Waterfall-K είπε:
Αν δεν καταλαβα καλα, τοτε κι εσυ εισαι ακομα ενας "Ελληναρας" που καθεται στην καφετερια πινοντας καφε για κανα 3ωρο.
Καλά κάνει.
Για μένα και μόνο για μένα αν θες να πιείς και να απολαύσεις καφέ, πρέπει να έχεις και τον χρόνο να το κάνεις. Το μοντέλο του καφέ-σφηνάκι στο πόδι δεν μου πάει και δεν το θέλω.
Δεν δύναμαι και δεν επιθυμώ να εμπλακώ στην κουβέντα σας περί της γκουρμεδιάς του καφέ καθότι δεν γνωρίζω. Έχω πιεί και (αντίθετα προς ιατρικές συμβουλές) συνεχίζω να πίνω καφέ.
Εχω την ψευδαίσθηση ότι ξέρω να ξεχωρίζω τον καλό από τον κακό καφέ but that's that και παρακάτω δεν πάω. Πόσα bar, από ποιά πηγή είναι το νερό, πως τον λέν τον ποταμό (Ιλισό, Ιλισό) και αν τον έχεσε το κουνάβι τον καρπό, μου είναι παγερά αδιάφορο.
Ήπια τόνους καφέδες και δεν νομίζω να πέταξα ποτέ κανένα, από καμένη πούδρα του τόνου σε πλαστικό πάνω σε σκυλοπνίχτες 10ωρου καλοκαιρινού διάπλου μέχρι Blue mountain, εξαιρετικούς Arabica (ναι, και Kopi Luwak) και αν θυμάμαι καλά τη γέυση προτιμούσα της Σουμάτρας, σε μερικά εξαιρετικά καφέ ανά την Ευρώπη.
Οι καφέδες που μου μειναν όμως είναι οι καφέδες του Ελληνάρα ρε φίλε Καταράχτη.
Είναι το 3ωρο (κατ' ελάχιστον, έτσι; ) φραπεδόγαλο στο Blue Bell συζητώντας περί Zeppelin, Νίτσε, γιόγκα, Λένιν, σινεμά, μηχανές, γκόμενες (πάντα), "τι θα κανες αν είχες 10 εκατομμύρια δραχμές ρε συ;".
Είναι ο καμένος φακελάκι νεσκαφε που φερε ο κολλητός καθώς ερχόταν και καταναλώνεται καλοκαίρι στο μπαλκόνι με τα πόδια στα κάγκελα, με τον κολλητό παραδίπλα, αγναντεύοντας τα γειτονικά μπούτια που ξεπροβάλλουν από το φόρεμα-νυχτικό καθώς απλώνει μπουγάδα και εν παραλλήλω συζητάμε προαιώνιες ανησυχίες όπως "που πάει το γκρουπάκι ρε φίλε; τι θα κάνουμε;"
Είναι η ωρίτσα με τον μέτριο ελληνικό στο χοντρό φλυτζάνι στη κουζίνα και με τη σχωρεμένη τη μάνα μου να μου αραδιάζει τον καημό της και τα ημερήσια κουτσομπολιά.
Είναι το αγγλικό νερομπλούκι στα (ανά τη χώρα πανομοιότυπα) αδιάφορα λευκά φλυτζάνια the day after μαζί με το γνωστο πρωινό προσπαθώντας να ανακαλέσεις (ή να διαγράψεις) μνήμες
Είναι ο κάτι σαν φρεντοκαπουτσίνολουκουμάς (της αρέσει πολύ η κανέλα) στο σπίτι και οι εμβριθείς συζητήσεις του στυλ "είναι έτσι και αλλιώς ο μικρός μας αλλά και η μεγάλη δεν πάει πίσω", "τι μαλακία που ταν το Γαλλικό που βάλαμε χθες το βράδυ - μα όχι δεν ήταν και μαλακία - μωρε μαλακία ήτανε σαν τον Peter Hammill που ακούς - όχι δεν ήξερα να ακούσω τους βλάχους σου με δεκαπέντε κιθάρες και ογδονταπέντε σόλα" και πάει λέγοντας με τη σύζυγο.
Σε όλα τα παραπάνω, η υπάρξη άπλετου χρόνου (όπως θα σου πουν φίλε Καταράχτη και πολλοί διάσημοι πολιτικοί και καλλιτέχνες που δημιούργησαν την φήμη δεκάδων Ευρωπαικών καφέ) ήταν πρωτευούσης σημασίας. Of essence που λέν και στα Ελληνικά.
Τώρα αν σε εσάς σας αρέσει ο καφές σφηνάκι στα όρθια που απλώς θα κατευνάσει την καφεινομανία ή θα δώσει ώθηση στην γεμάτη ενέργεια ζωή σας, φτάνει να είναι στα σωστά bar με το σωστό νερό, είναι θέμα γούστου και σ'αυτό κουβέντα κανενός δεν πέφτει.
Καλη σας μέρα.
Πάω για καφέ και τσιγάρο.