Ουτέ το σκέφτηκα κάν,όταν ο γιός μου με ρώτησε αν μπορεί να δανειστεί την κιθάρα μου για να παίξει,ένα αυγουστιάτικο ηλιοβασίλεμα που είχαμε πάει μαζί με την καλή μου και τα σκυλιά στην παραλία,με το χρυσαφί της θάλασσας να αντανακλά και να αποτυπώνει αυτές τις όμορφες οικογενειακές στιγμές.
"Θα ακολουθήσει τα χνάρια μου"της είπα όταν την πλησίασα.
"Ποιός"με ρώτησε καθώς έσκυβε να μαζέψει το μπαλάκι για τα σκυλιά.
"Ο μικρός,μόλις μου ζήτησε την κιθάρα για να παίξει"της απάντησα γεμάτος περιφάνεια.
"Μα εμείς αγάπη μου δέν έχουμε παιδία"μου απάντησε πετώντας το μπαλάκι στα σκυλιά για ακόμη μία φορά.
Η κιθάρα ήταν μιά όμορφη flamenco blanca,που είχα πάρει από ισπανία.
