Το κακο είναι ότι παλιά με τη λίγη τεχνολογία που διέθεταν προσέφεραν άψογο ηχητικό αποτέλεσμα, έχω ακούσει βινύλια 70s 80s από άτομα που έχουν συλλογές και καλά πικάπ, είτε των 300 ευρώ είτε των 2000 ευρώ με παρελκόμενα ακριβά, άλλα τέτοια βινυλια ακούγονται κρύσταλλο, πεντακάθαρα και έχουν κ τις υψηλές συχνότητες.
Στα σημερινά βινύλια που ξαναεγιναν μόδα κ βγάζουν οι νέοι καλλιτέχνες, του εξωτερικού κυρίως είναι τόσο artificial ο ήχος και η ένταση περίεργη που παραμορφώνει, δεν έχουν και πολλά πρίμα επίσης, ακούς boominess στον ήχο και είναι και πανάκριβα 50-70 ευρώ ένα μισάωρο δισκάκι.
Για να μην πω για τις επανεκδόσεις γνωστών δισκογραφικών εταιρειών. Από μια ιστορική εταιρεία τουλάχιστον δεν περίμενα να έχει χρησιμοποιήσει για επανέκδοση κλασικών δίσκων του 70, digital remasters, τα λεγόμενα ψεύτικα remasters που γίνονται μετά το 2010 που έχουν πολύ μπάσο και ένταση με παραμόρφωση.
Δεν λέω για άλλη εταιρεία που έβγαλε σε βινύλιο albums που δεν είχαν κυκλοφορήσει μέχρι πριν λίγο καιρό σε δίσκο, παρά μόνο σε cd και κλασικά τα cd που βγήκαν το 1997-98 έχουν σαφώς αψεγάδιαστο κρυστάλλινο, καθαρό ήχο, όχι αυτό το ξερό μπάσο που έβαλαν στην έκδοση βινυλίων κ την παραμόρφωση που κάνει τα φωνητικά κάπως γρατζουνισμενα.
