Guitar heroes of today?

[gmoukou]

Τα ορφανά πορεύονται κι οι χήρες κονομιούνται.

κονομιόνται είναι το σωστό  :classic_laugh:

 

[fusiongtr]

κονομιόνται είναι το σωστό  :classic_laugh:

Πολύ σωστός είσαι.

 

[kpeyos]

Δεν διάβασα αναλυτικά και τις 13 σελίδες αυτού του post, αλλά παρατήρησα φυλλομετρώντας ότι οι απαντήσεις στο "guitar heroes of today" αναλώθηκαν σε κάτι boomers που είχαν ίσως να πούν κάτι πριν 35 χρόνια.

Με δεδομένο λοιπόν ότι ο ορισμός του guitar hero είναι "αυτός που δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλον εκτός από τους κιθαρίστες" εγώ θα έλεγα ότι guitar heroes of today για μένα είναι οι ακόλουθοι: 
 



Επίσης θα έλεγα Guthrie Govan, Tom Quayle, Max Ostro. Καινουργιοι λίγο ως πολύ κι αυτοί, με μεγάλο fan base στο ΥΤ αλλά με πιο boomer στυλάκι. 

 

 

[Terry RoscoeBeck5]

εγώ θα έλεγα ότι guitar heroes of today για μένα είναι οι ακόλουθοι: 

Ωραίοι οι Ιάπωνες (νομίζω), αλλά GH δεν θα τους έλεγα σε καμία περίπτωση. Είναι πολύ μακριά απ' αυτό που μεγάλωσε η γενιά μου ως έννοια GH. 

 

[kpeyos]

Ωραίοι οι Ιάπωνες (νομίζω), αλλά GH δεν θα τους έλεγα σε καμία περίπτωση. Είναι πολύ μακριά απ' αυτό που μεγάλωσε η γενιά μου ως έννοια GH. 

Κινέζος - Ιάπωνας - Μεξικάνος για την ακρίβεια. 

Ναι αυτό ακριβώς λέω κι εγώ. Οι γενιές αλλάζουν, οι ορισμοί αλλάζουν μαζί τους. Σήμερα βλέπεις σε ποιούς κάνουν εγγραφή στο YouTube όσοι το '80 θα αγόραζαν τα άλμπουμ των Malmsteen, Satriani, Vai, Vinnie Moore κλπ και κάπως έτσι μπορείς να καταλάβεις τί θεωρεί σπουδαίο στην κιθάρα η σημερινή γενιά. 

 

[sultan of string]

Δεν διάβασα αναλυτικά και τις 13 σελίδες αυτού του post, αλλά παρατήρησα φυλλομετρώντας ότι οι απαντήσεις στο "guitar heroes of today" αναλώθηκαν σε κάτι boomers που είχαν ίσως να πούν κάτι πριν 35 χρόνια.

Με δεδομένο λοιπόν ότι ο ορισμός του guitar hero είναι "αυτός που δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλον εκτός από τους κιθαρίστες" εγώ θα έλεγα ότι guitar heroes of today για μένα είναι οι ακόλουθοι: 

Επίσης θα έλεγα Guthrie Govan, Tom Quayle, Max Ostro. Καινουργιοι λίγο ως πολύ κι αυτοί, με μεγάλο fan base στο ΥΤ αλλά με πιο boomer στυλάκι. 

 

άντεξα περίπου 15 δλ από τον καθένα, ιδίως τα τελευταία 10 δλ επειδή τους πρότεινες και σε έχω σε εκτίμηση.

Δεν ξέρω ηλικιακά που βρίσκεσαι, αλλά αν αυτοί θεωρούνται ήρωες, πάω να δω τηλεόραση...

Τον Govan και τον Quayle τους ξέρω και τους εκτιμώ. Ιδίως τον πρώτο. Θεός ή ήρωας κανείς τους.

 

[Terry RoscoeBeck5]

Ναι αυτό ακριβώς λέω κι εγώ. Οι γενιές αλλάζουν, οι ορισμοί αλλάζουν μαζί τους. Σήμερα βλέπεις σε ποιούς κάνουν εγγραφή στο YouTube όσοι το '80 θα αγόραζαν τα άλμπουμ των Malmsteen, Satriani, Vai, Vinnie Moore κλπ και κάπως έτσι μπορείς να καταλάβεις τί θεωρεί σπουδαίο στην κιθάρα η σημερινή γενιά. 

Δεν διαφωνώ καθόλου... Απλά νομίζω ότι η έννοια GH μας έχει αποχαιρετήσει εδώ και αρκετό καιρό.

ΥΓ: Τουλάχιστον πέτυχα έναν... τον Ιάπωνα ?

 

[kpeyos]

άντεξα περίπου 15 δλ από τον καθένα, ιδίως τα τελευταία 10 δλ επειδή τους πρότεινες και σε έχω σε εκτίμηση.

Δεν ξέρω ηλικιακά που βρίσκεσαι, αλλά αν αυτοί θεωρούνται ήρωες, πάω να δω τηλεόραση...

Αν διαβάσεις το προηγούμενο post μου θα καταλάβεις τί εννοώ.

 

[sultan of string]

Αν διαβάσεις το προηγούμενο post μου θα καταλάβεις τί εννοώ.

διάβασα. Γι αυτό ρωτάω. Δεν κατάλαβα. Αν καταλάβαινα δεν θα ρωτούσα.

Εσύ όμως δεν διάβασες τις 13 σελίδες που προηγήθηκαν.

Γι αυτό ρώτησα περι ηλικίας γιατί θεωρώ ότι έχεις...κάποια.

αυτά που βάζεις είναι αξιόλογοι κιθαρίστες, αλλά και πάλι, ακόμα και για τον Govan θα πω....είναι απλώς περαστικοί.

Δεν έχουν κανένα impact στην συνολική μουσική.

Επίσης δεν καταλαβαίνω τι εννοείς boomers, εκτός αν πάει στο post war baby boom.

Πάντως υπάρχουν σημερα αρκετοί κιθαρίστες στα 70τόσα τους που ήταν και είναι ήρωες.

Όλοι οι άλλοι είναι τηλε, γιουτουμπ, περσόνες

 

[kpeyos]

διάβασα. Γι αυτό ρωτάω. Δεν κατάλαβα. Αν καταλάβαινα δεν θα ρωτούσα.

Εσύ όμως δεν διάβασες τις 13 σελίδες που προηγήθηκαν.

Γι αυτό ρώτησα περι ηλικίας γιατί θεωρώ ότι έχεις...κάποια.

αυτά που βάζεις είναι αξιόλογοι κιθαρίστες, αλλά και πάλι, ακόμα και για τον Govan θα πω....είναι απλώς περαστικοί.

Δεν έχουν κανένα impact στην συνολική μουσική.

Επίσης δεν καταλαβαίνω τι εννοείς boomers, εκτός αν πάει στο post war baby boom.

Πάντως υπάρχουν σημερα αρκετοί κιθαρίστες στα 70τόσα τους που ήταν και είναι ήρωες.

Όλοι οι άλλοι είναι τηλε, γιουτουμπ, περσόνες

Όντως έχω κάποια ηλικία. Το θέμα όμως ήταν: guitar heroes of today. Οι συγκεκριμένοι θεωρώ ότι έχουν impact στους καινούργιους κιθαρίστες, μιας και μόνο αυτοί μάλλον ασχολούνται μαζί τους και έχουν ξέρω γω μισό εκατομμύριο συνδρομητές ο καθένας, που είναι τεράστιο αν αναλογιστούμε τον όγκο του περιεχομένου που δημιουργείται σήμερα σε σχέση με το παρελθόν. 

Και οι παλαιότεροι όμως που λες ότι άλλαξαν τη μουσική, για ποιούς την άλλαξαν; Τους θεωρούμε διαχρονικούς γιατί η δική μας γενιά μεγάλωσε μαζί τους και γιατί εμείς ίσως τους ακούμε ακόμη. Η καινούργια γενιά έχει βαφτίσει όλο αυτό που εμείς ακούμε ως το "dad rock"  των "boomers". Και οι δύο απαξιωτικοί όροι. Boomers αυτοί που γεννήθηκαν όπως σωστα υπέθεσες, μέχρι το '70.

Αν το θέμα ήταν "ποιοι ήταν οι δικοί σου guitar heroes", θα απαντούσα διαφορετικά. Και πάλι βέβαια μπορεί τα γούστα μας να διαφέραν γιατί οι δικοί μου guitar heroes ήταν ο Tom Verlaine, o Lee Renaldo, o Johnny Marr, o Kevin Shields κλπ. 

 

 

[sultan of string]

μιας και μόνο αυτοί μάλλον ασχολούνται μαζί τους και έχουν ξέρω γω μισό εκατομμύριο συνδρομητές ο καθένας, που είναι τεράστιο αν αναλογιστούμε τον όγκο του περιεχομένου που δημιουργείται σήμερα σε σχέση με το παρελθόν. 

υποθέτω τότε οι σημερινοί guitar heros θα είναι αυτοί που συνοδεύουν αυτόν τον singer hero, που σήμερα είναι ο #1 παγκοσμίως.

Όλοι οι άλλοι που είδαμε, εκτός από τους δεινόσαυρους μπούμερς, προφανώς δεν ταιριάζουν σ αυτό το "μουσικό" κοντεξτ

 

[kpeyos]

υποθέτω τότε οι σημερινοί guitar heros θα είναι αυτοί που συνοδεύουν αυτόν τον singer hero, που σήμερα είναι ο #1 παγκοσμίως.

Όλοι οι άλλοι που είδαμε, εκτός από τους δεινόσαυρους μπούμερς, προφανώς δεν ταιριάζουν σ αυτό το "μουσικό" κοντεξτ

Γεγονός είναι πως κάποιος που θεωρεί ότι οι δεινόσαυροι είναι πλάσματα που ζουν στην εποχή μας είναι ας πούμε αρκετά παραπληροφορημένος ?

Από εκεί και πέρα το παράδειγμα σου είναι ακόμη και καθ υπερβολήν ατυχές. Τα παραδείγματα που ανέφερα δεν αφορούν τον πολύ κόσμο, αφορούν όμως πολλούς κιθαρίστες της νέας γενιάς. Ακριβώς δηλαδή όπως ο Zappa και ο Fripp στα 70s, ο Satriani και ο Vai στα 80s, o SRV στα 90s κλπ...

Τώρα εσύ μπορεί αυτό να μην το θεωρείς μουσική ή κάτι αξιόλογο, αλλά απ την άλλη φαντάζομαι πως αυτός που άκουγε Miles Davis και Coltrane στα 60s θα μπορούσε με το δίκιο του να χλευάζει τον κάθε Fripp, Zappa, Vai κλπ. Είναι απλά άλλες γενιές και άλλες εποχές. 

Και λες ότι οι συγκεκριμένοι είναι socialite, οκ, αυτή όμως είναι η κατάσταση σήμερα. Επίσης μαζί με τις εποχές έχουν αλλάξει και τα μεγέθη . Όπως ήταν αδύνατον να υπάρξει μπάντα του μεγέθους των superstars των 60s στα 80s, έτσι σήμερα με τη συνεχή ροή πληροφορίας, τον υπερκορεσμό, τη διάσπαση της προσοχής μας και την άμεση πρόσβαση και στη δημιουργία και στην κατανάλωση μουσικής τα μεγέθη των GH και η προσοχή που δίνεται σε αυτoύς έχει μικρύνει.  

Απ' την άλλη εμένα πχ μου φαίνται πιο γραφικός κι απ τη Σαντορίνη αυτός που επιμένει να κυκλοφορεί σε φορμά άλμπουμ τo dad rock του κι απορεί γιατί δεν ασχολείται έστω ο 45άρης με αυτόν, την ίδια στιγμή που και ο 45άρης έχει υπερκορεστεί από αυτά τα ακούσματα, έχει δει τους περισσότερους από τους ήρωές του να τα παίζουν από κοντά και υπόκειται ακριβώς στην ίδια συνεχή ροή πληροφορίας με τους πιτσιρικάδες με τη διαφορά των χιλιάδων επιπλέον υποχρεώσεων.  

Μπορώ να γράψω σελίδες ακόμη για το πόσο δεν έχει νόημα να κάθεται κάποιος να ασχοληθεί με κάτι που θα κάνει χειρότερα από αυτό που έχει ήδη γίνει (εκτός απ το να κάνει το κέφι του στο σπίτι του δηλαδή) και για το ότι αυτά τα παιδιά τουλάχιστον έχουν μια πρόταση. Καλή; Κακή; Αλλά πάντως έχουν και πρόταση και 1000άδες φορές περισσότερο νόημα απ το να δώ έναν ακόμη κλώνο του Bonamassa, που είναι κλώνος του SRV, που είναι κλώνος του Hendrix, τον οποίο Hendrix μπορώ να δώ να παίζει στο YouTube ότι ώρα θέλω. 

 

 

[fusiongtr]

Tom Quayle ...

Παίρνω αυτόν σαν παράδειγμα και μόνο.

Μπορείς να μου πεις σε ποια μπάντα παίζει, και να μου απαριθμίσεις 10 καλά κομμάτια που έχει γράψει (ή στα οποία έχει συμμετοχή)?

Γιατί δεν νοείται guitar hero χωρίς δημοφιλή μπάντα, και πασίγνωστα κομμάτια στα οποία να παίζει.

Παίρνω τη εκδοχή ότι GH είναι καθαρά θέμα δημοφιλίας και μάρκετιν, και όχι μουσικής/κιθαριστικής αξίας ή ικανότητας.

Αν ήταν θέμα αξίας ή ικανότητας, τότε ο Holdsworth γιατί δεν έγινε ποτέ?

 

[kpeyos]

Παίρνω αυτόν σαν παράδειγμα και μόνο.

Μπορείς να μου πεις σε ποια μπάντα παίζει, και να μου απαριθμίσεις 10 καλά κομμάτια που έχει γράψει (ή στα οποία έχει συμμετοχή)?

Γιατί δεν νοείται guitar hero χωρίς δημοφιλή μπάντα, και πασίγνωστα κομμάτια στα οποία να παίζει.

Παίρνω τη εκδοχή ότι GH είναι καθαρά θέμα δημοφιλίας και μάρκετιν, και όχι μουσικής/κιθαριστικής αξίας ή ικανότητας.

Αν ήταν θέμα αξίας ή ικανότητας, τότε ο Holdsworth γιατί δεν έγινε ποτέ?

Δεν μπορώ να σου πω σε ποια μπάντα έχει παίξει ούτε 10 καλά του κομμάτια, όπως δεν μπορώ να σου πω ούτε για τον Vai, τον Satriani ή τον SRV, που για τον τελευταίο ειδικά νομίζω οτι δε θα μπορούσα και να ψαχνα να βρω 10 καλά κομμάτια. 

Από κει και πέρα είναι θέμα ορισμού. Ο Holdsworth για πολλούς είναι Guitar Hero. Μέχρι κιθάρες και μαγνήτες είχε στο όνομα του και πολλους πιστούς ακόλουθους της καριέρας του. Ο ορισμός που δίνεις εσύ αφήνει ως GH μόνο τους κιθαρίστες των classic rock των 70s και τους posers των 80s.

 

[sultan of string]

Γεγονός είναι πως κάποιος που θεωρεί ότι οι δεινόσαυροι είναι πλάσματα που ζουν στην εποχή μας είναι ας πούμε αρκετά παραπληροφορημένος ?

Από εκεί και πέρα το παράδειγμα σου είναι ακόμη και καθ υπερβολήν ατυχές. Τα παραδείγματα που ανέφερα δεν αφορούν τον πολύ κόσμο, αφορούν όμως πολλούς κιθαρίστες της νέας γενιάς. Ακριβώς δηλαδή όπως ο Zappa και ο Fripp στα 70s, ο Satriani και ο Vai στα 80s, o SRV στα 90s κλπ...

Τώρα εσύ μπορεί αυτό να μην το θεωρείς μουσική ή κάτι αξιόλογο, αλλά απ την άλλη φαντάζομαι πως αυτός που άκουγε Miles Davis και Coltrane στα 60s θα μπορούσε με το δίκιο του να χλευάζει τον κάθε Fripp, Zappa, Vai κλπ. Είναι απλά άλλες γενιές και άλλες εποχές. 

Και λες ότι οι συγκεκριμένοι είναι socialite, οκ, αυτή όμως είναι η κατάσταση σήμερα. Επίσης μαζί με τις εποχές έχουν αλλάξει και τα μεγέθη . Όπως ήταν αδύνατον να υπάρξει μπάντα του μεγέθους των superstars των 60s στα 80s, έτσι σήμερα με τη συνεχή ροή πληροφορίας, τον υπερκορεσμό, τη διάσπαση της προσοχής μας και την άμεση πρόσβαση και στη δημιουργία και στην κατανάλωση μουσικής τα μεγέθη των GH και η προσοχή που δίνεται σε αυτoύς έχει μικρύνει.  

Απ' την άλλη εμένα πχ μου φαίνται πιο γραφικός κι απ τη Σαντορίνη αυτός που επιμένει να κυκλοφορεί σε φορμά άλμπουμ τo dad rock του κι απορεί γιατί δεν ασχολείται έστω ο 45άρης με αυτόν, την ίδια στιγμή που και ο 45άρης έχει υπερκορεστεί από αυτά τα ακούσματα, έχει δει τους περισσότερους από τους ήρωές του να τα παίζουν από κοντά και υπόκειται ακριβώς στην ίδια συνεχή ροή πληροφορίας με τους πιτσιρικάδες με τη διαφορά των χιλιάδων επιπλέον υποχρεώσεων.  

Μπορώ να γράψω σελίδες ακόμη για το πόσο δεν έχει νόημα να κάθεται κάποιος να ασχοληθεί με κάτι που θα κάνει χειρότερα από αυτό που έχει ήδη γίνει (εκτός απ το να κάνει το κέφι του στο σπίτι του δηλαδή) και για το ότι αυτά τα παιδιά τουλάχιστον έχουν μια πρόταση. Καλή; Κακή; Αλλά πάντως έχουν και πρόταση και 1000άδες φορές περισσότερο νόημα απ το να δώ έναν ακόμη κλώνο του Bonamassa, που είναι κλώνος του SRV, που είναι κλώνος του Hendrix, τον οποίο Hendrix μπορώ να δώ να παίζει στο YouTube ότι ώρα θέλω. 

Εγώ που άκουγα Miles (οκ στα 70ς) και chuck Berry και stones κλπ στα 60ς δεν είχα κανένα θέμα ούτε με τον Fripp ούτε με τον Zappa, αλλά και αργότερα ούτε με τον belew ή το SRV ή τον EVH ή τον Edge ή τον Marr. Αλλά δεν μπόρεσα να βρω κάποιον να τον πω ήρωα μετά το 1980. Καλούς ναι.

Εγω δεν ξέρω τι κάνει ο 45άρης και απο τι έχει υπερκορεστεί.

Κι ουτε μ αρέσει ο όρος dad rock. Ξέρω ότι στα 65 μου μπορώ να ξεχωρίζω το ενδιαφέρον και αυτό που έχει περιεχόμενο και αυτό που δεν θα πάει ένα βήμα παραπέρα.

Το δικό μου dad rock (του πατέρα μου δηλαδή) ήταν ο James Burton, o LesPaul και ο Chet Atkins και ήταν μια χαρά και δικό μου ροκ και βλέπω σήμερα είναι και της κόρης μου. 

Και σίγουρα ο SRV είχε ενδιαφέρον ενώ ο Bonamassa είναι μια τραγική σπρωγμένη μηντια φιγούρα που αναλώνεται στα ίδια και τα ίδια όπως και ο Σουηδός και όλοι όσους το σύστημα πάει να τους φτιάξει "ήρωες".

Παλιά οι ήρωες φτιάχνονταν από τον κόσμο. Από τον κόσμο που τους έβλεπε, αγόραζε και έπιανε δίσκους. Μετα τα άυλα γειά σας. Πάνε και οι ήρωες πάει κι μουσική.

 

εγώ παίρνω το νόημα της αρχής (αιτίας) του νήματος ως εξής: ποιός είναι ο σημερινός ήρωας και αν υπάρχει. Και φυσικά όχι αν είναι ο mayer ή ο frusiante, που είναι και κιθαρίστες που φτιάχτηκαν 20 και 30 χρόνια πριν.

Για το σήμερα μιλάμε, για το σήμερα που η κιθάρα έχει εξοβελιστεί από την μουσική.

Σήμερα που συμβαίνει αυτό δεν μπορούμε να μιλάμε για ήρωες, όταν όπως πολύ σωστά έγραψε ο Στράτος πιό πάνω, ένας Holdsworth δεν έγινε ποτέ ήρωας.

Εγώ που άκουγα Miles (οκ στα 70ς) και chuck Berry και stones κλπ στα 60ς δεν είχα κανένα θέμα ούτε με τον Fripp ούτε με τον Zappa, αλλά και αργότερα ούτε με τον belew ή το SRV ή τον EVH ή τον Edge ή τον Marr. Αλλά δεν μπόρεσα να βρω κάποιον να τον πω ήρωα μετά το 1980. Καλούς ναι.

Εγω δεν ξέρω τι κάνει ο 45άρης και απο τι έχει υπερκορεστεί.

Κι ουτε μ αρέσει ο όρος dad rock. Ξέρω ότι στα 65 μου μπορώ να ξεχωρίζω το ενδιαφέρον και αυτό που έχει περιεχόμενο και αυτό που δεν θα πάει ένα βήμα παραπέρα.

Το δικό μου dad rock (του πατέρα μου δηλαδή) ήταν ο James Burton, o LesPaul και ο Chet Atkins και ήταν μια χαρά και δικό μου ροκ και βλέπω σήμερα είναι και της κόρης μου. 

Και σίγουρα ο SRV είχε ενδιαφέρον ενώ ο Bonamassa είναι μια τραγική σπρωγμένη μηντια φιγούρα που αναλώνεται στα ίδια και τα ίδια όπως και ο Σουηδός και όλοι όσους το σύστημα πάει να τους φτιάξει "ήρωες".

Παλιά οι ήρωες φτιάχνονταν από τον κόσμο. Από τον κόσμο που τους έβλεπε, αγόραζε και έπιανε δίσκους. Μετα τα άυλα γειά σας. Πάνε και οι ήρωες πάει κι μουσική.
 

 

[fusiongtr]

Από κει και πέρα είναι θέμα ορισμού. Ο Holdsworth για πολλούς είναι Guitar Hero. Μέχρι κιθάρες και μαγνήτες είχε στο όνομα του και πολλους πιστούς ακόλουθους της καριέρας του. Ο ορισμός που δίνεις εσύ αφήνει ως GH μόνο τους κιθαρίστες των classic rock των 70s και τους posers των 80s.

Αν διάβαζες τις προηγούμενες σελίδες, θα έβλεπες ότι δεν είναι δικός μου ο ορισμός.

Εγώ ρωτούσα να μου πουν τι είναι GH.

Τώρα αν είναι ο Holdsworth (ή ο Henderson, ο Scofield, ο Mclaughlin, κλπ) για κάποιους GH (και για μένα φυσικά) δεν έχει σημασία.

Δεν είναι για τον πολύ κόσμο.

Αυτόν που θέλει heroes, και τους φτιάχνουν γι' αυτόν.

Είναι αυτοί που γνωρίζει και λατρεύει η μεγάλη μάζα ακροατών και κιθαριστών, και όχι αυτοί που σε κάθε live τους έχουν 50 άτομα.

Και φυσικά ούτε ο Zappa, ούτε ο Fripp ήταν ποτέ GH.

Όπως είπες κι εσύ ...

Αν το θέμα ήταν "ποιοι ήταν οι δικοί σου guitar heroes", θα απαντούσα διαφορετικά. Και πάλι βέβαια μπορεί τα γούστα μας να διαφέραν γιατί οι δικοί μου guitar heroes ήταν ο Tom Verlaine, o Lee Renaldo, o Johnny Marr, o Kevin Shields κλπ.

 

[kpeyos]

Αν διάβαζες τις προηγούμενες σελίδες, θα έβλεπες ότι δεν είναι δικός μου ο ορισμός.

Εγώ ρωτούσα να μου πουν τι είναι GH.

Τώρα αν είναι ο Holdsworth (ή ο Henderson, ο Scofield, ο Mclaughlin, κλπ) για κάποιους GH (και για μένα φυσικά) δεν έχει σημασία.

Δεν είναι για τον πολύ κόσμο.

Αυτόν που θέλει heroes, και τους φτιάχνουν γι' αυτόν.

Είναι αυτοί που γνωρίζει και λατρεύει η μεγάλη μάζα ακροατών και κιθαριστών, και όχι αυτοί που σε κάθε live τους έχουν 50 άτομα.

Όπως είπες κι εσύ ...

 Δήλωσα απ την αρχή ένοχος ως προς το ότι δεν κάθησα να διαβάσω ενδελεχώς το thread. 

Με αυτό τον ορισμό που δίνεις όμως τώρα θα μπορούσα απλά να ρωτήσω: Ποιος νοιάζεται γι αυτούς τους guitar heroes? Γιατί να μας απασχολούν; Έλλειψε σε κανέναν ο Joe Perry και τα 8 μέτρα πεντατονικής κοινοτυπίας πάνω σε κομμάτια που του έγραφε κάποιος songwriter? Γιατί αυτόν περιγράφει ο ορισμός που δίνεται εδώ.

Οι περισσότεροι μεγάλοι κιθαριστες ήταν μεγάλοι για ένα πολύ περιορισμένο κοινό.  

 

[Nekkon]

ποιός είναι ο σημερινός ήρωας και αν υπάρχει. Και φυσικά όχι αν είναι ο mayer ή ο frusiante, που είναι και κιθαρίστες που φτιάχτηκαν 20 και 30 χρόνια πριν.

Για το σήμερα μιλάμε, για το σήμερα που η κιθάρα έχει εξοβελιστεί από την μουσική

Βέβαια ο Frusciante και ο Mayer βγάζουν δίσκους που πουλάνε πολύ και σήμερα. Και αυτό είναι ένα γνώρισμα του guitar hero. Η διάρκεια 

 

[kpeyos]

Βέβαια ο Frusciante και ο Mayer βγάζουν δίσκους που πουλάνε πολύ και σήμερα. Και αυτό είναι ένα γνώρισμα του guitar hero. Η διάρκεια 

O Hendrix έβγαλε το πρώτο album το '67 και το τελευταίο το '70. Δεν το λες και διάρκεια... ???

 

[fusiongtr]

Με αυτό τον ορισμό που δίνεις τώρα θα μπορούσα απλά να ρωτήσω: Ποιος νοιάζεται γι αυτούς τους guitar heroes? Γιατί να μας απασχολούν; Έλλειψε σε κανέναν ο Joe Perry και τα 8 μέτρα πεντατονικής κοινοτυπίας πάνω σε κομμάτια που του έγραφε κάποιος songwriter? Γιατί αυτόν περιγράφει ο ορισμός που δίνεται εδώ.

Όλοι οι υπόλοιποι μεγάλοι κιθαριστες, ήταν μεγάλοι για ένα πολύ περιορισμένο κοινό.  

Αν διάβαζες από την αρχή το νήμα, θα έβλεπες ότι διαχωρίστηκε η έννοια του πολύ καλού κιθαρίστα/μουσικού από αυτήν του GH.

Δεν ξέρω για τον Perry, ίσως όμως λείπει ο πχ ο Slash.

Ίσως λέω.

Όμως σίγουρα δεν θα λείψει από κανένα πχ ο Quale, που βάζει ένα backing track να παίζει, και αρχίζει και τραβάει γρήγορα σόλα, (εντυπωσιακά μεν ειδικά στην αρχή, χωρίς ιδιαίτερη ουσία δε, γίνεται μάλλον βαρετός), και τα ανεβάζει σε βίντεο στο YT, ενώ στον υπόλοιπο χρόνο του, τριγυρνάει τον κόσμο με tutorials και επιδείξεις με ένα laptop, σαν την αρκούδα στο παζάρι, χωρίς να γράφει μουσική.

Αν μου πεις δηλαδή τι έχει να επιδείξει ως μουσικός και κιθαρίστας, θα το αποδεχτώ.

Τι έχει κάνει δηλαδή για να είναι GH?

Τι έχει παράγει?

Για ποιο πράγμα θα τον θυμούνται?

Όσο προβληματισμό μου δημιουργεί η κλασσική έννοια του GH που έγραψαν τα παιδιά σαν απάντηση στις επίμονες ερωτήσεις μου, άλλο τόσο, και πολύ περισσότερο προβληματισμό μου δημιουργεί αυτή η γενιά (ο Quale είναι απλά παράδειγμα).