yameth είπε:
Έχω δουλέψει στη διαφήμιση και έχω εικόνα της διαδικασίας της τηλεοπτικής παραγωγής και της σχετικής κειμενογραφίας.
Ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα. :
Λοιπόν το ξαναείδα προσεκτικά.
Όχι μόνο είναι κειμενογραφημένος ο λόγος (κάτι που με συγχωρείς ένας κειμενογράφος-φιλόλογος το αναγνωρίζει από 3 χιλιόμετρα) αλλά έχει περάσει και από πρόβες με image maker για αυτό και κάνει τις κατάλληλες γκριμάτσες-χειρονομίες, για να το αποδώσει πιο εκφραστικά, στα κατάλληλα σημεία.
Αυτού του βεληνεκούς προσωπικότητες το ξαναλέω δεν βγαίνουν στο μικρόφωνο να τα πουν έτσι. Είμαστε αφελείς αν το πιστεύουμε. :
Το ότι έχουν επιτελείο δεν σημαίνει ότι δεν εγκρίνουν το περιεχόμενο αυτοί. Πουθενά δεν το είπα αυτό. :
![Smile :) :)](https://cdn.jsdelivr.net/joypixels/assets/8.0/png/unicode/64/1f642.png)
Όμως το περιεχόμενο διαμορφώνεται και με βάση τι θέλει να περάσει η γκουγκλ στο κοινό με βάση τις δικές τις στρατηγικές και σκοπιμότητες.
Και σε κάθε περίπτωση αποκλείεται ο κύριος γκουγκλ να χάσει δύο μέρες για να κάνει την κειμενογραφία μόνος του (he's too busy for that) ή για να τα λέει 50 ώρες στο γύρισμα μέχρι να βγει ένα καλό μοντάζ.
sfaku:
Μια άλλου είδους ανάλυση (ή μάλλον εστιασμένη αλλού).
Έχουμε την Ελλάδα μας. Με τους Έλληνές μας. Η οποία, θέλουμε δε θέλουμε είναι μέρος ένος κόσμου... μίας Ευρώπης, των Βαλκανίων, κοκ.
Να ελπίζουμε ότι η Ελλάδα, μόνη της μπορεί να τα βγάλει πέρα (βλέπε Β. Κορέα) είναι αστείο. Η Ελλάδα δε παράγει σχεδόν τίποτε που να αρκεί... στην Ελλάδα και επιπλέον δεν έχει και νόημα ρε γαμώτο. Όταν είσαι το 0.1% του πληθυσμού του κόσμου, δε θα δοκιμάσεις πάρα έξω; Θα δοκιμάσεις...
Λοιπόν, εδώ έρχεται το πρόβλημα και κάθεται ακριβώς στη μύτη μας και δε το βλέπουμε τελικά. Να δοκιμάσουμε το παραέξω αλλά με τι όχημα και με τι προϊόντα; Ως τώρα τα φανταστικά προϊόντα που έχουμε και που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε έχουν πάρει τον πούλο: Λάδι, Φέτα, Τουρισμός, Σούβλακος. Μάλιστα κάποιοι βγάζουν και βίντεο του στυλ "Αυτή είναι η Ελλάδα" με όλα τα παραπάνω.
Ναι, αλλά δε φτάνουν. Άσε που τελικά ανα τον κόσμο υπάρχουν τόσες άλλες χώρες να προσφέρουν καλύτερα αυτά που προσφέρουμε εμείς: Για το Λάδι έχεις την Ισπανία (από την εποχή του Αστερίξ λένε για το λάδι της Ισπανίας οι Γάλλοι). Για την φέτα, μέχρι και το tesco φτιάχνει ("Λευκό τυρί" να μη χέσω). Τουρισμός; Φάε μία Τουρκία καταρχήν και τα ξαναλέμε (τουλάχιστον Αγγλία δεν έχει πέσει ΠΟΤΕ στα 4 χρόνια που ήμουν διαφήμιση για την Ελλάδα, αλλά για την Τουρκία συνέχεια). Σούβλακος; Μπροστά στα κεμπάπ των Αραβικών χωρών; Δε νομίζω...
Με λίγα λόγια: Γιατί ο Αμερικάνος, ο Αυστραλός, ο Άγγλος (πιάνω το "άλφα" τώρα) να πάρουν Φέτα από τους Έλληνες όταν:
* Ειναι πιο ακριβή
* Τα logistics suck
* Η μεταφορά από την άκρη της Ευρώπης αργεί.
και όχι από... Ισπανία (δε ξέρω αν έχει... λεώ τώρα), που:
* είναι πιο φθηνή (μικρότερο ΦΠΑ, κλπ to begin with)
* Έχει λογικά, έστω, logistics
* Είναι στην άλλη άκρη της Ευρώπης, όσο πιο κοντά γίνεται σε Αμερική, Αγγλία, ακόμη και Αυστραλία (με πλοίο).
Ή ίσως από Σκανδιναβία, που:
* γ**** το logistics.
-
Πρέπει κάτι να κάνουμε, αν θέλουμε να μιλάμε για τέτοια προϊόντα.
Αλλά, φυσικά εδώ η Ευρώπη μας θέλει Πακιστάν όσον αφορά το επίπεδο μισθών. Για να έχουμε φθηνά εργατικά χέρια.
Έλα που όμως οι ανταγωνιστές ΔΕ μπορούν να χτυπηθούν ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ! Πώς θα χτυπήσεις τους μισθούς τον πολιτικών κρατουμένων της Κίνας; Ή τα παιδάκια του Πακιστάν; ή... ή... ή. Δε μπορείς. Με όγκο και με τσαμπουκά δε θα βγεί τίποτε.
Δε πρόκειται να γυρίσουμε στο να κάνουμε βιομηχανία... παπουτσιών εάν αυτά τα παπούτσια επιτέλους δεν έχουν κάτι να προσφέρουν, αλλό από το να τα φοράει κανείς! Κανείς δε πρόκειται να έρθει να μας φτιάξει εργοστάσιο για... πλαστικά παιχνίδια, όταν υπάρχει η Κίνα, η Ινδία, κοκ. Δε πρόκειται να γίνει!
________________________
Τι μας μένει λοιπόν να κάνουμε επιτέλους;
Είτε να αποφασίσουμε ότι το Ελληνικό κοινό μας φτάνει και να έχουμε τα "τζιν Φαρέτρα" όπως είναι εδώ στον Γέρακα, ή να κοιτάξουμε προς τα έξω αν έχουμε αρκετή εμπιστοσύνη στο προϊόν μας (πχ. Υφαντής με τα εργοστάσια στη Ρουμανία... *αχέμ*).
Αλλά αν θέλουμε να μείνουμε μέσα, κάτι θα πρέπει να βρούμε που να έχει σχέση με τους έξω και να το κάνουμε καλύτερα. Ή φθηνότερα. Ή και τα δύο αν είναι δυνατόν.
Ως επιχειρηματίας εδώ στην Ελλάδα μπορώ να σου πω πόσο σκατά είναι τα πράγματα (αν και το ξέρεις). Όμως ακριβώς επειδή αυτό που κάνω (τις παρτιτούρες) έχει το μονοπώλειό του, έχει την ποιότητά του και έχει και τις χαμηλές τιμές (συγκριτικά με τους Ευρωπαϊκούς οίκους, όχι τους Αμερικάνικους) έχει και οικονομικό νόημα να κάνω αυτό που κάνω. Φυσικά, η προοπτική να πάω στο Ντουμπάι να ανοίξω τον εκδοτικό οίκο, μου είχε φανεί ΤΟΣΟ ΜΑ ΤΟΣΟ ΓΛΥΚΙΑ, αλλά και πάλι. Για την ώρα δε κάνω κίνηση, να ανοίξω ένα PO Box στην Αγγλία και να έχω Αγγλική φορολογία!
Αυτά τα προβλήματα που καταθέτεις είναι και κατανοητά και γνωστά.
Η κριτική μου είναι ότι ο κος Γκουγκλ λέει απλώς ευχολόγια. Δηλαδή θυμίζει τις εκθέσεις δημοτικού για τον πόλεμο όπου όλοι οι μαθητές καταλήγουν "για αυτό είναι καλό να σταματήσουμε τον πόλεμο και να έχουμε ειρήνη, ευημερία και αγάπη σε όλο τον κόσμο".
Το entrepreneurship και το innovation όχι μόνο δεν είναι ανακάλυψη του κ. Σμιντ αλλά είναι και στις ντιρεκτίβες της ΕΕ εδώ και αρκετά χρόνια, σε σχέδια δράσης που προσπαθούν να περάσουν αυτές τις ιδέες προς τα κάτω (όχι ιδιαίτερα επιτυχώς γιατί το ταλέντο δεν διδάσκεται). Απλώς το να έχεις entrepreneurship (με άλλα λόγια ταλαντούχους καινοτόμους επιχειρηματίες) είναι κάτι που δεν γίνεται με μαγικό ραβδί. Όλοι το θέλουμε, δεν γίνεται με ευχές ούτε με προτάσεις δύο αράδων.
Αυτό που αποτελεί ευθύνη μας οπωσδήποτε είναι να μην πνίγουμε αυτούς που έχουν αυτό το ταλέντο και εκεί υπάρχει περιθώριο για συζήτηση αλλά δυστυχώς θα είναι πολύ μεγάλη και θα αγγίξει θέματα εσπρέσο.
Η κριτική που έκανα στο συγκεκριμένο θέμα είναι ότι η αμερικάνικη εμπειρία ούτε μεταφέρεται ούτε αναπαράγεται γιατί οι αμερικάνικες συνθήκες ευνοούν 100% το entrepreneurship. Το success story του κ. Σμιντ έγινε σε αυτές τις πολύ ιδανικές συνθήκες και στην καλύτερη δυνατή συγκυρία για αυτόν (την οποία αναμφίβολα αξιοποίησε ιδιοφυώς και με πολύ μακρόπνοη στρατηγική η οποία δικαιώνεται μέχρι τούδε), αλλά δεν το έκανε ξεκομμένος από αυτό το περιβάλλον.
Η νοοτροπία του να μη φοβάσαι να αποτύχεις είναι μια καθαρά αμερικάνικη νοοτροπία και η μεταφορά της στην Ευρώπη δεν γίνεται δια της χειρουργικής μεθόδου, είναι θέμα κουλτούρας και βιωμάτων.
Τέλος για το τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα η συζήτηση είναι ατέρμονη αλλά έχουν ενδιαφέρον κάποια στοιχεία:
Οι πιο πετυχημένες περιπτώσεις entrepreneurship στην Ελλάδα (επειδή έχω παρακολυθήσει πολύ το literature του χώρου) με τεράστια ανάπτυξη και βραβεία είναι σχετικές με
α) αγροτικό τομέα και μεταποίηση (παραγωγή και επεξεργασία σαλιγκαριών)
β) πωλήσεις μέσω ίντερνετ (ακριβό βιολογικό ελαιόλαδο και γκουρμέ προϊόντα ελιάς),
γ) τουριστικά πόρταλ.
Άρα δεν πρέπει να είμαστε ισοπεδωτικά απαισιόδοξοι, υπάρχουν μεγάλες δυνατότητες σε αυτούς τους "παραδοσιακούς" τομείς για καινοτόμα επιχειρηματικότητα. Καινοτομία μπορεί να είναι το επιχειρηματικό μοντέλο, δεν είναι απαραίτητο να είναι αυτό καθ'αυτό το αντικείμενο (υψηλή τεχνολογία κλπ).
Επίσης διάβαζα προχθές ότι είμαστε 5οι στην ΕΕ σε απόλυτο αριθμό προϊόντων με προστατευόμενη ονομασία προέλευσης. όχι άσχημα για μια χώρα με το 2% της ευρωπαϊκής οικονομίας. Just (greek) food for thought.
Σίγουρα η κάθε χώρα πρέπει να έχει τη δική της στρατηγική και για την περίπτωση της Ελλάδας αυτό σημαίνει ότι πρέπει να βρει τα δικά της niches και είναι βέβαιο ότι υπάρχουν αλλά εδώ και δεκαετίες δεν έχουν γίνει σοβαρές προσπάθειες να ανευρεθούν, όχι μόνο επειδή οι αγρότες προτιμούσαν τα καφενεία και τις επιδοτήσεις, αλλά και γιατί ο πρωθυπουργός προ 15ετίας πανηγύριζε στις κάμερες για τη μετατροπή της Ελλάδας σε χώρα που βασίζεται μόνο στον τριτογενή τομέα. Και όλοι τότε τον θεωρούσαν μέγα μεταρρυθμιστή. Δεν λέω περισσότερα, όπως ξέρετε οι περισσότεροι δεν συμμετέχω στην εσπρέσο.