- Μηνύματα
- 139
- Πόντοι
- 16
Βασικά, η τεχνική δεν είναι κάτι συγκρίσιμο. Έχει πολλούς τομείς, και μπορεί κάποιος να έχει αναπτύξει τελείως διαφορετικά πράγματα από κάποιον άλλον. Άλλος έχει τρελή ταχύτητα, άλλος βιμπράτα, bend, slide, tapping κλπ. Η λίστα ατελείωτη. Αυτό που αλλάζει όταν μιλάμε για τέτοιους κιθαρίστες είναι το πόσο κοντά είναι σε αυτό που μας καλύπτει.
Για παράδειγμα, μπορεί ο Steve Vai να παίζει σαν αφηνιασμένη Φεράρι, αλλά για κάποιον του φαίνεται φαφλατάς. Μπορεί ο Gilmour να γεμίζει 5 λεπτά σόλο με μοναδική μελωδικότητα και απίστευτα bend, αλλά σε κάποιον να φαίνεται νυσταγμένος. Δεν έχει νόημα να προσπαθεί ο ένας να πείσει τον άλλον για την τεχνική αρτιότητα του καθενός γιατί προσεγγίζουν το θέμα 'τεχνική' από τελείως διαφορετική σκοπιά. Μου θυμίζει τις κουβέντες για αυτοκίνητα, που ο ένας λέει ότι καλύτερο αυτοκίνητο είναι η Πόρσε και ο άλλος το Χάμερ. Άλλο είδος, άλλες ανάγκες, άλλο γούστο, άλλη επιλογή.
Για να κάνω μια απόπειρα να το γυρίσω σε οντόπικ (αν αυτό είναι δυνατό), θα πω ότι όσον αφορά στην τεχνική πάντα θα μένουν ακάλυπτοι τομείς. Και αυτό, αν σε βοηθάει και ο χαρακτήρας σου, θα σε κάνει πάντα να αισθάνεσαι ημιτελής. Το θέμα είναι να μην προσπαθείς να μοιάσεις με κάποιον, αλλά να προσπαθείς να πάρεις στοιχεία από όλους. Ακόμα και αν απεχθάνεσαι τον Malmsteen ή τον Cobain (μιας και αναφέρθηκαν), πάντα θα έχουν κάτι να σου δώσουν. Αν έχεις την υπομονή να το ακούσεις θα βγεις κερδισμένος. Αν το αποκλείεις εκ πρωιμίου θα βγεις χαμένος. Γι αυτό λένε ότι στο κεφάλι του μουσικού δεν χωράνε τοίχοι.
Για παράδειγμα, μπορεί ο Steve Vai να παίζει σαν αφηνιασμένη Φεράρι, αλλά για κάποιον του φαίνεται φαφλατάς. Μπορεί ο Gilmour να γεμίζει 5 λεπτά σόλο με μοναδική μελωδικότητα και απίστευτα bend, αλλά σε κάποιον να φαίνεται νυσταγμένος. Δεν έχει νόημα να προσπαθεί ο ένας να πείσει τον άλλον για την τεχνική αρτιότητα του καθενός γιατί προσεγγίζουν το θέμα 'τεχνική' από τελείως διαφορετική σκοπιά. Μου θυμίζει τις κουβέντες για αυτοκίνητα, που ο ένας λέει ότι καλύτερο αυτοκίνητο είναι η Πόρσε και ο άλλος το Χάμερ. Άλλο είδος, άλλες ανάγκες, άλλο γούστο, άλλη επιλογή.
Για να κάνω μια απόπειρα να το γυρίσω σε οντόπικ (αν αυτό είναι δυνατό), θα πω ότι όσον αφορά στην τεχνική πάντα θα μένουν ακάλυπτοι τομείς. Και αυτό, αν σε βοηθάει και ο χαρακτήρας σου, θα σε κάνει πάντα να αισθάνεσαι ημιτελής. Το θέμα είναι να μην προσπαθείς να μοιάσεις με κάποιον, αλλά να προσπαθείς να πάρεις στοιχεία από όλους. Ακόμα και αν απεχθάνεσαι τον Malmsteen ή τον Cobain (μιας και αναφέρθηκαν), πάντα θα έχουν κάτι να σου δώσουν. Αν έχεις την υπομονή να το ακούσεις θα βγεις κερδισμένος. Αν το αποκλείεις εκ πρωιμίου θα βγεις χαμένος. Γι αυτό λένε ότι στο κεφάλι του μουσικού δεν χωράνε τοίχοι.