενισχυτή. Ακόμη καλύτερη επιλογή θα ήταν και κάποια άλλη κιθάρα, αλλά δυστυχώς όπως όλοι ξέρετε αυτή που θα ήταν η ιδανικότερη έβερ επιλογή δεν είναι πια στα χέρια μου :(

Τα Distressor είναι θρησκεία ;D ;D ;D ;D Το GR είναι σαφέστατα βασισμένο στο 1073....δηλαδή καθαρά (ίσως λίγο bright) και ισοροπημένα ψηλά και κάπως τονισμένα χαμηλομεσαία και χαμηλά...αυτό βέβαια εξαρτάται από το πόσο υπεροδηγήται και κατ'επέκταση από τον κορεσμό των μετασχηματιστών εισόδου και εξόδου. Δεν θα το χαρακτήριζα "γρήγορο" γενικότερα καθώς έχει μια τάση να "στρογγυλοποιεί" τα πράγματα αλλά με έναν πολύ όμορφο τρόπο. Γενικά δίνει μια "larger than life" αίσθηση αλλά ταυτόχρονα παραμένει αρκετά ρεαλιστικό....δηλαδή 1073 ;D ;D ;D αλλά κάπως πιο μοντέρνο (ειδικά σε συνδυασμό με τις επιλογές loading & impedance) Γενικά αν και σαφέστατα χρωματισμένο δεν πάυει να είναι ευέλικτο. ;) Όταν ελευθερωθεί το στούντιο πιο αργά θα γράψω τίποτα ακόμη (αν δεν βαρεθώ πολύ :P)

αποκαλυπτήρια ;) τα νούμερα των 29 mix της ψηφοφορίας αντιστοιχούν στους 1.diskolos1, 2.doltson, 3.haryy, 4.scytheNL, 5.superfunk, 6.tas, 7.fotmos, 8.johnsmith, 9.muddygiorgos, 10.philippos_encore, 11.fleamail, 12.digisillence, 13.vagx69, 14.mikerory, 15.sound_crew, 16.doubleyou, 17.nefos, 18.burliofo, 19.mpeto, 20.samplist, 21.simon2000, 22.αλεξανδρος, 23.longshadow, 24.wire, 25.mexis, 26.loki, 27.giorgana, 28.g.skalk, 29.mmentis Ένα μεγάλο ευχαριστώ και στους 29 για τον χρόνο τους και την συμμετοχή τους :)

Το δεύτερο είναι και πάλι στο βρώμικο κανάλι του JCM900 αλλά με το gain στο "παρά τέταρτο" και το volume της κιθάρας χαμηλωμένο.....πρόκειται για ένα καθαρούτσικο fingerstyle "μπαροκίζον ποστ-ροκο-ιντο θεματάκι" ;D ;D ;D το signal chain είναι σχεδόν πανομοιότυπο Left: TLM193 - GreatRiver - TL Audio EQ (-1.5db@200, +2db@20K, LoCut@70) Right: SM57 - GreatRiver - Distressor (2-4db GR-opto) - TL Audio EQ ([email protected], -2db@200, LoCut@100) αλλά έχει προστεθεί και ένα distressor παράλληλα στο TLM193 που αφού "ισοπεδώνει" το σήμα το επιστρέφει στο stereo bus αλλά στο κέντρο (παίζοντας κατά κάποιο τρόπο τον ρόλο ενός ambient mic) και πολύ χαμηλά σαν μιξ. Αυτό σε συνδυασμό με την τοποθέτηση της καμπίνας με πρόσωπο σε έναν untreated "σκληρό" τοίχο δίνει ένα ambience. Γενικά αυτό το στήσιμοσε ότι αφορά τα μικρόφωνα δίνει ενα πολύ συμπαγές στέρεο αποτέλεσμα χωρίς διαφορές φάσης , ενώ η όλη ιδέα της διευρυμένης στεροφωνικής εικόνας βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στην διαφορετικότητα των 2 μικροφώνων και όχι στις χρονικές διαφορές (απόσταση). Απλό, όχι τίποτα σπουδαίο αλλά αποτελεσματικό και χωρίς κινδύνους.....

Λοιπόν ανεβάζω και 2 κλιπάκια. Για αρχή σκέφτηκα να βάλω έναν πιο rock/hard rock orientated ενισχυτή όπως ο JCM900 σε ένα αρκετά απλό αλλά πρακτικό stereo A-B set up, έναν συνδυασμό της λογικής ενός stereo pair αλλά με τις ιδιαιτερότητες 2 διαφορετικών μικροφώνων σε close micing τοποθέτηση. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα στήσιμο αντίστοιχο με την 1η φωτό της 3ης σειράς που παρέθεσα σε προηγούμενο ποστμε την διαφορά ότι εδώ είναι σε μια slanted 4 χ 12" καμπίνα. Αυτό δίνει το πλεονεκτημα να τοποθετήσουμε και τα 2 μικρόφωνα off axis διατηρώντας ακριβώς τις αποστάσεις ανάμεσα στους συνδυασμούς των μεγαφώνων - μικροφώνων και να μπορούμε έτσι να υπολογίσουμε καλύτερα τις διαφορές φάσης. Θα πρέπει να σας προειδοποιήσω πως οι σχέσεις μου ως κιθαρίστας με το ροκ-ροκ (και ακόμη πιο πολύ με το χαρντ) δεν είναι και άριστες.....οπότε δείξτε καταννόηση (δεν υπήρχε δυστυχώς άλλος διαθέσιμος κιθαρίστας και θα πρέπει να με φάτε στην μάπα ;D ;D ;D) Το signal chain έχει ως εξής Left: TLM193 - GreatRiver - TL Audio EQ ([email protected], +2db@20K, LoCut@70) Right: SM57 - GreatRiver - Distressor (2-4db GR-opto) - TL Audio EQ (+1db@800, -2db@200, LoCut@100) Στην συνέχεια τα στέλνω σε ένα stereo bus της 6000 με 1-2db gain reduction από το ΑΜΕΚ 9098 σε insert (stereo linked) και από εκεί AD

Χαρίλαε αυτό που έγραψα εγώ (ή καλύτερα αυτό που εννοούσα ;D) είναι πως η συχνοτική απόκριση της συγκεκριμένης ομάδας μικροφώνων σε close micing ταιριάζει με αυτό που ακούμε εμείς από την θέση μας στον χώρο σε σχεση με την πηγή (ηχείο). Δηλαδή κατά κάποιο τρόπο η απόκριση τους αφαιρεί την ενέργεια που ναι μεν υπάρχει στα 2 εκ. από το μεγάφωνο αλλά ουσιαστικά δεν φθάνει στα αυτιά μας είτε λόγω απόστασης, είτε λόγω διάχυσης , είτε και λόγω της δικής μας εντελώς off axis θέσης σε σχέση με το μεγάφωνο (ή μάλλον εξαιτίας του συνδυασμού αυτών). Γι'αυτό και αυτό που ακούμε από το μικρόφωνο μοιάζει αρκετά με αυτό που ακούγαμε σε μια φυσιολογική θέση δίπλα ή μπροστά στον ενισχυτή. Από την άλλη θα έχει σίγουρα μεγάλες διαφορές με αυτό που θα ακούγαμε αν "κολούσαμε" το αυτί μας στο μεγάφωνο, στην θέση δηλαδή που τοποθετούμετο μικρόφωνο. Αντίστοιχα και όπως προέβλεψες και εσύ αν βάζαμε ένα δυναμικό ή ένα ribbon μικρόφωνο στην θέση που βρισκόμασταν εμείς στον χώρο, το αποτέλεσμα θα ήταν και πάλι τελείως διαφορετικό με αυτό που ακούγαμε εμείς καθώς τότε θα είναι σαν όντως να έχουμε 2 διαδοχικά roll off στις ίδιες περίπου περιοχές (το μικρόφωνο και τα αυτιά μας :)). Το μυστικό της επιτυχίας στην όλη εξίσωση είναι πως πολύ απλά όταν φτιάχνουμε τον αγαπημένο μας ήχο στον αγαπημένο μας ενισχυτή δεν έχουμε το αυτί μας κολλημένο στο μεγάφωνο αλλά ισχύουν αυτά που ανέφερα παραπάνω στο πως προσλαμβάνουμε και αντιλαμβανόμαστε το ηχητικό σήμα. Και αυτόν τον αγαπημένο μας ήχο προσπαθούμε να αναπαράγουμε με ακρίβεια και όχι μια θολή και "κουνημένη", στο περίπου εικόνα του τι συμβαίνει Αυτό λοιπόν εννοούσα όταν μιλούσα περί ταύτισης της απόκρισης των μικροφώνων με το αυτί μας ;) Θα μου πεις γιατί να μην χρησιμοποιούμε τότε κάποιο φλατ μικρόφωνο στην δική μας θέση ακρόασης? Υπάρχουν πολλοί λόγοι.....πρώτος ότι σε αντίθεση με τον πολύπλοκο ψυχοακουστικό τρόπο που αντιλαμβανόμαστε εμείς ένα ηχητικό ερέθισμα, η συμπεριφορά ενός μικροφώνου είναι αρκετά πιο απλοική και εξαρτάται από την διεύθηνση της ηχητικής πηγής σε σχέση με το πολικό του διάγραμμα αλλά και την απόσταση. Ετσι τα 2 βασικά πράγματα που μας ενδιαφέρουν σε σχεση με το αποτέλεσμα δηλαδή η συχνοτική απόκριση αλλά και η ευαισθησία μεταβάλονται ριζικά σε ένα τέτοιο σενάριο κάνωντας την χρήση ενός και μόνο distant mic προβληματική και απρόβλεπτη ως προς το αποτέλεσμα (ή καλύτερα εξαιρετικά ευμετάβλητη). Δεύτερος λόγος είναι πως ακόμη και ένα και μοναδικό distant mic μπορεί να έχει τρομερά προβλήματα διαφορών φάσης (λόγω των ανακλάσων του χώρου) και εκεί δεν μπορούμε να επέμβουμε καθόλου πλέον. Τρίτο και εξ'ίσου βασικό οι τρόποι με τους οποίους μπορούμε να πλησιάσουμε με μικρόφωνα την στερεοφωνική εικόνα που μας δίνουν τα αυτιά μας είναι σαφέστατα πιο πολύπλοκοι από την απλή τοποθέτηση ενός ζεύγους μικροφώνων στην θέση μας. Για την ακρίβεια πολλές φορές χρησιμοποιούμε αυτήν την λογική αλλά όχι μόνη της. Και ένας βασικός λόγος για την χρησιμοποίηση συνδυασμών είναι και η δυνατότητα "πρόβλεψης" και αντιμετώπισης κάποιων διαφορετικών καταστάσεων και αναγκών που μπορεί να προκύψουν με την εξέλιξη της παραγωγής. Να έχουμε δηλαδή την δυαντότητα τόσο του συνδυασμού όσο και των μεμονωμένων επιλογών....και για να γίνει αυτό θα πρέπει να έχει προηγηθεί η σωστή (απ'όλες τις πλευρές - αισθητικά και τεχνικά) επιλογή και τοποθέτηση των μικροφώνων και κατα συνέπεια η σωστή - επιθυμητή (απ'όλες τις πλευρές - αισθητικά και τεχνικά) ηχητική καταγραφή του συμβάντος. Τα παραπάνω σε συνδυασμό με το γεγονός πως σε ένα commercial περιβάλλον υπάρχει μια λογική ακολουθία πράξεων και πρακτικών και μια αρκετά πιεστική χρονική ακολουθία γεγονότων καθιστούν πολύ πιο πρακτική και χρηστική την επιλογή ενός συνδυασμού δοκιμασμένων λύσεων και πειραματισμού σε σχεση με την τοποθέτηση των μικροφώνων και του τι περιμένουμε ως ηχητικό αποτέλεσμα από αυτήν. Το ζητούμενο είναι πάντα αυτό που κάνουμε να οδηγήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στο επόμενο σκαλοπάτι και ως διαδικασία αλλά και ως αποτέλεσμα. Είναι λοιπόν πολύ λογικό να θέλουμε την στιγμή που γράφουμε να ακούμε ουσιαστικά κάτι πολύ κοντά στο υποθετικό αποτέλεσμα γιατί αυτό βοηθάει πρώτα απ'όλα και στην εξέλιξη της διαδικασίας - είναι δηλαδή βασικότατος παράγωντας για να μπορούμε να κρίνουμε το αποτέλεσμα του κάθε σταδίου της ηχογράφησης ως καλό ή κακό, ως επιτυχημένο ή αποτυχημένο ώστε να επιλέγουμε και τα επόμενα βήματα μας. Δυστυχώς δεν ισχύει το "γράφω και μετά διορθώνω" ή όπως το λέμε στο χωριό μου "we'll fix it in the mix" ;D ;D ;D.....και δεν ισχύει ακόμη πιο πολύ στην ειδική περίπτωση της συχνοτικής απόκρισης του ηχογραφημένου υλικού. Δεν μπορείς να προσθέσεις κάτι που δεν υπάρχει και ούτε να αφαιρέσεις σε δραστικό βαθμό χωρίς συνέπειες κάτι που έχει ήδη γραφτεί. Πιθανότατα τα πράγματα να είναι πολύ πιο απλά ως προσέγγιση σε ένα πιο "σπιτικό" περιβάλλον, δηλάδή εκεί όντως να μπορεί κάποιος να πειραματιστεί, να "διορθώσει" ή και απλά να συμβιβαστεί με την κατάσταση του. Επίσης είναι πολύ πιθανό η διαφορά ανάμεσα στην "εκ των υστέρων διόρθωση των πραγμάτων" και στην εξ αρχής σωστή προσέγγιση (την πιουρίστικη που λέει και ο μπλάντυ :)) να είναι από πολύ μικρή έως ασήμαντη για τους περισσότερους. Επαναλαμβάνω λοιπόν για άλλη μια φορά πως οι διαφορές στην τελική ποιότητα του αποτελέσματος καλώς ή κακώς δεν είναι αναλογες και αντίστοιχες ούτε με την προσπάθεια, ούτε με το κόστος ούτε βέβαια με την απήχηση της στον τελικό αποδέκτη - ακροατή. Αυτή όμως ή έστω και μικρή έως ανύπαρκτη διαφορά είναι που καθορίζει τον High end χαρακτήρα κάποιων παραγωγών (ακόμη και όταν αυτές είναι LowFi αισθητικής ;)) και αυτή που καθορίζει και την ολοκλήρωση και επιτυχία ενός μουσικού εγχειρήματος. Ελπίζω να απάντησα και να μην ξέφυγα πάλι..... :)

Αν και η direct ηχογράφηση και η επεξεργασία μέσω προσομείωσης αποτελεί πλέον τεράστιο κεφάλαιο, εγώ θα το παρακάμψω προς το παρόν κάνοντας απλά ένα μικρό σχόλιο. Προσωπικά δεν μπορώ να πω πως θεωρώ τα έως τώρα αποτελέσματα αυτών των τεχνολογιών ικανοποιητικά, ίσως αυτό έχει να κάνει αφ'ενός με την εμμονή στην διαδικασία (it's not the killing, it's the thrill of the chase ;)) αλλά και με το γεγονός πως οι κιθαριστικοί ήχοι που πρωτίστως με ενδιαφέρουν (ως κιθαρίστα αλλά και μουσικό γενικότερα) βασίζονται σε τεράστιο βαθμό στην διαδραστικότητα ανάμεσα στον χειριστή και τον εξοπλισμό κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες (ξέρετε....τόνοι feedback και τρελά SPL, το απαραίτητο break up του ενισχυτή κλπ κλπ) και αυτά απλά δεν υπάρχουν αυτή την στιγμή (αν και υπάρχουν κάποιες επιλογές που δείχνουν να παράγουν ενδιαφέροντα αποτελέσματα πχ softtube) Μετά λοιπόν την μικρή παρένθεση (προς το παρόν ;)) σχετικά με το "εικονικό περιβάλλον" θέλω να επιστρέψω στα μικρόφωνα και πιο πολύ στην άμεση σχέση που υπάρχει ανάμεσα στους overdriven & distorted κιθαριστικούς ήχους (κυρίως) και στα δυναμικά και ribbon μικρόφωνα (κυρίως όταν μιλάμε για close micing). Πολλοί πιστεύουν πως ο βασικός λόγος πίσω από την επιλογη των δυναμικών (τουλάχιστον) μικροφώνων σε αυτό τον ρόλο έχει να κάνει με την πολύ υψηλή αντοχή τους στην πίεση, δηλαδή σε πολύ υψηλές εντάσεις. Κάτι τέτοιο είναι μόνο κατά ένα μικρό μέρος πραγματικότητα καθώς τα περισσότερα σύγχρονα πυκνωτικά αλλά και ribbon μικρόφωνα έχουν εξαιρετικές αντοχές στην πίεση και θα πρέπει να φτάσουμε σε πραγματικά οριακές καταστάσεις για να αντιμετωπίσουμε προβλήματα. Ποιό είναι λοιπόν το κοινό χαρακτηριστικό που κάνει (ορισμένα) δυναμικά μικρόφωνα και (τα περισσότερα) ribbon ιδανική επιλογή γι'αυτό τον ρόλο? Εκτός βέβαια από το τρελό τρεντ της εποχής για τα ribbon ;) Προσωπικά πιστεύω απόλυτα πως υπέυθυνο είναι το "ιδιαίτερο" freq response.... και εξηγούμαι Και στις 2 κατηγορίες (επαναλαμβάνω όχι σε όλα τα δυναμικά - σε κάποια) έχουμε ένα εξαιρετικά flat response στην περιοχή που υπάρχει το κυρίως συχνοτικό περιεχόμενο της ηλ.κιθάρας (και τις πρώτες και δεύτερες αρμονικές) δηλαδή. Ταυτόχρονα και στις 2 κατηγορίες έχουμε ένα έντονο αλλά αρκετά ομαλό roll off και στα 2 άκρα του φάσματος. Αυτό ακριβώς το roll off είναι που δίνει την αίσθηση της φυσικής απόκρισης καθώς αφ'ενός μοιάζει πολύ με τον τρόπο που και τα αυτιά μας αντιλαμβάνοντε το συχνοτικό φάσμα αλλά και με τον τρόπο που ακούμε τον ενισχυτή σε σχέση μετο μικρόφωνο.....δηλαδή και εκτός αν ανάμεσα μας υπάρχουν θεόκουφοι συνήθως δεν χώνουμε το κεφάλι μας 2 εκ. από το μεγάφωνο αλλά αντίθετα ακούμε από μια σχετική απόσταση και υπό γωνία (off axxis) κάτι που φυσικά επηρεάζει το προσλαμβανώμενο συχνοτικό περιεχώμενο στην θέση ακρόασης σε σχέση με την πηγή (μεγάφωνο). Ουσιαστικά αυτή η διαφοροποίηση είναι αντίστοιχη με το roll off των συγκεκριμένων μικροφώνων αλλά και ανάλογα με τον χώρο μας ο τονισμός κάποιων περιοχών στο υψηλότερο ή χαμηλότερο μεσαίο τμήμα του φάσματος (ή και στα 2). έτσι σε αυτή την ομάδα μικροφώνων εκτός από τα κοινά χαρακτηριστικά έχουμε και κάποιες διαφοροποιήσεις σχεδόν πάντα όμως στα πλαίσια που ανέφερα, που καθιστούν κάθε φορά και κάποιο άλλο ως την πιθανότατα καταλληλότερη επιλογή. Παραθέτω λοιπόν τα freq charts από κάποιες αρκετά διαδεδομένες επιλογές αυτής της ομάδας (αν και λείπουν πολλές ακόμη προσωπικές μου "αγάπες"). To πρώτο είναι το Beta57 ενώ στην δεύτερη σειρά είναι τα PR-40 & R121 Έτσι λοιπόν και πέρα από τα κοινά χαρακτηριστικά τους έχουμε από την μία πλευρά το σχεδόν φλατ R121 ribbon της Royer και από την άλλη τα τονισμένα ψηλά και χαμηλά μεσαία του Woodpecker και ανάμεσα τους πολλές ακόμη επιλογές. Προσωπικά θεωρώ πραγματική αποκάλυψη το SM7b και τις δυνατότητες που δίνει το bass roll off & και το uppermidrange boost (αν προσέξετε θα δείτε ότι μπορεί να "ακούστεί" από σχεδόν 57άρι έως τελείως φλατ στα μεσαία) αλλά και το beta 57 το οποίο είναι τρομερά υποτιμημένο για τον συγκεκριμένο ρόλο (αλλά και γενικώς) και έχει τρομερά ευαίσθητο και χρηστικό proximity effect (ουσιαστικά μπορεί να λειτουργήσει σαν ένα bass boost ή cut off). Από την άλλη πλευρά τα ribbon (και ειδικά τα royer) έχουν μια τρομερά "αληθινή" απεικόνιση της μεσαίας περιοχής και έχουν και εξαιρετικό transient response καταγράφωντας και την παραμικρή λεπτομέρεια χωρίς όμως να τονίζουν ή να αμβλύνουν τις άκρες από το ουσιαστικό κομμάτι - σώμα του ήχου. Σε ότι αφορά τα δυναμικά δεν είναι τυχαία η κοινή broadcast καταγωγή των πιο επιτυχημένων εξ'αυτών στον συγκεκριμένο ρόλο καθώς συνδυάζουν extended και σαφέστατα πιο ομαλή (στα μεσαία αλλά και σαν roll off) συχνοτική απόκριση. Κλασσικότατη εξαίρεση (ως προς την καταγωγή) βέβαια το αθάνατο 57άρι αλλά και το παρεξηγημένο beta.... Θέλω να πω δηλαδή πως κατά βάση είναι αυτή η "μη ισσοροπημένη" συχνοτική συμπεριφορά αυτών των μικροφώνων που τα κάνει να "ακούγονται" τόσο ισσοροπημένα στα αυτιά μας για τον συγκεκριμένο ρόλο....οξύμωρο αλλά πολύ κοντά στην πραγματικότητα και για εμένα αποτελεί ουσιαστικά την λογική πίσω από κάθε μου επιλογή στο συγκεκριμένο θέμα ;)