Εμένα αυτό που με ανησυχεί κάπως με τα μοντέλα είναι η "μεθοδική" προσέγγιση της δημιουργικότητας, και της επιτυχίας, με ταυτόχρονη πλήρη παράλειψη της αποτυχίας και του εντελώς τυχαίου ως ανεπιθύμητου. Δηλαδή. Μου λένε εμένα γράψε ένα desert metal κομμάτι. Πολύ καλά. Εγώ δεν έχω ΙΔΕΑ από desert metal. Τι θα κάνω; Θα δω όσο αντέχω (σίγουρα όχι για πάντα, υπάρχει προθεσμία), θα ακούσω όσο αντέχω (ομοίως), θα μου μείνει μια x ποσότητα "στοιχείων που συνθέτουν και χαρακτηρίζουν" το desert metal. Θα ξεκινήσω να γράφω, προσπαθώντας στο μυαλό μου να πλάσω αυτό τον πολτό ιδεών. Αν το δούμε ψύχραιμα, ΑΠΟ ΘΕΣΗ ΠΛΗΡΟΥΣ ΑΓΝΟΙΑΣ (κι όσο και να μελετήσω, ΠΟΤΕ από θέση πλήρους γνώσεως). Αλλά αυτό δε θα με εμποδίσει. Θα παράξω τελικά ένα αποτέλεσμα. Για desert metal, θα είναι μιλάμε πολύ φόλα. Όμως, αν έχω τηρήσει κάποιες βασικές συμβάσεις της μουσικής, θα είναι μια κάποια μουσική αχαρακτήριστη που μπορεί και να τρώγεται (κι ας μην είναι desert metal). Κάποιος καλύτερος, μπορεί να έφτιαχνε κάτι εντελώς καινούργιο και θαυμάσιο (που πάλι να μην ήταν desert metal).
Δηλαδή, τι θέλω να πω. Όταν το μοντέλο αντλεί από το σωστό, το παλιό, το ορθόδοξο, ΔΕΝ θα βγει κάτι καινούργιο, παρα μόνο σαν τυχαία μετάλλαξη μιας αργής εξέλιξης. Γι' αυτό έλεγα για δικαίωμα στην άγνοια μια άλλη φορά, γιατί στην ουσία, τι είναι ο χαρακτήρας στο παίξιμο, στο γράψιμο, σε οτιδήποτε; Δεν είναι η άρνησή μας να τα μάθουμε όλα "σωστά"; Να μιμούμαστε τους μεγάλους; Να προσεγγίζουμε το φρασεολόγιο; Τον ήχο; Τη σκέψη; "Άλλο κομμάτι; Άλλο παίξιμο. Ποιος το παιξε; Άλλη τεχνική!" Έτσι δεν είναι το "σωστό"; ? Όμως, έρχεται κάποια στιγμή που λες "όχι ρε φίλε, εγώ έτσι θέλω να παίζω γιατί έτσι μου αρέσει, και το τάδε κομμάτι το κάνω έτσι, κι αμα βγάζω σόλο τώρα παίζω αυτό, και αν το παίξω αύριο θα παίξω άλλα." Δηλαδή, είναι ο χαρακτήρας τελικά κάτι που υπάρχει; Ή κάτι που λείπει;