Το γιατί επιλέγει το εκάστοτε κλειδί ένας συνθέτης, νομίζω οτι έχει να κάνει με τους περιορισμούς του οργάνου (χόρδισμα, φυσικές ιδιότητες έκτασης, κ.α.) και με το που "ακούει" (ο συνθέτης) καλύτερα τη μελωδία. Το τρανσπόρτο σε άλλο κλειδί δημιουργεί μερικές ασυνέπειες εξαιτίας των προβλημάτων του συγκερασμού (δεν είναι μαθηματικά ακριβώς ανάλογα τα αντίστοιχα διαστήματα σε όλες τις κλίμακες).
Τώρα, σταματάω να λέω τι νομίζω και αρχίζω για αυτά που κσέρω :
Έχουν γίνει διάφορες προσπάθειες να αποκρυπτογραφηθούν και να εκφραστούν τα συναισθήματα που εμπεριέχονται στις ακολουθίες διαστημάτων από διάφορες τονικότητες, και φυσικά υπάρχουν διαφωνίες, όπως σε κάθε θέμα τόσο πολύπλοκο που συμπεριλαμβάνει την αντίληψη, τις κοινωνικές επιδράσεις , τις ατομικές διαφορές κλπ. Μέχρι αυτό το σημείο της διατύπωσης, υπάρχουν ήδη διαφωνίες για το ΑΝ μέσα στη μουσική περιλαμβάνεται το συναίσθημα που η ίδια μεταφέρει ή αν το συναίσθημα είναι ένα εσωτερικό χαρακτηριστικό του ακροατή, άσχετο με το συναίσθημα του δημιουργού.
Το σίγουρο είναι οτι πολύς κόσμος έχει ασχοληθεί με τις διαφορές στις τονικότητες που (ίσως/μάλλον) έχουν προκύψει εμπρόθετα :
Ενδεικτικά, ο Σακαλάκ στο βιβλίο του
Μουσικές Βιταμίνες αναφέρει τις απόψεις του Katz για το συσχετισμό χρώματος - τονικότητας:
F=θολό λευκό, F#=αργυρό λευκό,..., Αm=θολό κίτρινο, κλπ
Στο ίδιο αναφέρει την άποψη του Schumann, οτι "ο θυμός εκφράζεται καλύτερα σε C#m"
και του Gurney, οτι "Συχνά αποδίδεται σε συγκεκριμένες τονικότητες μια δύναμη συναισθηματική"
(αυτό νομίζω απαντά στο γιατί ο Gershwin μιλάει για sunny κλπ)
Το θέμα της ανάκλησης της τονικότητας ενός κομματιού αφορά στη μνήμη. Έχει δειχτεί οτι ακόμη και ΜΗ μουσικοί έχουν πολύ καλή επίδοση στην ανάσυρση του κλειδιού ενός δημοφιλούς τραγουδιού. Σε σχετικές μελέτες έχει δειχτεί οτι το τρανσπόρτο ενός γνωστού κομματιού "ενοχλεί" τους ανθρώπους με perfect pitch. Αυτά, αν θυμάμαι καλά είναι ευρήματα του
Levitin, o οποίος μάλιστα έχει γράψει ένα σπουδαίο εκλαϊκευμένο (με την καλή έννοια) βιβλίο με τίτλο
This is your brain on music.
Γυρνάω πάλι στο τι νομίζω : επειδή δεν είναι ξεκάθαρο το ποιός έχει perfect pitch (βλ. πείραμα με μη μουσικούς) και επειδή αυτό είναι θέμα μνήμης, είναι πιθανό κάποιος που ακούει ένα κομμάτι που ξέρει καλά (το έχει ακούσει πάρα πολλές φορές) να ανιχνεύει την αλλαγή τονικότητας και να τη βρίσκει "λάθος". Υπάρχουν και αντικειμενικοί λόγοι που το τρανσπόρτο πειράζει τη μελωδία, αλλά οι διαφορές είναι τόσο ασήμαντες για το μέσο όρο που απαιτούν τεράστια εμπειρογνωμοσύνη για να γίνουν αντιληπτές.
.
;D
