Σύμφωνοι, όμως: Δε νομίζω ότι η έξοδος είναι ντετερμινιστική. Αν ζητήσουμε 2 κόκκινα γατιά, δεν μας επιστρέφει το ίδιο αποτέλεσμα. Άρα το input που δίνουμε δεν μπορεί να θεωρηθεί μοναδικό. Και επιπλέον, η χαρά της αναζήτησης και της δημιουργίας νομίζω ότι είναι όλη η φασούλα που αξίζει, και τα δικαιώματα είναι η αναγνώριση κάποιας εργασίας, έστω διανοητικής.
Κοίτα, ΑΝ το γράψει, κι ΑΝ σου αρέσει, κι ΑΝ το παίξεις με όργανα ακριβώς ίδιο, αν δεν το δηλώσεις δεν θα το μάθει κανείς. Όμως μου φαίνεται κάπως δύσκολο όπου μπαίνει ο ανθρώπινος παράγοντας να έχουμε 100% αναπαράξιμη ακρίβεια. Μα μια νότα θα πειράξεις, μα μια νότα θα την παίξεις 1/64 κοντύτερη, δεν θα είναι ίδιο. Από τη στιγμή που παίζεις, καταβάλεις έργο. Κι αν δώσω εγώ ένα lead sheet βαρύ, υπερβολικό, δεσμευτικό, και το εκτελέσουν όλοι καρμπόν κατά τις οδηγίες, μέχρι και τι πένα θα κρατάνε, δεν έχει δικαιώματα ο session μετά; Φυσικά και έχει. Ο άνθρωπος έχει δικαιώματα, και νοημοσύνη. Το γλωσσικό μοντέλο δεν έχει ούτε δικαιώματα, ούτε νοημοσύνη.