- Μηνύματα
- 1,423
- Πόντοι
- 438
Με αφορμή τα παραπάνω έργα με χορωδία θυμήθηκα το εξής.
Youth (2015) του μάστορα Paolo Sorrentino (αυτός ο οποίος δημιούργησε το εμβληματικό La Grande Bellezza).
Το Youth ενώ πραγματεύεται τελείως γίηνα και ρεαλιστικά θέματα (άμεσα και εύστοχα) στο τέλος μου άφησε την αίσθηση μιας ταινίας στην οποία έχουν τοποθετηθεί με μαεστρία σουρεαλιστικά στοιχεία (όχι Bunuel κλπ, τόσο όσο).
Πάρα πολύ ενδιαφέρουσα θα έλεγα.
Το μουσικό κομμάτι που μου έκανε εντύπωση δεν ακούγεται πουθενά στην ταινία παρά στους τίτλους τέλους και σε αυτό το θέμα τους έβγαλα το καπέλο.
Ενώ βυθίστηκα πλήρως στην ταινία κατάφεραν και με κράτησαν στην αίθουσα μέχρι να τελειώσουν όλοι οι τίτλοι τέλους.
Με ωραίο διακριτικό τρόπο σου προτείνει ο σκηνοθέτης να πάρεις μια στιγμή και να σκεφτείς όσα είδες συνοδεία ενός αμιγώς μινιμαλιστικού έργου διάρκειας σχεδόν 13 λεπτών (κάποιοι θα βαρεθείτε, μινιμαλισμός γαρ).
Μέσα στο ψάξιμο ήμουν τυχερός και ανακάλυψα μια εκδοχή με παρτιτούρα (και ένα αρκετά διακριτικό μετρονόμο στο background).
Youth (2015) του μάστορα Paolo Sorrentino (αυτός ο οποίος δημιούργησε το εμβληματικό La Grande Bellezza).
Το Youth ενώ πραγματεύεται τελείως γίηνα και ρεαλιστικά θέματα (άμεσα και εύστοχα) στο τέλος μου άφησε την αίσθηση μιας ταινίας στην οποία έχουν τοποθετηθεί με μαεστρία σουρεαλιστικά στοιχεία (όχι Bunuel κλπ, τόσο όσο).
Πάρα πολύ ενδιαφέρουσα θα έλεγα.
Το μουσικό κομμάτι που μου έκανε εντύπωση δεν ακούγεται πουθενά στην ταινία παρά στους τίτλους τέλους και σε αυτό το θέμα τους έβγαλα το καπέλο.
Ενώ βυθίστηκα πλήρως στην ταινία κατάφεραν και με κράτησαν στην αίθουσα μέχρι να τελειώσουν όλοι οι τίτλοι τέλους.
Με ωραίο διακριτικό τρόπο σου προτείνει ο σκηνοθέτης να πάρεις μια στιγμή και να σκεφτείς όσα είδες συνοδεία ενός αμιγώς μινιμαλιστικού έργου διάρκειας σχεδόν 13 λεπτών (κάποιοι θα βαρεθείτε, μινιμαλισμός γαρ).
Μέσα στο ψάξιμο ήμουν τυχερός και ανακάλυψα μια εκδοχή με παρτιτούρα (και ένα αρκετά διακριτικό μετρονόμο στο background).