Καλημέρα, καλημέρα (που έλεγε και κάποιος, δε θυμούμαι ποιος). Σωρεία ανακριβειών σήμερα από τον αγαπητό manosx, αλλά αφού υπάρχει διάθεση για χαμόγελο, ας χαμογελάσουμε ωμού.
Τον ενισχυτη τον εβαλε στη συζητηση ο trolley, στο πλαισιο του θεματος περι συγκρισης software με hardware.
Γενικώς, ο trolley δεν ασχολείται με τέτοια πράγματα, όπως η "σύγκριση μεταξύ", και στο συγκεκριμένο θέμα απλώς υπέδειξε κάτι που είναι well-known-fucking-fact, δηλαδή ότι όσο πιο αδύναμο είναι το σύστημα ηχητικής αναπαραγωγής, τόσο λιγότερο ορατές είναι οι τυχόν διαφορές ανάμεσα σε δύο πηγές. Δηλαδή, τα mp3 που ακούγονται "μία χαρά" στο αυτοκίνητο, τα πας στο στούντιό σου και απλώς πατάς το στοπ. Στην προέκταση αυτής της πραγματικότητας, το ότι κάποιοι βάζουν να ακούσουν ένα synth από βίντεο στο youTube και μετά καταλήγουν και σε συμπεράσματα για την ποιότητά του είναι πέρα από αστείο - είναι ανάξιο ανταπόκρισης (και γι' αυτό ποτέ δεν σχολιάζω τέτοια βίντεο).
Γίνεται δε ακόμη πιο φαιδρό, όταν διαπιστώσει κάποιος με τι ακούει ο ενδιαφερόμενος τα (ούτως ή άλλως γαμημένα ηχητικώς) βίντεο στο youTube - τα ακούει από "στούντιο μόνιτορς" των 200 ευρώ συνήθως, άντε 300, όπου από τον κώνο ζαχαροπλαστικής που παριστάνει το γούφερ, συμπεραίνει ότι "εντάξει, ίδιο με το παλιό hardware της Moog, είναι". Στην προέκταση αυτής της πραγματικότητας, επεσήμανα και αυτό που επίσης ξέρω, ότι εδώ και χρόνια οι λεγόμενοι πληκτράδες ακούνε μόνο από τον κώνο ζαχαροπλαστικής τα όργανα που κατέχουν, οπότε...
Αλλα να λες οτι δε μπορεις να συγκρινεις δυο συνθια στα studio monitor, και προτιμας για αυτη τη δουλεια τον ενισχυτη, ειναι αστειο.
... τουλάχιστον ως δήλωση πρέπει να συνοδεύεται από κάποιες ελάχιστες προδιαγραφές για το ποια στούντιο μόνιτορ εννοούμε και πόσο κάνουν (όπου να'ναι π.χ. θα μας θυμίσει ο Καταρράκτης ότι είμαστε στον 21ο αιώνα και ότι όλα τα ηχεία πάνω από 400 ευρώ είναι σίγουρα άχρηστα καθώς τον 21ο αιώνα είναι εφικτό χάρη στην εξέλιξη της τεχνολογίας να ακούγονται καλά οι κώνοι ζαχαροπλαστικής).
Πάμε παρακάτω...
Ποιος σε είπε μπρε ότι η μίξη είναι η σημαντικότερη διαδικασία; Χρονικά προηγείται η παραγωγή του ήχου (δηλαδή, η πρώτη σύγκριση χροιών γίνεται μέσα στο νου του πληκτρά, ο οποίος πρέπει να μπορεί να ακούσει σωστά το ίδιο του το όργανο για να κάνει την επιλογή) μετά έπεται η ηχογράφηση (άλλα προβλήματα και διλλήματα εκεί) και τέλος ακολουθεί η μίξη, που μόνο ένας ηλίθιος θα την έκανε σε κώνους ζαχαροπλαστικής, σωστά; Είναι δε τόόόσο σημαντική διαδικασία η μίξη που από τότε που έχει πέσει το κόστος των ωρών στο στούντιο, περιμένουν ουρά οι καλλιτέχναι να ξαναμιξάρουν τα πονήματά τους, ακόμη και όταν τα έχουν κάνει όλα μόνοι τους (ο Mike Oldfield πρέπει να αλλάζει γνώμη για τις μίξεις του 4 φορές την ημέρα).
Ο πληκτράς του 21ου αιώνα βέβαια, μάλλον τα θεωρεί κουταμάρες όλα αυτά, έχει καταργήσει την ηχογράφηση (βυσματάκι στην κονσόλα και τέλος), όπως προσπαθεί να καταργήσει και τον ντράμερ, τον μπασίστα, τον σαξοφωνίστα, τον κιθαρίστα, τον περκασιονίστα, σύντομα ίσως και τους τραγουδιστάς, σε ένα ντελίριο αυτισμού που φαντασιώνεται ότι τα κάνει όλα και συμφέρει (μέχρι βέβαια να ανεβάσει κάποιος yameth ένα σετ κοματιών και να υπάρξει προσωρινό heads-up).
O MGs ορθά επιχείρησε την προέκταση της επιχειρηματολογίας μου, λογικό είναι όταν κάνεις τα πράγματα με κάποια λογική να τίθενται και ζητήματα σαν αυτά που θίγει. Όλοι όσοι παίζουν ηλεκτρικά όργανα υιοθετούν παρόμοιες προσεγγίσεις, εκτός από τους πληκτράδες.