Τον ενισχυτή αυτόν τον έπαιξα πέρσι τον Απρίλιο στην Musikmesse. Οσοι με γνωρίζουν ξέρουν πως μετά από πολλά χρόνια απάθειας για το G.A.S. κατρακύλησα ξανά... Από τότε περίμενα να βγει στην αγορά να τον αγοράσω αλλά σιγά -σιγά ξεθώριασε η ..."ανάγκη". Μέχρι στιγμής δηλαδή που ασχολούμαι με κάτι πρωτόγνωρες για μένα ενισχυτικές λύσεις.
Ο ενισχυτής αυτός με ενθουσίασε για την ευελιξία του αλλά και για τον ωραίο και κάπως σκοτεινό του overdriven ήχο. 3 προενισχυτικές επιλογές με footswitch, 3 εντάσεις και red box, καθαρός ήχος, ελαφρύς στη μεταφορά αλλά κυρίως με τη συμπεριφορά ενος τρανζιστοράτου. Ουτε ζζζζ, χμμμ, μπόινγκκκ κ.α. ηχητικά εφέ που με απωθούν απο τους λαμπάτους, αν εξαιρέσουμε τους Mesa Boogie που είναι κατασκευασμένοι σαν τανκς.
Το μόνο αρνητικό είναι η έλλειψη βάθους που υπάρχει στάνταρντ στον κομπο. Τον κόμπο τον δοκίμασα και το ψηφιακό του βάθος μου άρεσε (αφού απεχθάνομαι το ελατήριο "things that go boooing! in the night") αλλά το ηχείο του δεν με ενθουσίασε καθώς το μεγάφωνο του έχει περισσότερα πρίμα από αυτά που θα 'θελα.
Εν ολίγοις όταν... μεγαλώσω και βρω μια καμπίνα με τον ήχο που θέλω, αυτή η κεφαλή θα είναι απο πάνω της. Ασε δε που είναι φωτισμένη μπλέ και δείχνει στο σκοτάδι σαν αμέρικαν μπαρ...
