Ακολουθούν πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμένοι...
Για μένα, η μόνη που χε κάποια άποψη σοβαρή τεχνικά, είναι η Βανδή.
Ο καραφλός είναι one way ticket ανεπιστρεπτί δια τον πέοντα.
Ο λαικομπουλούκος είναι γραφικός στα "με ταξίδεψες", "βγάζεις την ψυχούλα σου", "άκουσα μια ροκιά (!!!!) στη φωνούλα σου". Είναι καρδούλα όμως γιατί περιμάζεψε την ανηψιά της Βίσση τελευταία στιγμή (αφού δεν την έπαιρνε κανένας και δουλεύει μαζί της επί σειρά ετών).
Η δε άλλη (ναι ρε παιδιά δεν την ήξερα, σορρυ δηλαδή δεν έγινε και τίποτα) περιμένει να δει τι θα πατήσει και θα πει η Βανδή.
Ο (σα)Λιαγκας είναι χαρακτηριστική περίπτωση διαμπερούς και ακατοίκητου ρετιρέ.
Μου αρέσει που στις (τουλάχιστον αρχικές) συνεντεύξεις τους το φόντο ήταν μονίμως (διαφορετικά) μπάσα (και μάλλον ξέρω τον υπεύθυνο για αυτό)
Πρέπει να απαγορευθεί παγκοσμίως δι απαγχονισμού να ξαναπαιχθεί σε τέτοιο show το Halellujah του Cohen (αν και για μένα είναι του Buckley).
Πολύ γέλιο ήταν το battle του ογκώδους ξενόγλωσσου performer και της σκιαγμένης δημοτικοτραφούς πάνω στο στο "Τhe way you make me feel". Θα μπορούσαν να πούνε στη κοπέλλα "καλή ήσουν αλλά μπορείς να φύγεις" χωρίς να την υποβάλλουν σε μαρτύρια.
Εμένα πάντως τα λεφτά μου είναι στη Τζωρτζίνα που είναι φωνάρα και κορίτσι απ' τα λίγα.
Αν δεν παινέψεις και τους φίλους σου..... ;D