Εζησα, δούλεψα και ταξίδεψα στο εξωτερικό. Τις μεγαλουπόλεις δεν τις μπορώ. Είτε λέγονται Λονδίνο (τόσα πολλά όμως να κάνεις), είτε Παρίσι (εκεί φοβάμαι να οδηγήσω την μηχανή μου καίτοι εν Αθήναις ανατραφείς), είτε Μαδρίτη (η καλύτερη υποψήφια από τις πρωτεύουσες), Βερολίνο (παρότι ευνοϊκά διακείμενος λόγω της προκατάληψης που μου δημιούργησε η παρέα Bowie/Reed και λοιποί), είτε Αθήνα (άσε καλύτερα).
Αλλά, η εξοχή......... Αγγλική, Κεντροευρωπαική (ναι, συλλήβδην), Μεσογειακή, Αμερική (που να αρχίσεις και που να τελειώσεις).... όπου θέλετε. Εκεί που οι άνθρωποι ζουν και αναπνέουν σε ρυθμούς πιο ανθρώπινους. Αλλο πράγμα.
Ξέρω, απόλυτο, αλλά πιστεύω ότι η υπερβολική αστική συγκέντρωση δεν είναι ανθρώπινη. Και για αυτό η εφαρμογή των νόμων πρέπει να είναι πιο αυστηροί εκεί. Ο χώρος (και ο χρόνος) είναι περιορισμένος, οι κινήσεις προδιαγεγραμμένες και ως εκ τούτου η παρέκκλιση αυτών αποφέρει συνέπειες (λογαριθμικά αυξημένες σε σχέση με την επαρχία) στους συμπολίτες.
Σε μερικούς λαούς (και δεν διαχωρίζω κακούς και καλούς γιατί αυτό είναι τουλάχιστον βλακώδες) αυτό έχει γίνει συνείδηση.
Σε άλλους εφαλτήριο επιβολής της "μαγκιάς τους" στον συνάνθρωπο. Αλλά εμφανώς δεν δουλεύει έτσι.
ΥΓ. Και σε πείσμα πολλών που κοροϊδεύουν για αυτό, πάντα θα θεωρώ την Ουαλλία δεύτερο σπίτι μου. Γιατί παρόλο που βρέθηκα (προ εικοσαετίας και βάλε) πένητας και άγνωστος μεταξύ αγνώστων, με έκαναν να μη νιώσω ποτέ μόνος. Μην κάνετε την ερώτηση γιατί έφυγα τότε. Πονάει.