Περι βινυλίων (προ cd era) και άλλα διάφορα

[ΑpussyΑ]

Πολυτάλαντος αυτός ο Φάβας, Φοίβος, πως-τον-λένε...

 

[Waterfall-K]

Πολυτάλαντος αυτός ο Φάβας, Φοίβος, πως-τον-λένε...

Φοίβος Τασσόπουλος. Η μητέρα του είναι η Αφροδίτη Κοζανιτά, η οποία είχε παράνομη σχέση με τον Γκιωνάκη στα μέσα των '80s. O Γκιωνάκης την είχε πυροβολήσει τρεις φορές το 1984 και είχε γίνει χαμός στη χώρα, οι παλαιότεροι θα το θυμούνται. 

 

[ΑpussyΑ]

O Γκιωνάκης την είχε πυροβολήσει τρεις φορές το 1984 και είχε γίνει χαμός στη χώρα, οι παλαιότεροι θα το θυμούνται. 

Ωχ, αυτο το θυμαμαι!

Ουτε καν ήξερα...

 

[Waterfall-K]

Ωχ, αυτο το θυμαμαι!

Ουτε καν ήξερα...

Δεμ πειράζει φίλος, δεν ασχολούνται όλοι σε βάθος με τα καλλιτεχνικά και την Ελληνική show biz...?

 

[fusiongtr]

Φοίβος Τασσόπουλος. Η μητέρα του είναι η Αφροδίτη Κοζανιτά, η οποία είχε παράνομη σχέση με τον Γκιωνάκη στα μέσα των '80s. O Γκιωνάκης την είχε πυροβολήσει τρεις φορές το 1984 και είχε γίνει χαμός στη χώρα, οι παλαιότεροι θα το θυμούνται. 

Πολύ χωμένο στην σοουμπίζ σε βλέπω καταρράχτη.

Ξέρεις μέχρι και τα οικογενειακά τους εκεί μέσα.

Γράφεις στήλη σε fanzine?

 

[Waterfall-K]

Πολύ χωμένο στην σοουμπίζ σε βλέπω καταρράχτη.

Ξέρεις μέχρι και τα οικογενειακά τους εκεί μέσα.

Γράφεις στήλη σε fanzine?

My name is Waterfall, Fanzine Waterfall...

 

[MGs]

O Γκιωνάκης την είχε πυροβολήσει τρεις φορές

Οτι κάνει τυπικά και ένας κιθαρίστας νορβηγικής μπάντας.

 

[Waterfall-K]

Οτι κάνει τυπικά και ένας κιθαρίστας νορβηγικής μπάντας.

«Ο Γιάννης Γκιωνάκης-Odegaard (18 Σεπτεμβρίου 1922, Oslo - 25 Αυγούστου 2002, Αθήνα) ήταν Έλληνο-Νορβηγός  ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου.

Ο Γκιωνάκης γεννήθηκε στο Όσλο στις 18 Σεπτεμβρίου 1922. Ο Νορβηγός πατέρας του ήταν γιατρός, και από την ηλικία των δεκαπέντε ετών ο Γκιωνάκης πήγαινε στο ιατρείο του πατέρα του σκεπτόμενος να ακολουθήσει κι αυτός την ιατρική. Έτσι, αφού αποφοίτησε από το σχολείο, μπήκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Όσλο όπου και φοίτησε για τέσσερα χρόνια...»?

- Wikipedia

 

[ΑpussyΑ]

«Ο Γιάννης Γκιωνάκης-Odegaard (18 Σεπτεμβρίου 1922, Oslo - 25 Αυγούστου 2002, Αθήνα) ήταν Έλληνο-Νορβηγός  ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου.

Ο Γκιωνάκης γεννήθηκε στο Όσλο στις 18 Σεπτεμβρίου 1922. Ο Νορβηγός πατέρας του ήταν γιατρός, και από την ηλικία των δεκαπέντε ετών ο Γκιωνάκης πήγαινε στο ιατρείο του πατέρα του σκεπτόμενος να ακολουθήσει κι αυτός την ιατρική. Έτσι, αφού αποφοίτησε από το σχολείο, μπήκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Όσλο όπου και φοίτησε για τέσσερα χρόνια...»?

- Wikipedia

Λογοκρισία, βρε Ράχτη? Λογοκρισία?

Τα περι σπουδών του στην Γελαδάρικη μουσική και την αγάπη του προς τις τέλε, το κάνουμε γαργάρα έτσ?

Πάαααει καλαααααα....

 

[Waterfall-K]

Τα περι σπουδών του στην Γελαδάρικη μουσική και την αγάπη του προς τις τέλε, το κάνουμε γαργάρα έτσ?

Δεν καταλαβαίνω τι λες φίλος, όλα αυτά μού ακούγονται Νορβηγικά...

 

[Yameth]

Σε πολλές περιπτώσεις (έχω τουλάχιστον 2 cd που θυμάμαι τώρα όταν ήταν out of print για την δημιουργία του cd χρησιμοποιήθηκε ψηφιοποιημένο βινύλιο. Αυτό το καταλαβαίνεις ιδίως στα πρώτα αυλάκια από το pre echo. Μη μου πει κανείς ότι έχει και η ταινία pre echo, ναι έχει, αλλά το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί για το pre echo είναι στάνταρ για περιστροφή 33 1/3 στροφών και είναι τέτοιο. Εχω πάρα πολλά cd που στη βιασύνη μου να αντικαταστήσω βινύλια, διαπίστωσα ότι ήταν ηχητικά χειρότερα, και σήμερα καταλήγω να ακούω τα παλιά βινύλια.

Εδώ κάνεις λάθος, καθότι αυτό το pre echo που αναφέρεις στην ηχοληπτική ορολογία λέγεται print through και ήταν γνωστό φαινόμενο στις αποθηκευμένες ταινίες. Δηλαδή στην αρχή της ταινίας άκουγες τη μουσική απο το επόμενο τύλιγμα και με διαφορά 15ips ή 7,5 ανάλογα με την ηχογράφηση.

Για να μην υπάρχει αυτό το πρόβλημα οι ταινίες αποθηκεύονταν tail out, δηλαδή στο δεξιό καρούλι ώστε το print through που θα προέκυπτε θα περνούσε πάνω σε μουσική και όχι σε κενό που θα ακούγεται. Πολλά στούντιο όμως δεν το έκαναν αυτό με αποτέλεσμα όσοι δεν έχουν δουλέψει με μπομπίνα, να καταλήγουν σε λάθος συμπεράσματα.

 

[sultan of string]

Εδώ κάνεις λάθος, καθότι αυτό το pre echo που αναφέρεις στην ηχοληπτική ορολογία λέγεται print through και ήταν γνωστό φαινόμενο στις αποθηκευμένες ταινίες. Δηλαδή στην αρχή της ταινίας άκουγες τη μουσική απο το επόμενο τύλιγμα και με διαφορά 15ips ή 7,5 ανάλογα με την ηχογράφηση.

Για να μην υπάρχει αυτό το πρόβλημα οι ταινίες αποθηκεύονταν tail out, δηλαδή στο δεξιό καρούλι ώστε το print through που θα προέκυπτε θα περνούσε πάνω σε μουσική και όχι σε κενό που θα ακούγεται. Πολλά στούντιο όμως δεν το έκαναν αυτό με αποτέλεσμα όσοι δεν έχουν δουλέψει με μπομπίνα, να καταλήγουν σε λάθος συμπεράσματα.

Νομιζω το εχω ξαναπει.

Η χρονικη διαφορα που ακουγεται και οπου το παρατηρησα αντιστοιχει σε εξωτερικο αυλακι απο lp και ταχυτητα 33.33 στροφων.

Επαναλαμβανεται μετα βιας για 2 αυλακια.

Αρα μιλαμε για λακερ 100%

 

[Yameth]

Κάτι θα ξέρεις...

 

[sultan of string]

Κάτι θα ξέρεις...

Δεν ξερω, κανω υπολογισμους.

Ο δισκος γυριζει με 33 στροφες. Αν ακουγεται ανα 2 δλ περιπου αντιστοιχει σε αυλακι.

Δεν γινεται να ακουγεται ανα 2 δλ για ταχυτητα 15ips. Και παλι εξαρταται κι απο το καρουλι που τυλιγεται.

Ισχυει και για ταινία και για δισκο.

Αν ειναι καθε 2 δλ δεν μπορεί να μην είναι δισκος

 

[thebest20]

Μου κάνει εντύπωση που υπάρχουν άτομα που παίρνουν σημερινά βινύλια καλλιτεχνών ή remastered βινύλια με κλασικά. Πολύ απλά έχουν τη μανία του δήθεν συλλέκτη γιατί όλα ακούγονται πολύ ψευτοψηφιοποιημενα και μπάσα, χωρίς να έχουν dynamics κλπ. Πάντως επειδή έχω ακούσει νέες κυκλοφορίες σε βινύλιο ή remastered των Poll και κάποια που βγάζει η Cobalt και από Minos κάποια κλασικά της Αλεξίου και του Λοϊζου είναι κάκιστος ήχος (πχ της Αλεξίου με το Λοϊζο Τα τραγούδια της Χαρούλας, έχει τον ψευτοψηφιοποιημενα ήχο που είχαν οι remastered εκδόσεις των εφημερίδων) και μοιάζουν ολα σαν να τα πήραν από mp3.Και τα έχουν από 40 ως 50 ευρώ, το λιγότερο.

Και κάτι άλλο, μου κάνει εντύπωση που η σημερινή Cobalt ξεκίνησε τις επανεκδόσεις βινυλίων, αλλά θέλει να βγάλει χρήματα από τα παλιά, μιας και έμεινε με ελάχιστους καλλιτέχνες. Από την άλλη μου κάνει μεγαλύτερη εντύπωση που δεν έχει ψηφιοποιήσει σωστά για τις ψηφιακές πλατφόρμες τη δισκογραφία της Ελπίδας, της Μπεσσυς Αργυράκη και άλλων παλιότερων καλλιτεχνών, πολλά τα πήρε από YouTube από διάφορα κανάλια και τα έκανε σαν δίσκο, έχουν αλλοίωση όπως του Τουρνά το Λιγη Αμαρτία. Ακόμα κ το Κλισέ που βγήκε σε cd και τα έχω τα κομμάτια, είναι αλλοιωμένα στις ψηφιακές πλατφόρμες.

 

[sultan of string]

Μου κάνει εντύπωση που υπάρχουν άτομα που παίρνουν σημερινά βινύλια καλλιτεχνών ή remastered βινύλια με κλασικά. Πολύ απλά έχουν τη μανία του δήθεν συλλέκτη γιατί όλα ακούγονται πολύ ψευτοψηφιοποιημενα και μπάσα, χωρίς να έχουν dynamics κλπ. Πάντως επειδή έχω ακούσει νέες κυκλοφορίες σε βινύλιο ή remastered των Poll και κάποια που βγάζει η Cobalt και από Minos κάποια κλασικά της Αλεξίου και του Λοϊζου είναι κάκιστος ήχος (πχ της Αλεξίου με το Λοϊζο Τα τραγούδια της Χαρούλας, έχει τον ψευτοψηφιοποιημενα ήχο που είχαν οι remastered εκδόσεις των εφημερίδων) και μοιάζουν ολα σαν να τα πήραν από mp3.Και τα έχουν από 40 ως 50 ευρώ, το λιγότερο.

Και κάτι άλλο, μου κάνει εντύπωση που η σημερινή Cobalt ξεκίνησε τις επανεκδόσεις βινυλίων, αλλά θέλει να βγάλει χρήματα από τα παλιά, μιας και έμεινε με ελάχιστους καλλιτέχνες. Από την άλλη μου κάνει μεγαλύτερη εντύπωση που δεν έχει ψηφιοποιήσει σωστά για τις ψηφιακές πλατφόρμες τη δισκογραφία της Ελπίδας, της Μπεσσυς Αργυράκη και άλλων παλιότερων καλλιτεχνών, πολλά τα πήρε από YouTube από διάφορα κανάλια και τα έκανε σαν δίσκο, έχουν αλλοίωση όπως του Τουρνά το Λιγη Αμαρτία. Ακόμα κ το Κλισέ που βγήκε σε cd και τα έχω τα κομμάτια, είναι αλλοιωμένα στις ψηφιακές πλατφόρμες.

καλό θα είναι να μην τσουβαλιάζουμε (βάζουμε στο ίδιο καλάθι) το τι γίνεται στην Ελλάδα που είναι πολύ μικρη δισκογραφικα χώρα με το εξωτερικό και την για χρόνια μανία (θέλετε τάση) των remaster.

Στο εξωτερικό το remaster συνδυάζεται με προηγμένες τεχνολογίες απομόνωσης κάθε track κλπ.

Στην Ελλάδα το remaster συνήθως σημαίνει αυτό που περιγράφετε.

Εχω αγοράσει δίσκους ελληνικους που έγιναν remaster ή πήρα remaster σε cd και ηχητικά το αποτέλεσμα ήταν χειρότερο από βινύλιο που είχα αγοράσει στις αρχες του 70

αν έχετε δίσκους των poll ή Αλεξίου, καλύτερα να τους καθαρίσετε και να τους απολαύσετε. η εστω αναζητείστε στο discogs πρώτες εκδόσεις σε καλή κατάσταση

 

[sultan of string]

Προβολή συνημμένου 37243

Αν κάποιος ανατρέξει στο discogs ή σε φόρα που ασχολούνται με το θέμα θα δει ότι σχεδόν στο 95% οι πρώτες εκδόσεις, ας πούμε αυτές που βγήκαν από το πρώτο ή έστω πρώτα stampers είναι οι καλύτερες, τουλάχιστον είναι όσο πιό κοντά γίνεται στο πρωτότυπο και αυτό που ενέκρινε ο καλλιτέχνης. Πως τις βρίσκει κανείς? Αναζητώντας τους κωδικούς που είναι τυπωμένοι επάνω και φυσικά σε αγορά μτχ.

ναι αυτό λεω ,σχεδόν

με την προϋπόθεση ότι πρέπει να γίνεται και μια σχετική έρευνα.

πχ εχω δίσκο ξένου ρεπερτορίου που παίζει εξαιρετικά , ενω φίλος μου αναζήτησε τον ίδιο δίσκο και τον βρήκε σε πρώτη γερμανική (νομίζω) κόπια και το ελληνικό επαιζε καλύτερα.

Συμφωνείς λοιπο ν ότι αυτό λεμε μήπως, "δεν είναι κανόνας" ???

 

[thebest20]

αν έχετε δίσκους των poll ή Αλεξίου, καλύτερα να τους καθαρίσετε και να τους απολαύσετε. η εστω αναζητείστε στο discogs πρώτες εκδόσεις σε καλή κατάσταση

Έχω απλά κάποιες συγκεκριμένες εκδόσεις cds από τα πρώτα χρόνια της ελληνικής δισκογραφίας όπως και αρχεία ήχου από τα πρώτα cd σε καλή ποιότητα. Και θεωρώ ότι όλες οι εταιρείες έκαναν πολύ καλή δουλειά στην Ελλάδα, στα πρώτα χρόνια του cd, δηλαδή όσα βγήκαν τη δεκαετία του 90 και ήταν πρώτη φορά σε cd, κυκλοφορίες δισκων του 1970 και 1980, διασώθηκαν άψογα. Ήταν ψηφιακά αρχεία ήχου, χωρίς να είναι ψευτοψηφιοποιημεναμ Ακόμα και μικρότερες εταιρείες έκαναν μια χαρά δουλειά και οι εντάσεις/κυματομορφές ήταν σε φυσιολογικα επίπεδα και πρίμα μπασα ισορροπημένα και καθαρός ήχος με λεπτομέρεια.

Κάτι πολύ περίεργο είναι ότι όσα  ελληνικά 70s, 80s δεν βγήκαν σε cd τη δεκαετία του 1990, ουσιαστικά δεν βγήκαν ποτέ μετά (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων). Ακόμα και σε remastered συλλογές του 2007-2010 έχουν χρησιμοποιηθεί μόνο κομμάτια από κυκλοφορίες προσωπικών άλμπουμ καλλιτεχνων ή από μεμονωμένα κομμάτια που μπήκαν σε διάφορες συλλογές του 1990.

Μόνο η Victory, κυκλοφόρησε κάποια λαϊκά κομμάτια σε cd ουσιαστικά για πρώτη φορά, γύρω στο 2009-2010, από τις εταιρείες Polygram, Polyphone, που σημαίνει μάλλον ότι πήρε τα αρχικά master tapes ή μπορεί να είναι και ήχος προσεγμένης κασέτας. Βέβαια δυνατές εντάσεις που δεν χρειαζόταν τόσο. Κάποια πολύ ελάχιστα κομμάτια που δεν είχαν ξαναβγεί σε cd, και πρωτοβγηκαν γύρω στο 2010, έχουν περαστεί από κασέτες με πολλά dolby και μπασα και mastered στα -9, -8LUFS, θέλω να πω οτι κάποιες εταιρείες που προσπάθησαν να κυκλοφορήσουν τα παλιά, με σημερινά πρότυπα εντάσεων, ακούγονται κάκιστα.

Όπως κ η Panik που έβγαλε πρώτη φορά σε cd 2-3 δισκογραφικές δουλειές από 80s , είναι με πολύ μπάσο, ελάχιστες υψηλές συχνότητες και -9 -8 LUFS, καθόλου δυναμικότητα,  ενώ ακούγεται και ελαφρύ σκρατς μέσα. Βέβαια ήταν να βγάλει η Panik και άλλα 80s σε cd, όμως πάγωσε η προσπάθεια.

 

[Waterfall-K]

Μου κάνει εντύπωση που υπάρχουν άτομα που παίρνουν σημερινά βινύλια καλλιτεχνών ή remastered βινύλια με κλασικά

Εμένα πάλι μου κάνει εντύπωση που υπάρχουν ακόμα άτομα που σκάνε λεφτά σε βινύλια, γενικώς.? Τραγικό/κάκιστο μέσο αναπαραγωγής για τα σημερινά δεδομένα, plus πανάκριβο (έχουν μυριστεί ότι τα κορόιδα σ'αυτόν τον πλανήτη δεν έχουν τελειωμό, και βαράνε τις τιμές στο Θεό, και πολύ καλά τούς κάνουν).

Συμφωνείς λοιπο ν ότι αυτό λεμε μήπως, "δεν είναι κανόνας" ???

Μην περιμένεις απάντηση, ο Dim είναι αποκλεισμένος.

 

[Trolley]

Εμένα πάλι μου κάνει εντύπωση που υπάρχουν ακόμα άτομα που σκάνε λεφτά σε βινύλια, γενικώς.

Ελάχιστοι άνθρωποι έχουν τη σύνεση και την αυτοκυριαρχία ώστε να αγοράζουν με μη-συναισθηματικά κριτήρια: εσύ και εγώ δεν είμαστε σε αυτούς, μην αυταπατάσαι.

Ακριβώς επειδή ισχύει το ως-άνω, υπάρχει αυτό που λέμε εμπόριο (ρούχων, παπουτσιών, τροφίμων, ποτών, δίσκων, υπολογιστών κλπ κλπ). Αν όλοι αγοράζαμε μόνο αυτό που είναι λογικό να αγοράσουμε, βράστα Χαράλαμπε.

Ο τύπος που μαζεύει βινύλια, δεν διαφέρει σε τίποτε από κάποιον που μαζεύει κιθάρες π.χ. ή παλιά αυτοκίνητα, ή κατακτήσεις - όλα έχουν από πίσω το ίδιο υπόβαθρο και όλα (με τον τρόπο τους) είναι πανάκριβα.