Ποτέ δεν υπηρξα φανατικός των "καλύτερων". Όταν έβλεπα μπάλα, ήθελα να ταυτίζομαι με τους αθόρυβους, αυτούς που δεν φαινόταν, αλλά το καταλάβαινες όταν δεν έπαιζαν ( όπως ο κομπρέσσορας ένα πράμα). Στην 5άδα έβαλα παίκτες που τους πρόλαβα. Δυστυχώς δεν έχω δει Κρόιφ, Πελέ, ΝτιΣτέφανο, Πούσκας, Μπεστ, Ρόσι, Εουσέμπιο, Κλεάνθη Βικελίδη κλπ. οπότε παρ' όλο που μπορεί να ήταν καλλιτέχνες, πήγα σε πιο γνώριμα πράματα. Νο1 νομίζω είναι ο Ζιντάν για μένα. Ήταν απίστευτα αρχοντικός, έτρεχε όρθιος, έκανε την μπάλα ό,τι ήθελε, εγκεφαλικός, όχι κοντοπ#(($ς όπως οι άλλοι. Το μόνο που με χαλούσε ήταν η Γιούβε και η Ρεάλ, καθώς και το "ψυχρό" παιχνίδι του. Ακόμη και οι πανηγυρισμοί του ήταν με μισή καρδιά (αγαπημένος μου πανηγυρτζής ο Σαραβάκος). Ε, όταν κοπάνησε τον Ματεράτσι που του έβρισε τη μάνα, στο τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του, τον λάτρεψα.
Μπουτραγκένιο, Χάτζι, Στόιτσκοφ, Μπίρτσλη, Λε Τίσιερ, Νταλίν, Μπατιστούτα, Ντασάεφ, Καντονά, Σίρερ, Nεντβεντ, Μαλντίνι, Tότι, Σόλσκιερ, Κολτσίδας, μερικοί, ενδεικτικά.
Υ.Γ. Ποτέ μου δεν κατάφερα να συμπαθήσω Γερμανό παίκτη.
Υ.Γ. 2. Δεν νοείται να είναι άλλος από τον Μαραντόνα καλύτερος όλων των εποχών. Δεν έχει υπάρξει πιο επιδραστικός παίκτης στο άθλημα. Καλοί οι Μέσιδοι, οι Ρονάλντοι και οι Αβραάμ Παπαδόπουλοι, αλλά...