Girls+guitars. Me happy.
Μόνο οι μίζεροι δεν χαίρονται με την απελευθέρωση του επαγγέλματος.
http://photos1.blogger.com/blogger/6314/703/1600/anikanotis5ru.0.jpg
Άσχετο - σχετικό: πέρυσι που έψαχνα ντράμερ για το συγκρότημά μου, στα τέσσερα email, τα τρια ήταν από κορίτσια. Η μια πολύ πιτσιρίκα (19), η άλλη με σπουδές μουσικολογίας και μαθήτρια του Καπηλίδη (με την οποία τελικά τακιμιάσαμε) και η τρίτη μαθήτρια ενός σπουδαίου ντράμερ και φίλου, που στο παίξιμό της και στα ρούλα της ήταν σα να ακούω τον φίλο μου.
Εδώ και έξι περίπου μήνες που έχω μεταναστεύσει στις Βρυξέλλες, οφείλω να σας πω ότι έχω συναντήσει αρκετά σχήματα (όλοι σχεδόν οι μοσυικοί εδώ παίζουμε με ένα - δυο , και αυτό έχει να κάνει με το ότι οι κάτοικοι - Βέλγοι, Ολλανδοί, Λατινοαμερικάνοι, Γάλλοι κλπ.- βλέπουν τη μουσική σαν "δραστηριότητα", όπως βλέπουν το τζόγκιν ή την ποδηλασία. Προβάρουν τ Σ/Κ αντι να πάνε ας πούμε για σκι.
Εκεί που θέλω να καταλήξω, είναι ότι παρά το ότι είναι γεμάτοι μπάντες, γαλλόφωνες και μη, πολύ ρέγκε και άφρο παίζει επίσης, φανκ και μπλουζ κλπ. και υπάρχει μουσική παιδεία και "βοήθεια" από χώρους, με live μεσοβδόμαδα και όλα τα μπαράκια, ρεστοράν κλπ κάθε Τετάρτη να κάνουν jam, ε ρε μάγκες, δεν συνάντησα τόσο καλούς μουσικούς όσο είχα συναντήσει στην Ελλάδα.
Πιστέψτε το αν θέλετε, η ντραμίστριά μου, έβαζε κάτω χαλαρά όποιον ντράμερ έχω παίξει εδώ και σας μιλάω για τύπους από Χιλή και βραζιλία, που δεν προλαβαίνουν να λένε όχι σε προσκλήσεις να παίξουν. Αφού μέχρι και εγώ, που θεωρώ πως είμαι μέτριος τεχνικά μουσικός, βρήκα να παίξω κάπου... τι λέμε τώρα.
Κάτι αλλάζει (πλέον και) στην Ελλάδα - έχουμε πολύ καλές μουσικούς γενικότερα...
(σόρι για το σεντόνι - σχόλιο, ας επιστρέψουμε στο παιχνιδάκι μας)