Ας κάνω και μερικές καφενειακές υποθέσεις επί του θέματος.
1) Γιατί το σποτιφάι αναλαμβάνει αυτή την πρωτοβουλία, και δεν κάθεται να την φάει όπως όλοι μας;
Να πει π.χ.. Είναι να μεταφέρω 3 λεπτά του ευρώ στην Warner, για λογαριασμό της μεγάλης καλλιτέχνιδος Αλιμπαρούταινας. Η τράπεζα μου, εμένα του σποτιφάη, μου ζητάει για τη συναλλαγή ας πούμε 3 ευρώ. Τα βάζω, τα δίνω. 3,03. Και πάνε 3 λεπτά στη Warner, που κι αυτή πληρώνει 3 ευρώ για το έμβασμα. Κρατάει τα 2 λεπτά αυτή, και στέλνει το 1 λεπτό στην Αλιμπαρούταινα. Άλλα -3 ευρώ από το έμβασμα για τη Warner. 3 για να τα πάρει, και 3 για να τα στείλει. Η Αλιμπαρούταινα τέλος, πάει στην τράπεζα, δίνει 3 ευρώ, και εκταμιεύει το 1 λεπτό της. Τι πιο απλό;
Κι εμείς στη δουλειά αυτό κάνουμε κάθε μέρα.
Εγώ έχω έναν πελάτη. Που έχει δύο εταιρίες. Στη μία εταιρία, μου κάνει κίνηση κανα δύο χιλιάρικα το μήνα. Στην άλλη, επειδή έχει ένα μόνο αυτοκίνητο, μου κάνει κίνηση 60 ευρώ. Όταν έρχεται πρώτη του μήνα και του δίνω τα τιμολόγια, πάει ο άνθρωπος και τα βάζει στην τράπεζα. 4 ευρώ προμήθεια από το ένα, 4 από το άλλο, και γι αυτόν, και για μενα. Στο τιμολόγιο των 60 ευρώ, με 1,90 π.χ. βενζίνη, εγώ θα έβγαζα 60/1,9=31,58lit x 0,08=2,53 ευρώ μικτό κέρδος. Η τράπεζα πήρε 4, άρα από αυτή τη συναλλαγή εγώ στην ουσία έχασα 1,47. Εννοείται ότι αφού βγάζω γύρω στα 94 μικτά κέρδη (-4 το έμβασμα 90) από την άλλη συναλλαγή, δεν του λέω τίποτα του ανθρώπου, που είναι και πολύ κιμπάρης, και φίλος. Δεν φταίει αυτός.
Φυσικά, όταν το βλέπουμε το πράγμα φορολογικά και μακροσκοπικά, μια χαρά κέρδος είχα από τη "μικρή" συναλλαγή, και ΦΠΑ πλήρωσα επι των κερδών της, κτπ κτπ γιατί πιάνεις όλες τις πωλήσεις, αφαιρείς όλα τα έξοδα, βγαίνει το κέρδος. Άρα όσο είναι θετικό, πληρώνεις τη σούμα. Αν το δεις μικροσκοπικά όμως, υπάρχουν συναλλαγές ζημιογόνες, και συναλλαγές κερδοφόρες. Και για τον σποτιφάη κατι αντίστοιχο υποψιάζομαι ότι γίνεται, ότι χάνεται το κέρδος στις χαραμάδες της διανομής, γιατί έχουν γίνει υπερβολικά πολλές οι μή-εκκαθαρίσιμες συναλλαγές.
Αυτά θα λυθούν όλα με το ψηφιακό ευρώ, που το θέλει κι ο Βαρούφας, κι η Χριστίνα (Η Λαγκάρντ ντε). Εκεί θα ακούει ο άλλος μισό κομμάτι, θα πληρώνει απευθείας το σποτιφάι 0,000001 ευρώ τον διανομέα, θα κρατάει αυτός τι είναι να κρατήσει, θα στέλνει στον καλλιτέγνη 0,0000003 ευρώ. Ζωντανά ευρώ, 64bitα. Μόνο με τους αλγορίθμους στρογγυλοποίησης να προσέξουν, αυτά τα cast και τα roundup, rounddown, γιατί θα χαθούν περιουσίες. Και να έχουμε ρεύμα και ίντερνετ. (Με μέτρο τις τέλε, και πρώτα τηλέφωνο στον κυρφιουζιονάρα, μήπως έχει κάποια σημαντική οικονομική συναλλαγή εκείνη την ώρα.)
2) Γιατί να το δούμε το θέμα ότι "το σποτιφάι τρώει τους μικρούς", και να μην το δούμε ότι "το σποτιφάι με ανάγκασε να βάλω ΚΑΙ τον πεθερό μου να ακούσει τη σερενάτα σε Ρε ύφεση μείζονα για σόλο φαγκόττο, ωστε να φτάσω 1.000 stream το χρόνο; Έχω γίνει σπαζοκλαμπάνιας στον κύκλο μου, τους σπαμάρω για να ακούσουν και να ανέβω στα στριμ, αλλά έτσι πάει το παιχνίδι."
3) Η μαγεία του εξπλόιτ. Αυτό που έθιξε ο κυρφιουζιονάρας. Όταν κάποιος ανεβάζει έναν απορροφητήρα σε λούπα 3 ώρες στο γιουτουμπ, για να το ακούνε τα μπεμπε να κοιμούνται, οκ. Όταν όμως ο άλλος ανεβάζει έναν απορροφητήρα 1 ώρα στο σποτιφάι, πετσοκομμένο εντέχνως σε 30 τρακ, να τα τα στριμ. Αυτό στη βιομηχανία των βιντεοπαιχνιδιών ορίζεται ως εξπλόιτ. Ο χρήστης εκμεταλλεύεται μια χαραμάδα του συστήματος την οποία δεν είχε προβλέψει ο κατασκευαστής (κι η οποία είναι αντίθετη με τον αρχικό σχεδιασμό του) για να αποκομίσει όφελος. Αυτό στην πραγματική ζωή το λένε "επιχειρηματικό δαιμόνιο" κάποιοι, "λαμογιά" κάποιοι άλλοι, εξαρτάται από τη σκοπιά του καθενός. Και τρέχουν οι νομοθέτες να κλείσουν τις τρύπες, να περιγράψουν ποια πράγματα επιτρέπεται και ποια δεν επιτρέπεται να κάνει κάποιος - όταν βέβαια δεν είναι απασχολημένοι να πετούν λάσπη ο ένας στον άλλον.
