Γεννήθηκα το 1973. Κάποτε διαβάζαμε βιβλία κι αγαπήσαμε τις σκέψεις, τις ιδέες, τη γλώσσα, τα νοήματα μέσα απ' αυτά.
Στη μουσική αγαπήσαμε το... μουσικό της μέρος, μελωδίες, αρμονίες και ρυθμικές ποικιλομορφίες.
Τώρα, τα παιδιά ούτε διαβάζουν βιβλία , ούτε ασχολούνται πραγματικά με τη μουσική. Την τύφλα τους έχουν και στα δύο.
Τί έμεινε?..Το χιπ-χοπ , ραπ , τραπ, δε ξέρω πώς λέγεται. Παίζει ένα 4/4 ρυθμό επί 4 λεπτά, απαγγέλλει 30 σελίδες κατεβατό, και μια μουσική λούπα των 5-6 δευτερολέπτων Χ150 φορές.
Όλα μαζί, παστρικά , συγυρισμένα. Δεν υπάρχει χρόνος , ούτε εγκεφαλική ικανότητα για κάτι παραπάνω. Απλά πράματα, για απλά μυαλά, μια γρήγορη σούμα, σε μια πολυσύνθετη , πολύπλοκη εποχή. Το αντίθετο με τη δική μου εποχή : λιτή κι απλούστερη εποχή, που έδινε χώρο και χρόνο για αρκετή εγκεφαλική ανάπτυξη και ξεδίπλωμα γούστου και καλλιτεχνικής διερεύνησης.
Το θέμα είναι: Θα υπάρχει ζωή μετά τον ΛΕΞ? Όχι για μένα. Εγώ τις επιλογές μου τις έκανα, είμαι καλυμμένος. Στα 14χρονα αναφέρομαι.
