- Μηνύματα
- 21,910
- Πόντοι
- 4,208
Εμένα αυτοί οι δύο , Γκίλμουρ - Γουότερς, μου θυμίζουν κάτι συγχωριανούς μου, που μαλώνουν για έναν φράχτη στα όμορα οικόπεδά τους καμία 40ρια χρόνια.
Και αυτοί μπλέξανε στη διαμάχη τους και τα πολιτικά, και τις νύφες.....και τα μπατζανάκια τους.
Αλλά αυτοί (οι συγχωριανοί) δεν έχουν τα φράγκα τους να πάνε καμία εκδρομή βρε αδερφέ να ξεσκάσουν.
Τώρα αυτοί γιατί ξεκατινιάζονται από το 1985 με λυμένα τα οικονομικά τους (άρα μεγάλο μέρος τον προβλημάτων τους) .....δεν το χω καταλάβει.
Αχ βρε LK τι μου θύμησες ...
Είχα πάει κάποτες παλιά σε κάποιο μέρος διακοπές (δεν μπορώ να θυμηθώ που, μπορεί να ήταν και σε νησί).
Πήρα λοιπόν όπως συνηθίζω σβάρνα τα χωριά τριγύρω.
Έφτασα λοιπόν σε ένα χωριό πανέμορφο, αλλά έρημο.
Έψαξα να βρω ένα καφενεδάκι να καθίσω να πιω μια μπύρα, αλλά δεν έβλεπα πουθενά.
Εκεί που περπατούσα, βλέπω κάτι τύπους και τους ρωτάω αν υπάρχει καμιά ταβέρνα ή καφενείο.
Και μου είπαν την εξής απίστευτη ιστορία.
Αυτοί ήταν από το χωριό αλλά δεν έμεναν πια εκεί, είχαν έρθει για διακοπές.
Παλιά λοιπόν αυτό το χωριό, είχε πολύ κόσμο.
Σιγά σιγά ο κόσμος άρχισε να φεύγει για να πάει σε αστικά κέντρα.
Στο χωριό είχαν μείνει πια μόνο τρεις μόνιμοι κάτοικοι.
Οι δύο ήταν στα μαχαίρια μεταξύ τους, και ο τρίτος είχε το μοναδικό καφενείο που απέμενε εκεί.
Επειδή όμως οι άλλοι δύο ήταν τόσο στα μαχαίρια, δεν πήγαινε κανείς τους στο καφενείο γιατί μπορεί να πετύχαινε τον άλλο εκεί.
Ο φουκαράς ο καφετζής το έκλεισε κι έφυγε κάποτε, απογοητευμένος που δεν είχε τον χειμώνα ούτε έναν πελάτη.
Ο ένας από τους δύο τότε, άνοιξε δικό του καφενείο.
Το είδε ο άλλος, και για να μην αισθάνεται υποδεέστερος, άνοιξε κι αυτός καφενείο.
Δύο μόνιμοι κάτοικοι, δύο καφενεία, που φυσικά δούλευαν μόνο το καλοκαίρι.
Όλα αυτά ώσπου κάποια στιγμή αυτοί οι δύο πέθαναν.
Και έτσι το χωριό έμεινε χωρίς κατοίκους και καφενείο.
Πολύ μεγάλη αρρώστια.