Οι δίσκοι των Pink Floyd που αξίζει να αναλογιζόμαστε είναι τα Dark Side / Animals / Wish / Wall, άντε για τους πολύύύύ μερακλήδες και τα δύο πρώτα. Από αυτά τα τέσσερα, το Amused To Death είναι ωριμότερο φρούτο, της ίδιας ακριβώς λογικής, ήτοι του ροκ αντίστοιχου των epics του Andrew Lloyd Weber (με τον οποίο η σχέση/σύγκριση είναι προφανής), οπότε επιμένω ότι είναι καλύτερος δίσκος.
Αλλά αυτό είναι δικό μου ζήτημα (και των άλλων πέντε στην Ελλάδα που ασχολήθηκαν με το θέμα) - ο λόγος που επενέβην είναι η αμφισβήτηση για το αν ο Waters εξακολουθεί να έχει το καλλιτεχνικό εκτόπισμα που του δίνει τη δικαιοδοσία να ξαναηχογραφήσει το DSOTM. Αυτά τα περί "απώλειας καλλιτεχνικού εκτοπίσματος λόγω έκφρασης πολιτικής πεποίθησης με την οποία δε συμφωνούμε" έχουν όντως ακουστεί ΚΑΙ για το Σαββόπουλο (τον οποίο κατηγορούσαν ως "δεξιό"), και επειδή διαφωνώ γενικώς με αυτή τη προσέγγιση, είπα να καταγραφεί.
Το Division Bell (όπως και το Momentary Lapse) είναι μέτριοι και άνισοι δίσκοι. Ναι έχουν τον "ήχο" των Floyd, αλλά στιχουργικά είναι για δάκρυα χαρμολύπης και έχουν και μερικά κομάτια που άνετα τα πετάς. Το Amused To Death έχει τον "ήχο" που θα είχαν οι Floyd αν δεν είχαν διαλυθεί και αν ο Gilmour ήταν Beck, και αν o Wright μάθαινε να παίζει πάνω από τέσσερις συγχορδίες και αν ο Mason μάθαινε να παίζει πάνω από ένα ρυθμό, και αν οι μεθοδοι ηχογράφησης και μίξης ήταν σύγχρονες και αν, και αν, και αν.... Θεματικά ο δίσκος είναι το απόλυτο Floyd concept album, με στίχους που είναι καλύτεροι από οτιδήποτε παρόμοιο έχω ακούσει.
Στο DVD "In The Flesh" η μπάντα του Waters παίζει το "Set The Controls For The Heart Of The Sun", σφραγίζοντας για πάντα την απάντηση για το ποιος ακριβώς ήτσν η καρδιά των Floyd. Δυστυχώς δε βλέπω να υπάρχει το βίντεο, αλλά να ένα YouTube item που έχει το audio σε αρκετά καλή ποιότητα.