JIMMYPAP είπε:
Και ποια είναι αυτά τα αυτονόητα? Όποιος θέλει να πάρει
Gibson ας πάρει, όποιος δεν θέλει ας μην πάρει. Όποιος τις θεωρεί οργανάρες ποιότητος μαγκιά του και καλά κάνει, να τις έχει να τις παίζει να τις χαίρεται και να τις υπερασπίζεται. Αντίστοιχα και όποιος τις θεωρεί μάπα, ας παίζει με άλλες κιθάρες και ας τις θάβει όσο θέλει...end of story που λένε και στο χωριό του.
Γιατί θα πρέπει να είναι άσπρο ή μαύρο; Ή το ένα ή το άλλο;
Προσωπικά υπαρχουν πράγματα που έγραψες με τα οποία συμφωνώ και πράγματα που έγραψε ο SF με τα οποία συμφωνώ επίσης.
Πιστεύω πάντως ότι το να σχολιάζεις το σχόλιο του SF, περί "κατασκευαστικού προβλήματος" είναι σοφιστεία από μερους σου, διότι ο άνθρωπος έγραψε ότι μόλις 2 κιθάρες απ' όσες έχει πιάσει στη ζωή του είχαν κατασκευαστικό πρόβλημα και εσύ το κάνεις σημαία.
ΚΤΓΜ η αλήθεια βρίσκεται στη μέση: επειδή η κιθάρα (και ειδικά μια ακριβή κιθάρα) είναι προσωπικό μουσικό όργανο (και ζήτημα), πρέπει να την πιάνει στα χέρια του όποιος πριν την αγοράσει - το έγραψαν κι άλλοι.
Προφανώς και δεν περιμένεις να σου βγει μάπα το καρπούζι όταν σκας 2 χιλιάρικα για ένα όργανο, και ίσως και τα μηχανήματα να κάνουν λάθος Σουπερφανκ - μπορεί να μιλάμε για τεχνολογικά προϊόντα, αλλά σε κάθε γραμμή παραγωγής υπάρχουν flaws.
Ανεξάρτητα από την οπτική του καθενός, γιατί να μην βρίσκεται κάπου στη μέση η αλήθεια;
Τέλος μια προσωπική εμπειρία:
Gibson δεν είχαμε ποτέ όταν έπαιζα στην Ελλάδα - ήμασταν μάλλον φτωχαδάκια και άσχετοι όπως ειπώθηκε., αλλα είχαμε απομιμήσεις
Gibson ιαπωνικές και οι δυο στο συγκρότημα μας, εποχής pro-lawsuit, μια Ibanez Goldtop και τη δική μου 'blackie' Stagg με την οποία παίζω μέχρι σήμερα. <3
Eγω τη δική μου την είχα μοντάρει με DiMarzio dual, είχα ανοίξει τρύπες κλπ τέρατα είχα κάνει. Η Ibanez, έμεινε stock.
Tα επόμενα χρόνια, ο κιθαρίστας μου αγόρασε to 2005-6 μια μαύρη LP Custom Shop σε ένα ταξίδι του στην Αμερική, πηγαίνοντας ο ίδιος στο εργοστάσιο της
Gibson και επιλέγοντας εκεί. Δεν χρειάστηκε ούτε σετάρισμα ούτε τίποτα, την έχει ακόμα όπως την πήρε.
Μια εποχή που είχα ξανακατέβει Ελλάδα, μου είχε δάνεισε εκείνη την Goldtop Ibanez του για πρόβες... και ο ήχος της ήταν ασύλληπτος, με ηχητική γκάμα από Gary Moore sustain έως Led Zeppelin Βlack Dog δάγκωμα...
O guitar tech μας, είπε ότι θα προτιμούσε anyday την χιλιοχτυπημένη σε εκατοντάδες συναυλίες Ibanez με τους μαμίσιους 70s μαγνήτες από την μαύρη λιμουζίνα
Gibson. Συμφώνησα. Δεν σήμαινε όμως ότι η
Gibson ήταν κακό όργανο - κάθε άλλο! Hταν σαν η
Gibson να ήταν μια dream γκόμενα και η Ibanez μια περπατημένη μόρτισα που έκανε ό,τι ήθελες. Και οι δυο σε κάβλωναν, αλλά η δεύτερη ήταν πιο πολύ διασκεδαστικό να παίζεις μαζί της...