Τα τελευταία 8 χρόνια, παίζω με ultra slim. Ψήφισα fat. Personality crisis?
Όχι, απλά δεν αξιώθηκα να φκιάξω ένα μανίκι για πάρτη μου, ακόμη. (είπαμε: του τσαγκάρη τα παιδιά...) ;D
Με το ultra slim έχω πάθει τενοντίτιδα στο αριστερό (fretting hand). Υπ' όψιν παίζω περίπου μια φορά ανα 10 μέρες για πολλή ώρα. Επίσης όταν την έπαθα, έπαιζα με την κιθάρα χαμηλά κρεμασμένη. Οπότε δεν μπορώ ξεκάθαρα να αποδώσω την τενοντίτιδα στο πάχος του μανικιού. Πέραν αυτού, από τότε που σήκωσα την κιθάρα πιο ψηλά, δεν αντιμετώπισα ξανά πρόβλημα (εδώ και 6 χρόνια).
Θεωρώ επίσης ότι παίζει ρόλο το στυλ παιξίματος. Η πλειοψηφία των κιθαριστών στην ηλεκτρική πάιζουν με το κλασσικό αγκάλιασμα του μανικιού, με τεμπέλικες συγχορδίες (3-4 δακτύλων).
Περισσότερο απ' όλα, θεωρώ ότι είναι θέμα συνήθειας. Οι περισσότεροι έχουμε συνηθίσει στα μεσαίου μεγέθους C μανίκια (μεσσαίο θεωρώ οτιδήποτε από 20 έως 22mm στο πρώτο τάστο), τα οποία φυσικά φτιάχνονται και προωθούνται από τις εταιρείες γιατί καλύπτουν μεγαλύτερο φάσμα αγοραστών.
Επίσης παίζει ρόλο και το radius και το προφίλ και το μέγεθος τάστων και οι ακμές-όπως προειπώθηκε.
Προσωπικά θεωρώ καλύτερο για το στυλ το δικό μου, ένα fat στρόγγυλο γύρω στα 21,5 με 22mm (.865") πάχος, ή, ακόμη καλύτερα ένα fat soft v 23-24mm (.95").
Η αίσθησή μου είναι ότι το χοντρό V προφίλ έιναι το βολικότερο όλων γιατί υποστηρίζει την παλάμη καλύτερα. Η ράχη του μανικιού πάει και κάθεται "γάντι" στο μέσο της παλάμης ακριβώς πάνω από τον καρπό. Όσο το πάχος του μανικιού μικραίνει, τόσο το χέρι στηρίζεται περισσότερο στη βάση του αντίχειρα (το φουσκωτό και μαλακό μέρος) και γίνεται πιο κουραστικό. Στα σολιστικά, ο αντίχειρας έχει μια πιο flat βάση να ακουμπάει, λόγω V, άρα και πάλι πιο αναπαυτική θέση.
Πάντως θεωρώ ότι το μικρό πάχος του μανικιού δεν ευνοεί τόσο το γρήγορο παίξιμο, όσο νομίζουμε.
Τέλος, να παραθέσω και το μέγεθος του μανικιού ενός από τους αγαπημένους μου (και δεν τον λες και κουλό) κιθαρίστες. Φάρδος nut 46mm, πάχος 1ο τάστο 30mm (1.17"), radius 7.25", scale length 24".