Μπορεί να το εκλάβεις ως πισωγύρισμα ή αποφυγή, αλλά δεν έχω καμμία όρεξη να κάτσω να κάνω μουσικολογική ανάλυση στα κομμάτια των ΠΛ!
Μπορώ να πω, με απλά λόγια, και χωρίς να διεκδηκώ δάφνες αυθεντίας ή τίποτα τέτοιο ότι:
1. Τα κομμάτια τους θυμίζουν αρκετά το ένα το άλλο. Μπορεί κάποιος να το πει στυλ, αλλά προς τα εδώ μου μυρίζει αδυναμία να κάνουν κάτι διαφορετικό. (για παράδειγμα μου είχε αρέσει πάρα πολύ το "μόναξιά μου όλα" όταν το βγάλανε από κάποιο στούντιο στο Βέλγιο (νομίζω), με τον αμανέ του Χριστοδουλόπουλου (πάλι νομίζω). Στο δίσκο όμως βάλανε μια δική τους έκδοση με κάτι string pads που ακούγονταν σαν να ήταν από αρμόνιο casio!)
2. Τα κομμάτια τους είναι ΟΛΑ απλοϊκά. Και ο Σαββόπουλος έχει γράψει απλοϊκά "κομματάκια" (Συννεφούλα, πχ), αλλά έχει γράψει και πράγματα απίστευτα (πχ. Μακρύ ζεϊμπέκικο για το Νίκο).
3. Είναι πιασάρικά, αλλά προσωπικά με πιάνουν για πολύ λίγο χρόνο. Πως είναι αυτό το κομμάτι στη Heineken? (το golden age λέω, όχι το καινούριο). Το ακους, το ακους σε 2 βδομάδες το έχεις βαρεθεί!
4. Τα live τους (έχω πάει σε 2, και τις δύο φορές καλοκαίρι) μου βγάζουν μια ΤΟΣΟ δυνατή αίσθηση της αρπαχτής που με ενοχλεί (μου βγάζει ενοχές γιατί κι εγώ έκανα αρπαχτές κάποτε στα Γιάννενα ;D).
5. Τελικά μου βγάζει μία γενική αίσθηση ότι υπάρχει λίγη προσπάθεια πίσω από αυτά που κάνουν, δεν υπάρει εξέλιξη, και δεν υπάρχει ενδιαφέρον απ'τους ίδιους.
Φυσικά όλα αυτά είναι προσωπικά, και αφού είμαι μάλλον κλασσικός, η γνώμη μου είναι μπολιασμένη αρκετά από άλλα πράγματα... :-/
