Είδες ποτέ στην τηλεόραση το Fame Story; Όχι, ποτέ.
Έμαθες ότι είπαν ένα τραγούδι σου στο Fame Story;
Το έμαθα. Και όχι μόνο αυτό! Στο τελευταίο επεισόδιο -εγώ εκείνο το βράδυ έπαιζα στη Σπάρτη- βάλανε ένα τραγούδι μου για «χαλί» και μετά βγάλανε κάτι στίχους δικούς μου και από κάτω να λέει «Αλκίνοος Ιωαννίδης». Κι έτσι έκλεισε το Fame Story! Μιλάμε για τραγικά πράγματα.
Σε ρώτησαν;
Ποτέ και για τίποτα! Η πλάκα είναι ότι όταν ρώτησα κάποια στιγμή τον διευθυντή πωλήσεων της εταιρείας «πώς πάει ο δίσκος;», μου απάντησε: «Από τότε που παίξανε τον ”Προσκυνητή” στο Fame Story, πάει πολύ καλά. Συγχαρητήρια!»
Τι του είπες;
«Ευχαριστώ πολύ» (γέλια)
Αν σου ζητούσαν την άδεια θα' λεγες όχι;
Φυσικά και θα' λεγα όχι. Είναι ένας κόσμος που δεν τον αγαπάω και δεν τον θαυμάζω. Με πειράζει που ο άλλος χρησιμοποιεί τη δουλειά μου για να νομιμοποιήσει το καραγκιοζιλίκι του. Με πειράζει πολύ. Απ' την άλλη, δεν πρόκειται να κάνω κάτι για να το εμποδίσω.
Γιατί όχι;
Γιατί πιστεύω ότι ένα τραγούδι από τη στιγμή που εκδίδεται, εκδίδεται. Πάει τελείωσε! Μπορεί ο καθένας να το πάρει και να το κάνει ό,τι θέλει. Να το κουρελιάσει, να το σκίσει, να το σκοτώσει, να το βιάσει.
Χωρίς την άδειά σου;
Βεβαίως.
Αφού είναι δικό σου δημιούργημα!
Τι σημαίνει δικό μου; Είναι ιδιοκτησία μου;
Είσαι ο πατέρας!
Πατέρας όχι! Καθόλου δεν αισθάνομαι έτσι. Πιο πολύ αισθάνομαι ότι είμαι παιδί των τραγουδιών μου, παρά ότι τα τραγούδια είναι παιδιά δικά μου.
Έστω! Να σου βιάζουν τον πατέρα δεν είναι και λίγο! (γέλια)
Τότε, να το ξανακοιτάξω το θέμα! (σκέφτεται) ...Λοιπόν, όχι. Δεν πιστεύω ότι πρέπει να παρεμβαίνεις. Ας δεχτούμε ότι εγώ είμαι ο πατέρας. Ένα παιδί το μεγαλώνεις, το φροντίζεις, βλέπεις ποια είναι τα χαρίσματά του, ποια τα ελαττώματά του, το κατευθύνεις όπως μπορείς και στο τέλος το ντύνεις με τα πιο ωραία του ρούχα και το βγάζεις στον κόσμο. Από τη στιγμή εκείνη, δεν μπορείς πια να είσαι από πάνω του και να ελέγχεις πώς θα του συμπεριφερθεί ο καθένας-ο κάθε εραστής, ο κάθε φίλος, ο κάθε άγνωστος. Έχει πια τη δική του ζωή. Έτσι είναι και το τραγούδι. Κάθομαι, σκίζομαι, το λατρεύω, το φτιάχνω, του προσφέρω ό,τι έχω και δεν έχω για να γίνει καλύτερο κι από μένα τον ίδιο, αλλά όταν βγει πια στον κόσμο έχει τη δική του ζωή. Πονάω όταν του συμπεριφέρονται άσχημα, αλλά δεν θα κάνω παρέμβαση να πω: «Σας απαγορεύω να πείτε το τραγούδι μου». Εξάλλου ένα τραγούδι με αληθινή αξία δεν φοβάται καμία χρήση. Αυτό βέβαια σε καμιά περίπτωση δε δικαιολογεί αυτούς που δε μου ζήτησαν την άδεια.
Στο κάτω κάτω αφού αναφέρεις ποιοι είναι
(ολοι θεωρουν τους εαυτους τους Μπετοβεν και δεν ασχολουνται με τα εργα των αλλων... ;D)
