Είναι ξεχωριστό θέμα η σύγχρονη τεχνολογία, που είμαι υπέρ της 100%, με το loudness war. Στην κλασσική μουσική, που θα φας ντομάτες στη μούρη αν πας να της τσιτώσεις, ο ήχος είναι αδιανόητα καλός πλέον.
Όμως σε πολλές περιπτώσεις το τσίτωμα καταστρέφει άλμπουμ, αυτό είναι άλλο πρόβλημα για άλλες μουσικές. "Στ'@ρχίδια σου" θα μου πείτε, και δίκιο θα έχετε, αλλά είναι γεγονός.
Δεν είναι τυχαία η αναφορά που έκανε ο τύπος στους Metallica και το Death Magnetic. Δεν είναι ότι είναι σημείο αναφοράς για τις δυναμικές. Όμως μικροδυναμικές και πιθανά(και πλέον επιθυμητά ? ) κλιπαρίσματα φυσικά και έχει κάθε μουσική.
Τι έγινε όμως με το Death Magnetic; Πολύ απλά: Συμπτωματικά βρέθηκε κόσμος με τα κομμάτια αυτού του άλμπουμ πριν και μετά την κατακρεούργηση του loudness war mastering που υπέστη. Πως έγινε αυτό; Απλά η εταιρία έστειλε κάποια κομμάτια για να περιληφθούν στο παιχνίδι Guitar Hero 3, και προφανώς για να προλάβει τις προθεσμίες τα έστειλε πριν το mastering. Οι χρήστες λοιπόν παρατήρησαν ότι ενώ στο παιχνίδι τα κομμάτια ακούγονταν φανταστικά, στο άλμπουμ ακούγονταν χάλια.
Ακολουθεί συγκριτικό βίντεο με καλιμπραρισμένες εντάσεις. Παρατηρήστε το χάλι στα ρυθμικά "σκασίματα" της εμπορικής έκδοσης που θυμίζει ντέμο σε τετρακάναλο, σε σχέση με το γαμάτο ήχο του Guitar Hero 3.
Το υπερβολικό mastering λοιπόν μπορεί να καταστρέψει, και συχνά καταστρέφει ηχητικά κάποια άλμπουμ. Τώρα αν αυτό είναι επιθυμητό, με γεια τους και χαρά τους, έτσι και αλλιώς από το ηχειάκι των κινητών ακούνε τα πιτσιρίκια όπως πολύ σωστά έγραψε ο Yameth στο άλλο θέμα, οπότε καλά κάνουν στο φινάλε. Στα πιτσιρίκια πουλάνε, εκεί απευθύνονται, ας κάνουν ότι θέλουν, εμείς πάμε για άλλα, πιο μπαρόκ και πιο μεγάλα. ?
