Σε όλη τη συζήτηση είναι φανερό οτι δεν μιλάς για τον Σατριγιάννη, αλλά για κάποια προκατασκευασμένη καρικατούρα 80s σολίστα που έχεις στο μυαλό σου. Απο την τελευταία σου πρόταση άλλωστε αυτό είναι ολοφάνερο, το λες και μόνος σου. Επειδή είναι κρίμα να χάνεις τόσο ωραία μουσική, θα σου κάνω μια εισαγωγή:
- ΞΕΧΝΑ ότι ξερεις για τύπους σαν τον malmsteen, george lynch, ή ακόμα και τον Vai, ο Satriani το μόνο που ΔΕΝ κάνει είναι να επιδεικνύει την τεχνική του
- Ο Σατριγιάννης έγινε γνωστός το 80 σαν άνθρωπος που έφτιαχνε ορχηστρική μουσική, με "προχωρημένους" ήχους και παραγωγή (υπάρχουν κομμάτια του 84 που θα νομίζεις οτι γράφτηκαν το 2004 άμα τα ακούσεις)
- Είναι ο μόνος σολο κιθαρίστας που η πλειοψηφία των κομματιών του έχει το βάρος στην ΣΥΝΘΕΣΗ και όχι στο απλά στο παίξιμο σόλο
- Είναι ο μόνος σολο κιθαρίστας που η πλειοψηφία των κομματιών του έχει κουπλέ, ρεφραίν, σόλο, τουλάχιστον 2 διαφορετικά θεματάκια τα οποία ΑΝΕΤΑ πάντα θα μπορούσαν να ήταν θέματα για φωνή, τα οποία αναπτύσει και εναλλάσσει
- Είναι ο μόνος σολο κιθαρίστας που στις συναυλίες του τα μισά κομμάτια ο κόσμος απο κάτω τα ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ
- Έχει τη μεγαλύτερη επιτυχία στο είδος του, 10 εκατομμύρια πωλήσεις και 13 υποψηφιότητες για Γκραμμυ
- Η μουσική του είναι στάνταρ επιλογή για σαουντρακ, computer games, σποτάκια και διαφημίσεις κάθε είδους ακριβώς επειδή είναι μεγάλος τεχνίτης της ΠΟΠ και βασίζεται πάντα σε πολύ ενδιαφέροντα "hooks"
Τα παραπάνω απλά δεν έχουν ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση με κιθαρίστες τύπου malmsteen πχ.
Κατα τ'άλλα περι ωρέξεως... πχ ο ήχος του και τα εφε με το whammy bar σε πολλούς δεν αρέσουν. Επίσης στα τελευταία του κυρίως αλμπουμ (98 και μετά) έχει filler κομμάτια που είναι "σολοκόμματα" για κιθαρόβιους, και μόνο 3-4 "τραγουδιστά" και συνθετικά ενδιαφέροντα tracks. Τέλος πλεον υπάρχει και μια κάποια ανακύκλωση.
Και τελειώνω με τους "μεταλλοφιουζοναδες" με τους "αλτερναδες" & τους "brit-poppers": τέτοια καλά καθορισμένα γκρούπ, μετά την ηλικία των 15-16 νομίζω υπάρχουν μόνο στην φαντασία... απορώ που φτιάχνεις τέτοια επιχειρήματα. Νομίζω οτι απο ένα σημείο και μετά όλοι ψάχνουν καλή μουσική απλώς, και δεν πολυασχολούνται (μόνο, ωστόσο κι αυτό μετράει σε μερικά άλμπουμ) με το στυλ του ήχου, ή την εμφάνιση του μουσικού.