Superfunk είπε:
Εδω να υπενθυμισω οτι μεχρι και το 1990..ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ boutique πεταλια
To ακριβώς αντίθετο... από τότε που πρωτοξεκίνησαν να φτιάχνονται πετάλια (αν δεν απατώμαι με το DeArmond tremolo), ήταν ΜΟΝΟ "boutique" φτιαγμένα με premium υλικά φουλ στο χέρι και σε πολύ μικρές ποσότητες, σχεδόν πάντα πανάκριβα, και απευθυνόμενα σε μικρό κοινό και όχι σε ευρύ. Όλα αυτά είναι τυπικά χαρακτηριστικά της αγοράς αυτής.
Το γιατί?
(α) premium υλικά γιατί δεν είχαν πειραματιστεί με φτηνότερα μιας και η αγορά αυτή ήταν στα σπάργανα,
(β) φουλ στο χέρι γιατί η παραγωγή δεν είχε βιομηχανοποιηθεί και εντατικοποιηθεί σε επίπεδα Boss που ξεκίνησε στα late 70s (και για πολλά χρόνια ήταν και ο μόνος παίκτης στην μεγάλη κατηγορία),
(γ) σε πολύ μικρές ποσότητες σε σύγκριση με την μαζική μετέπειτα παραγωγή λόγω του (β) και λόγω της μικρής τότε απήχησης,
(δ) πανάκριβα πάλι λόγω του (β) και λόγω της ακριβής, labour intensive, μη καθετοποιημένης, αργής και δύσκολης μη μαζικής παραγωγής (και με την μετέπειτα πρόοδο της ψηφιακής τεχνολογίας έναν από τους παράγοντες της μεγάλης - σταδιακά - αλλαγής),
(ε) απευθυνόμενα σε μικρό κοινό γιατί μέχρι να μπουν για τα καλά στο "λεξιλόγιο" του ηλ. κιθαρίστα πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι αυτός να εξοικειωθεί, να εμπνευστεί από αυτά και εν τέλει να τα χρησιμοποιήσει κατά κόρον όπως σήμερα, μέχρι να πέσει αρκετά η τιμή τους, και μέχρι να αυξηθεί κατακόρυφα και η διαθεσιμότητά τους (που ήταν πολύ περιορισμένη σε ελάχιστα πολύ ενημερωμένα μαγαζιά κυρίως σε Λονδίνο και μερικές πόλεις της Αμερικής - καμία σχέση με σήμερα που κάθε μαγαζί έχει σεβαστή ποικιλία ή που μπορείς να πάρεις ό,τι θες από τα... δισεκατομμύρια εφφέ που κυκλοφορούν με ένα απλό κλικ).
Κατά τα άλλα ωραία συζήτηση, αλλά προσωπικά μάλλον κάπως αυτονόητες διαπιστώσεις έχω δει που υπογραμμίζουμε συνεχώς...