[Εγώ είμαι σίγουρος ότι αυτή η διαφορά όντως υπάρχει όχι μόνο συναισθηματικά αλλά και πρακτικά. { κατά το παίξιμο ενός διατονικού οργάνου φαίνεται η διαφορά (αλλά αυτό είναι άλλο θέμα που αφορά την ευκολία-δυσκολία εκμάθησης ενός διατονικού ή και χρωματικού οργάνου..- θα επανέλθω γι αυτό αργότερα)}.
Όταν ξεκίνησα την Χρωματική Φυσαρμόνικα (μου έκανε εντύπωση γιατί ενώ είναι χρωματική διατίθεται σε 12 διαφορετικές τονικότητες ) ζήτησα πληροφορίες για τι τονικότητα συνιστούν:
Επειδή το κόστος των χρωματικών είναι μεγάλο (150$ και πάνω) έκανα έναν έλεγχο των και διαπίστωσα αυτό που φαίνεται στο συνημμένο και αφορά το Legato ( στη φυσαρμόνικα το Legato παίζει σπουδαίο ρόλο – είναι να παίξουμε μια σειρά από νότες ή μόνο με εκπνοή ή μόνο με εισπνοή ).
Στο σχέδιο η ίδια φράση με δύο διαφορετικές τονικότητες ( C και B). Με τονικότητα C απαιτείται εναλλαγή εισπνοής-εκπνοής ενώ με τονικότητα Β με μιας με εκπνοή.
Άρα με Β τονικότητα η εκφραστικότητα ανεβαίνει στο μέγιστο…
Στο σχέδιο η ίδια φράση με δύο διαφορετικές τονικότητες ( C και B). Με τονικότητα C απαιτείται εναλλαγή εισπνοής-εκπνοής ενώ με τονικότητα Β με μιας με εκπνοή.
Άρα με Β τονικότητα η εκφραστικότητα ανεβαίνει στο μέγιστο…
Η εκφραστικοτητα στο παιξιμο της φυσαρμονικας ειναι συναρτηση των αναπνοων δηλαδη;
Θα ελεγα οτι μαλλον αυτο ισχυει για μερικους παιχτες, πως εξαρταται απο την τεχνικη που εχεις αναπτυξει και τελικα πως σε βολευει να τα "πεις" καλυτερα.
Αλλα, στην προκειμενη περιπτωση νομιζω οτι προσπαθεις να το προσεγγισεις απο μια θεωρητικη σκοπια η οποια στερειται του ιδιου της του γνωστικου υποβαθρου.
Η εκφραστικοτητα στο παιξιμο της φυσαρμονικας ειναι συναρτηση των αναπνοων δηλαδη;
Θα ελεγα οτι μαλλον αυτο ισχυει για μερικους παιχτες, πως εξαρταται απο την τεχνικη που εχεις αναπτυξει και τελικα πως σε βολευει να τα "πεις" καλυτερα.
Αλλα, στην προκειμενη περιπτωση νομιζω οτι προσπαθεις να το προσεγγισεις απο μια θεωρητικη σκοπια η οποια στερειται του ιδιου της του γνωστικου υποβαθρου.
Δεν είναι καθόλου θεωρητική η σκοπιά. Απλώς ανέφερα μόνο έναν από τους δεκάδες λόγους του γιατί έχουμε 12 διαφορετικές τονικότητες. {Σε λεπτομερές άρθρο για τη χρωματική στο μέλλον θα αναφερθώ σ' όλους τους λόγους αναλυτικά)
Γιατί υπάρχουν χρωματικές σ’ όλες τις τονικότητες;
Καθώς η χρωματική έχει όλες τις 12 νότες της Δυτικής Κλίμακας σε κάθε οκτάβα, μπορούμε να παίξουμε οποιαδήποτε μελωδία σ’ οποιοδήποτε κλειδί χρησιμοποιώντας μια και μόνο μια χρωματική.
Παρ’ όλα αυτά όμως φτιάχνονται χρωματικές σ’ όλα τα κλειδιά και αυτό μοιάζει εξ αρχής να φαίνεται παράξενο.
Βέβαια, υπάρχουν παίχτες που μαθαίνουν και παίζουν τα πάντα σε μια και μόνο συνήθως στο κλειδί του C και αν χρειαστεί να παίξουν τη μελωδία σ’ άλλο κλειδί απλά αντικαθιστούν την C με την απαιτούμενη τονικότητα.
Φυσικά αυτό σημαίνει αν θέλουν να καλύψουν και τα 12 κλειδιά θα πρέπει να κουβαλούν μαζί τους 12 διαφορετικές χρωματικές γεγονός που φαίνεται δύσκολο λόγω χώρου και βάρους αλλά και μεγάλου κόστους.
Ένας άλλος λόγος που χρειάζεται να έχουμε περισσότερες τις μιας χρωματικής είναι το LEGATO δηλαδή μια σειρά από νότες με ένα ομαλό τρόπο. Δηλαδή αν κάνουμε αλλαγή από blow σε draw η προσεκτική χρήση του Slide της χρωματικής κάνει το legato ευκολότερο.
Πχ για να μεταβούμε απ’ τη νότα Ε στην F απαιτεί να πάμε από blow σε draw αν όμως αντί για F παίξουμε E# = F απλώς πατάμε το Slide ενώ φυσάμε –έτσι έχουμε blow blow-έτσι επιτυγχάνεται ομαλή μετάβαση μεταξύ των δύο νοτών χωρίς τη μικροσκοπική βέβαια παύση που θα απαιτείτο αν άλλαζες από blow σε draw.
Δείτε τη συνημμένη φωτογραφία της χρωματικής που χρησιμοποιώ εγώ.
Έτσι πολλοί καλοί παίχτες χρησιμοποιούν Β κλειδί αντί να του C κλειδί που δεν είναι πρακτικό για legato.Έτσι παίζουν τις νότες με παρατεταμένο φύσημα κάνοντας τη ροή της μελωδίας ομαλή και με ελάχιστη προσπάθεια.
Φυσικά κάθε κλειδί έχει μερικά πράγματα που τα κάνει ευκολότερα και μερικά δυσκολότερα.
Αν δεν είναι όμορφος (σαν εμένα) αποκλείεται να κάνει καριέρα...πολύ καλά κάνεις και τον απολύεις! ;D ;D ;D
Πιστεύω ότι και αν ακόμα μας φανεί «κάπως» η αλλαγή τονικότητας σε ένα τραγούδι που το έχουμε ακούσει πολλές φορές, αυτό θα είναι γιατί το έχουμε συνηθίσει στο συγκεκριμένο τόνο, και όχι διότι ο αρχικά επιλεχθείς τόνος είναι ο μοναδικός / σωστός, κατά τη βούληση του συνθέτη, προκειμένου να αποδοθεί άρτια η εν λόγω σύνθεση.
Ίσως υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις, ακόμα και σε τραγούδια – τραγούδια, όπως π.χ. το “dead or alive” των Bon Jovi, όπου λόγω open παιξίματος, η απόδοση του σε άλλη τονική θα είναι σαφώς διαφορετική. Αλλά και ακόμα και σε αυτή την περίπτωση έχεις τη δυνατότητα να αλλάξεις κούρδισμα, διατηρώντας έτσι την αρχική –open δακτυλοθεσία, και άρα στο ίδιο αποτέλεσμα καταλήγουμε...ότι δεν τρέχει και τίποτα σπουδαίο (που άλλαξε η τονική).
Και επειδη πιστευω οτι νομιζεις πως η ταδε συχνοτητα ταιριαζει περισσοτερο στο ταδε κομματι, θελω να σου τονισω οτι ενα κομματι σε οποιαδηποτε συχνοτητα (τονικοτητα) να το παιξεις, αν το παιξεις ακριβως ιδιο, ιδιο θα βγει, και ιδιο θα ακουστει.
Ετοιμασα προχειρα ενα midi αρχειο (επισυναπτεται)με ενα θεματακι. Στα πρώτα 4 μετρα παιζει σε ντο, ενω στα 4 επομενα, το ίδιο ακριβως θεμα απο φα (5ηΚ κάτω).
Νομίζω εδω συμφωνουμε ότι ακουγεται ΠΟΛΥ διαφορετικά.
Και είναι μονο ενα πιάνο στην προκειμενη. Ουτε κιθάρες με ντιστορσια, ουτε κοντραμπασα που χαλανε τον τοπο
Πληροφοριακα παντως....τονικοτητες αλλαζουν και σε συμφωνικα κομματια, πχ οταν εκτελουνται απο μπαντες με μονο πνευστα κλπ κλπ κλπ.
Μπορω να αναφερω και να παραθεσω παρα πολλες παρτιτουρες απο διαφορες μαρτσιες φουνεμπρ του Σοπεν.[/size]
Αυτό αγαπητέ λέγεται διασκευή, και δεν αποτελει παραμετρο κατα την αρχική συνθεση.
Μια ιδιαζουσα περιπτωση ισως είναι τα τρανσπορτα του Μπαχ, οταν διασκευασε τα βιολοκονσερτα του για πληκτροφορα, όπου τα κατεβασε εναν ολοκληρο τόνο και εγινε της μουρλής στους μουσικολογικούς κυκλους ;D
Μην τσακωνόσαστε ρε παιδιά, μην μπλεκόσαστε ;D ;D ;D
Είναι δυο διαφορετικές καταστάσεις: Όταν μιλάμε για τραγούδι, λαϊκό ή άλλο, τα πράγματα είναι όπως τα λέει ο SF, η μπάντα προσαρμόζεται στον τραγουδιστή.
Για να τσιρίξει ;D όμως μια σοπράνο, πρέπει να είναι ΣΟΠΡΑΝΟ δηλαδή να "έχει" τις νότες ΠΟΥ ΑΠΑΙΤΟΥΝΤΑΙ από αυτή.
Τα κλασσικά έργα έχουν μια ολοκληρωμένη δομή, με συγκεκριμένες σχέσεις ανάμεσα στις τονικότητες των μερών κλπ κλπ. Δεν είναι σκυλάδικο ;D να γυρίσει η... τραγουδιάρα στο μαέστρο να του πει "το πάμε μόρτη από δυο τόνους χαμηλότερα γιατί χτες έκανα λουλά και έχω βαρύνει" ;D ;D ;D
Ας μην συγκρίνουμε λοιπόν πορτοκάλια και μπανάνες.
Το αρχικό θεμα αναφέρει ζητήματα της τονικότητας στην αρχική συνθεση.
Αν η τραγουδιάρα πει στον μορτη να το ρίξουν 2 τόνους, εκ των πραγμάτων καποια οργανα, είτε επειδή δεν τους φτάνουν οι χορδές προς τα κατω, ειτε επειδη "τριζουν" οι συχνοτητες, αντικαθιστουν καποιες νοτες, παιζουν απο αλλες θεσεις καποιες συγχορδίες, ανεβαζουν οκταβες καποια θέματα.
Αρα μιλάμε για διασκευη, και αρα η ανικανότητα του καθε Τερζή να πει το Περασμενες μου αγαπες, δεν επηρεάζει την αυθεντική συνθεση, αλλά καθορίζει τη διασκευή.
Προφανώς αν ο Χιώτης Μαμπο δε μπορουσε να τραγουδησει σε αυτη την τονικότητα, και χρησιμοποιουσε αλλη, θα επελεγε και αλλες νοτες, λογω των τεχνικών προβλημάτων που προανεφερα, αρα δε θα ειχαμε το ίδιο κομματι. Παλι περασμενες μου αγαπες θα λεγόταν, αλλα μπορει αντι για I-IV-V σε καποιο σημείο να είχαμε I-II-V.
@Αγαπητε ΣΦ, δεν ειμαστε φορουμ σημειολογίας, αλλα ουτε και η μπαντα του Βολάνη σε διαλειμμα απο προβα στις Μούσες.
Πιστεύω ότι και αν ακόμα μας φανεί «κάπως» η αλλαγή τονικότητας σε ένα τραγούδι που το έχουμε ακούσει πολλές φορές, αυτό θα είναι γιατί το έχουμε συνηθίσει στο συγκεκριμένο τόνο, και όχι διότι ο αρχικά επιλεχθείς τόνος είναι ο μοναδικός / σωστός, κατά τη βούληση του συνθέτη, προκειμένου να αποδοθεί άρτια η εν λόγω σύνθεση.
ακριβώς αυτό περιμένω να γράψω από τη 1η σελίδα που διαβάζω το θέμα και αναρωτιόμουν αν θα το γράψει κανείς....
είναι θέμα συνήθειας ρε παιδιά...καθαρά!
μαθηματικά, όπου και να βάλεις το κομμάτι, το ίδιο ακριβώς είναι!
(μιλώντας για απλά κομμάτια και όχι ορχηστρικές συνθέσεις όπου δεν ξέρω τι παίζει και κάποιος ανέφερε πως είναι τεράστια διαδικασία η αλλαγή της τονικότητάς τους)
ακριβώς αυτό περιμένω να γράψω από τη 1η σελίδα που διαβάζω το θέμα και αναρωτιόμουν αν θα το γράψει κανείς....είναι θέμα συνήθειας ρε παιδιά...καθαρά!
μαθηματικά, όπου και να βάλεις το κομμάτι, το ίδιο ακριβώς είναι!
(μιλώντας για απλά κομμάτια και όχι ορχηστρικές συνθέσεις όπου δεν ξέρω τι παίζει και κάποιος ανέφερε πως είναι τεράστια διαδικασία η αλλαγή της τονικότητάς τους)
Παναθεμα σε, ;D γιατι περιμενες να στο γραψει ο Λου Κου για να το δεις γραμμενο, εγω τι προσπαθω να πω τοσην ωρα?? Γιατι εγραψα στον Στεφανο οτι "ΕΙΣΑΙ ΛΑΘΟΣ" ??
Ειμαι αρκετα ευγενης για να μην προκαλω με τετοιες εκφρασεις εκει που δεν πρεπει, αλλα επειδη το θεμα οπως λες και συ ειναι απολυτως μαθηματικο, δεν εχει να κανει με αισθηματα και ψυχικες καταστασεις, με συναισθηματα και ψυχικες καταστασεις εχει να κανει ο συνδιασμος των νοτων που κανει ενας συνθετης και φτιαχνει ενα τραγουδι η μια μουσικη και οχι με το νουμερο 442 η 568 κλπ ππου εκφραζει η καθε νοτα.
Τα χερτζ ειναι σταθερες που συμφωνουνται παγκοσμιως. Οταν αλλαξε η οκα και εγινε κιλο, δεν αλλαξε και το τυρι (που πουλιεται με το βαρος) και εγινε πιο νοστιμο η πιο ανοστο.
Αν δηλαδη το Λα απο 442 που ειναι τωρα παει στα 500 (παλιοτερα αν ξερουν καποιοι ηταν στα 460) τι θα γινει ρε παιδια θα χασει η μουσικη την ψυχικοτητα της?? ;D
Και ξανα λεω μην μπερδευουμε τη διασκευη με το τρασπορτο, αλλο πραγμα το ενα και αλλο το αλλο, ασχετα αν μερικες φορες γινονται και τα δυο μαζι σε ενα κομματι και μας μπερδευει θεωροντας το δεδομενο.
Οταν λογου χαριν αυτο το κομματι του Σοπεν
Το ενορχηστρωνει καποιος για μια μπαντα πνευστων, ΔΕΝ ΤΟ ΔΙΑΣΚΕΥΑΖΕΙ, αλλα απλα το ενορχηστρωνει.
Αυτο το συγκεκριμενο κομματι το παιζουμε εδω στη φιλαρμονικη μας τη μεγαλη παρασκευη, και ειναι ενορχηστρωμενο για μπαντα (φυσικα με αλλαγη της τονικοτητας), αλλα τα παντα παιζονται ακριβως οπως γραφτηκαν απο το συνθετη.
Όχι δεν το βάζεις τζάμπα. Εγώ τώρα το άκουσα, και καλά έκανες και το έβαλες (το παράδειγμα) to make your point.
Όμως,
στο παράδειγμά σου φυσικά όλοι ακούμε τις διαφορές. Εννοείται . Το θέμα δεν είναι αν το Φα ακούγεται διαφορετικά από το Σολ (αυτό μας έλλειπε να ακουγόταν το ίδιο ;D ;D) . Το Θέμα είναι αν ένα κομμάτι που είναι π.χ. ΛΑ, ΡΕ, ΜΙ, και εσύ το κάνεις π.χ. ΜΙ, ΛΑ ,ΣΙ και το παίξεις κατά τα άλλα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο (σε χρόνους, tempo, στίχους κ.λ.π) θα σου ακουστεί αυτό άλλο κομμάτι.
Όχι δεν το βάζεις τζάμπα. Εγώ τώρα το άκουσα, και καλά έκανες και το έβαλες (το παράδειγμα) to make your point.
Όμως,
στο παράδειγμά σου φυσικά όλοι ακούμε τις διαφορές. Εννοείται . Το θέμα δεν είναι αν το Φα ακούγεται διαφορετικά από το Σολ (αυτό μας έλλειπε να ακουγόταν το ίδιο ;D ;D) . Το Θέμα είναι αν ένα κομμάτι που είναι π.χ. ΛΑ, ΡΕ, ΜΙ, και εσύ το κάνεις π.χ. ΜΙ, ΛΑ ,ΣΙ και το παίξεις κατά τα άλλα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο (σε χρόνους, tempo, στίχους κ.λ.π) θα σου ακουστεί αυτό άλλο κομμάτι.
Ναι, αν τα φανταστώ σαν δύο χωριστά tracks (και όχι δίπλα –δίπλα, δηλαδή προκειμένω να διαγνώσω τις διαφορές τονικότητας που ισχύον μεταξύ τους sine qua non ) , το ίδιο ακριβώς «μουσικό» θέμα μου φαίνεται. Τώρα αν έχω τόσο εξειδικευμένο αυτί και καταλάβω και τις συχνοτικές μεταξύ τους διαφορές, και πάλι δεν το κάνει άλλο κομμάτι. Αν ήταν έτσι, ηχογραφώ το smoke on the water από Λα δίεση και να το πουλήσω ωσάν δικό μου! ;D
edit:
Είναι λοιπόν η επιλογή του κλειδιού απ’ τον συνθέτη αυθαίρετη?
Για μένα ΟΧΙ και πιστεύω ότι το σωστό κλειδί βοηθά τον συνθέτη να εκφράσει μια προσωπική μουσική ερμηνεία του ποιήματος του στιχουργού.
Αυτό που λες, φυσικά μπορεί να ισχύει. Μπορεί πάλι να είναι και τυχαίο (η επιλογή τονικής).
Π.χ στο Girls , Girls, Girls, των motley crue (φοβερό παράδειγμα έφερα ;D ;D ;D) , η κιθάρα είναι κουρδισμένη όλη από E A D G B E σε D G C F A D , για πιο “fat” ¨ηχο.
Η συζήτηση "παρέκκλινε" λίγο όταν, κατά τη γνώμη μου σωστά, ο SF είπε ότι στα τραγούδια την επιλογή του τόνου την καθορίζει κυρίως ο τραγουδιστής.
Το πως επιλέγει κανείς τονικότητα κανονικά ΔΕΝ είναι αυθαίρετο! Δε ξύπνησε ο Μπετόβεν και είπε "Ας πάρω την ντο# ελλάσονα να γράψω για το σεληνόφως"... Υπάρχουν λόγοι. Τώρα ποιοί είναι αυτοί... τρέχα γύρευε...
Προσωπικά για κάποια κομμάτια που τα έχω χιλιοακούσει, αν μου αλλάξει κανείς τονικότητα το καταλαβαίνω... Με ενοχλεί κάπως. Χωρίς να είναι απαγορευμένο φυσικά.
Και τώρα θα διαχωρίσω την υπόλοιπη απάντηση σε δύο σκέλη: Την ποπ μουσική και την κλασσική μουσική.
ΠΟΠ μουσική.
Εδώ συμβαίνει (μάλλον) αυτό που λέει ο ΣΦ (Χρόνια μας πολλά ρε συ)... Η τραγουδιάρα διαλέγει τον τόνο. Στο noiz Circus μου τραγούδισε η Λουίζα λίγο το "Summertime" και βρήκα σε τι τόνο το είπε και το έβγαλα... (Φυσικά ήταν Ντο ελλ. και δε νομίζω να ήταν εντελώς τυχαίο)...
Λόγο της ύπαρξης της ηχογράφησης, οι τεχνικές δυσκολίες απουσιάζουν (θα το παίξουν μέχρι να βγει, και αν δε βγει υπάρχει και το Celemony...), και ο χρόνος δεν είναι τόσο πιεστικός (όπως σε μια ζωντανή παράσταση). Τα live είναι φυσιολογικό να διαφέρουν από τις ηχογραφήσεις και είναι κάτι που οι πιο πολλοί (νομίζω) το δεχόμαστε.
ΚΛΑΣΣΙΚΗ μουσική
Εδώ αλλάζουν τα πράγματα... Αν μου δώσεις ένα κομμάτι γραμμένο σε ντο και μου ζητήσεις να το παίξω από Ρε:
* Ο τραγουδιστής μπορεί να μη πιάνει τις τελευταίες νότες.
* Ο πιανίστας θα έχει 2 μάυρα πλήκτρα, και άρα διαφορετικό παίξιμο (και άρα μελέτη απ'την αρχή για έργα που μπορεί να ασχολείται επί μήνες έτσι... Θέλει τρελλή μελέτη για να βγει ένα δύσκολο κομμάτι).
* Ο κιθαρίστας μπορεί να μη μπορεί να το παίξει (απουσία ανοιχτών χορδών (αν και το παράδειγμα από ντο σε ρε δεν είναι ιδανικό).
* κοκ...
Επιπλέον ακριβώς αυτές οι τεχνικές λεπτομέρειες κάνουν τον ήχο του φυσικού οργάνου να διαφέρει. Αλλίως ακούγεται η χορδή της Σόλ και αλλιώς της Ρε στο βιολί (και μάλιστα οι συνθέτες αρκετές φορές δίνουν οδηγίες για το με ποιά χορδή να παιχτεί μία φράση). Το πιάνο σε κάποιο σημείο από 3 χορδές πατάει 2 και μετα 1 το σφυράκι... Το κλαρινέτο αλλάζει "θέση" (στο Λα-Λα# (ή Λα#-Σι δε θυμάμαι) και αλλάζει ο ήχος.
Όλα αυτά, αφενώς οι κλασσικοί οργανοπαίκτες προσπαθούν να τα εξαφανίσουν (ως ατέλειες), αλλά οι συνθέτες πολλές φορές τα προβάλλουν ως μοναδικά σημάδια μιας ζωντανής εκτέλεσης...
_____________
Σίγουρα οι εμπειρίες μας και το ακουστικό μας ιστορικό παίζουν ρόλο, καθώς και η ψυχολογία, αλλά βέβαια αφού οι σχέσεις μεταξύ των νοτών είναι συγκεκριμένες και κλασματικά ίδιες, δεν είναι παράλογο να περιμένει κανείς να ακούγεται πολύ κοντά σε μία άλλη τονικότητα ένα κομμάτι...
Αυτη αγορι μου με το Range που εχει το λεει και απο ρε αλλα και απο δυο τρεις αλλους τονους χαλαρα.... ;D ...το ζητημα ομως ειναι που σοναρει καλυτερα (προσωπικα οταν δουλευω με φωναρες δυσκολευομαι πιο πολυ λογω της ανεσης τους παρα οταν δουλευω με...ψαρια που εναν τονο εχουν και αυτος ειναι.... )
Ναι, αν τα φανταστώ σαν δύο χωριστά tracks (και όχι δίπλα –δίπλα, δηλαδή προκειμένω να διαγνώσω τις διαφορές τονικότητας που ισχύον μεταξύ τους sine qua non ) , το ίδιο ακριβώς «μουσικό» θέμα μου φαίνεται. Τώρα αν έχω τόσο εξειδικευμένο αυτί και καταλάβω και τις συχνοτικές μεταξύ τους διαφορές, και πάλι δεν το κάνει άλλο κομμάτι. Αν ήταν έτσι, ηχογραφώ το smoke on the water από Λα δίεση και να το πουλήσω ωσάν δικό μου! ;D
Σε παρακαλω, μην προχωρας πολύ, γιατι δε με καταλαβες καν, και ξεφευγουμε σε λαθος δρομο.
Κανω μια τελευταία προσπαθεια να γίνω κατανοητος.
Δε θέλει καμια εμπειρία στο αυτί, για να καταλάβεις ότι στο δευτερο παραδειγμα η συνήχηση εχει πρόβλημα, επειδη είναι 2 νοτες πολύ κοντά σε χαμηλές συχνότητες. Αν δεν κατανοούμε και αυτο, τότε νομίζω πως τσαμπα συζητάμε.
Αρα, μια συνήχηση 3ης μικρης, αποκλειεται να παιχτει απο ενα σημειο και κάτω. Αρα αποκλειονται συγκεκριμένα τρανσπορτα.
Και δεν είναι ο μόνος λόγος.
Οταν ενα βιολί παιζει ενα μερος που η χαμηλότερη νοτα του είναι η πρωτη (μπασα) χορδη ανοιχτη, δε μπορείς να το κατεβασεις ουτε 1 ημιτονιο. Και το να το παίξεις μια οκταβα ψηλοτερα....συγγνωμη αλλα αν δεν κατανοουμε και τη διαφορα στον "ογκο" αναμεσα στις διαφορετικές οκταβες...παλι τσαμπα συζητάμε.
Εδώ συμβαίνει (μάλλον) αυτό που λέει ο ΣΦ (Χρόνια μας πολλά ρε συ)... Η τραγουδιάρα διαλέγει τον τόνο. Στο noiz Circus μου τραγούδισε η Λουίζα λίγο το "Summertime" και βρήκα σε τι τόνο το είπε και το έβγαλα... (Φυσικά ήταν Ντο ελλ. και δε νομίζω να ήταν εντελώς τυχαίο)...
ΚΛΑΣΣΙΚΗ μουσική
αφού οι σχέσεις μεταξύ των νοτών είναι συγκεκριμένες και κλασματικά ίδιες, δεν είναι παράλογο να περιμένει κανείς να ακούγεται πολύ κοντά σε μία άλλη τονικότητα ένα κομμάτι...
1) Αν το κομματι Σαμερταιμ ήταν ας πουμε σε Μι-, και ξεκινούσε με Ι7 (μι σολ σι ρε), και το τρανσπορταρες σε Λα-, θα επαιζες Λα ντο μι σολ? Και αν ναι σε ποια οκτάβα? Ή μήπως θα προτιμούσες μι σολ λα ντο, στην ιδια περιοχή με τη μι- συγχορδία?
Εγω κανω το 2ο, αν διαφωνεις, πες μου αν σου λειτουργει ο 1ος τροπος που ειπα (το λα ντο μι σολ)
2) Το "πολύ κοντα" βεβαια, απο το "ίδιο" μπορει να διαφερουν.
Συμφωνεις οτι το γνωστο θεμα απο την Toccata % Fugue D minor ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ σε καμια περίπτωση να παιχτει απο Α minor, ειδικά σε εκκλησιαστικό οργανο?
Και για να μη με πανε καποιοι παλι στη διαφορα με την ποπ...Θεωρείς πως οποιοδήποτε κομματι, αυτουσια μεταφερμενο +-5 ημιτονια, θα είναι κατι παραπάνω απο παρωδία? Χωρις αλλαγες στις θεσεις των συγχορδιων, και με τις ιδιες οκταβες. Να παρεις μια παρτιτουρα, να πατήσεις στο συνθι -5 και να παιξεις οτι διαβαζεις...
Σε παρακαλω, μην προχωρας πολύ, γιατι δε με καταλαβες καν, και ξεφευγουμε σε λαθος δρομο.
Κανω μια τελευταία προσπαθεια να γίνω κατανοητος.
Δε θέλει καμια εμπειρία στο αυτί, για να καταλάβεις ότι στο δευτερο παραδειγμα η συνήχηση εχει πρόβλημα, επειδη είναι 2 νοτες πολύ κοντά σε χαμηλές συχνότητες. Αν δεν κατανοούμε και αυτο, τότε νομίζω πως τσαμπα συζητάμε.
Αρα, μια συνήχηση 3ης μικρης, αποκλειεται να παιχτει απο ενα σημειο και κάτω. Αρα αποκλειονται συγκεκριμένα τρανσπορτα.
Και δεν είναι ο μόνος λόγος.
Οταν ενα βιολί παιζει ενα μερος που η χαμηλότερη νοτα του είναι η πρωτη (μπασα) χορδη ανοιχτη, δε μπορείς να το κατεβασεις ουτε 1 ημιτονιο. Και το να το παίξεις μια οκταβα ψηλοτερα....συγγνωμη αλλα αν δεν κατανοουμε και τη διαφορα στον "ογκο" αναμεσα στις διαφορετικές οκταβες...παλι τσαμπα συζητάμε.
Όχι , εννοούσα αν τα ακούσεις ξέχωρα, σε διαφορετικούς χρόνους , όχι το ένα πίσω από το άλλο. Π.χ. Αν ακούσω εγώ μια νότα, ή όποιος άλλος δεν έχει το απαραίτητο υπόβαθρο, σίγουρα δεν μπορεί να προσδιορίσει εύκολα ότι τώρα ακούμε π.χ. τη νότα Ρε.
Για να μην μακρηγορώ, δεν διαφωνούμε ότι το "Ρε" ακούγεται διαφορετικά από το "Σι" .
Επίσης δεν διαφωνούμε στο ότι ένας συνθέτης μπορεί να επέλεξε μια συγκεκριμένη τονική για κάποιο δικό του λόγο.
Αυτό που λέω (και το ξανα - είπα) είναι ότι ένα κομμάτι , αν παιχθεί το ίδιο ακριβώς, από άλλη τονική, μπορεί να μας ξενίσει διότι το συνηθίσαμε στην αρχική τονική, και όχι διότι είναι λάθος (από άποψη αρμονίας ή καλλιτεχνικής έκφρασης ή ό,τι άλλο) από τη νέα τονική.
Το παράδειγμα του όγκου το έφερα και εγώ (στο καταπληκτικό παράδειγμα των Motley crue ;D). Εν πάση περιπτώσει, δεν χρειάζεται , σαν ευχή το διατυπώνω μην το παρεξηγήσεις , όχι σαν σύσταση, να είσαι λίγο “απότομος” (συγνώμη αν είναι η ιδέα μου) στις απαντήσεις σου. Όπως πολύ σωστά λες , συζήτηση κάνουμε.
Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies για να σας βοηθήσει να εξατομικεύσετε το περιεχόμενο, να προσαρμόσετε την εμπειρία σας και να σας κρατήσει συνδεδεμένους εάν εγγραφείτε.
Συνεχίζοντας να χρησιμοποιείτε αυτόν τον ιστότοπο, συναινείτε στη χρήση των cookies από εμάς.
Επαιξα το ιδιο πραμα με 2 διαφορετικούς τρόπους. Φαντασου το σαν δυο διαφορετικά τρακς.
