Ίσως είμαι ο μανοδικός που δεν το θεωρεί σκουπίδι, αλλά πολύ ενδιαφέρον.
Όχι μουσικά ενδιαφέρον, αλλά κοινωνιολογικά.
Όσο κι αν αυτό φαίνεται παράδοξο, θεωρώ ότι υπάρχει ρομαντισμός μέσα σ' αυτό.
Σύγχρονος ρομαντισμός όμως, ο ήρωας είναι ο "μαμάω" τύπος που μόνος και πάντα άνετος κοροϊδεύει τις "κακές δομές" (κράτος, αστυνομία, εφορία, κλπ), κυκλοφορεί με φτιαγμένα αυτοκίνητα (όχι όπως θέλουν οι εταιρίες, αλλά βελτιωμένα), ζει στα όρια (200 στην στροφή).
Έχει όμως και χαρακτηριστικά από αστυνομική λογοτεχνία (βγάζω πολλά λεφτά από την ντρόγκα, και οι μπάτσοι με κυνηγάνε, αλλά είμαι πάντα πιο έξυπνος από αυτούς), παίρνοντας την θέση του "κακού", αλλά ανένταχτου στο σύστημα.
Ο εμφανής αριβισμός (ότι και να κάνετε εσείς σας γράφω κι ας μην είναι ηθικό και καλό αυτό που κάνω) ενώνεται με την επιτυχία (δεν ήμουν τίποτα αλλά τώρα που κάνω ότι γουστάρω έχω τα πάντα), και είναι προς μελέτη σχετικά με τις επικρατούσες αξίες σε μια μεγάλη μερίδα νεανικού κοινού.
Γιατί "πουλάει" σήμερα?
Όλοι τα έχουν με τις κοινωνικές δομές (κράτος, αστυνομία, εφορία, κλπ), και πολλοί ονειρεύονται (αλλά "δεν έχουν τα κότσια") να πάνε ενάντια στο σύστημα, και ακόμα περισσότερο ονειρεύονται να πετύχουν σ' αυτή τους την προσπάθεια (όπως στο τραγούδι).
Μερικά ολίγα χαζά.
Αν το εξετάσει κάποιος σοβαρά, θα φτάσει σε πολύ περισσότερα συμπεράσματα, χρήσιμα για τον σημερινό μας κόσμο, από κοινωνιολογική άποψη πάντα.
