Διαβάζοντας όλα αυτά, θεωρώ, και λόγω ηλικίας, και λόγω ότι γνώρισα την άνθιση του glam rock, από τα τέλη των 70ς, πως πρέπει κι εγώ να γράψω κάποιες προσωπικές απόψεις.
Ξεκίνησε και αναπτύχθηκε στην Αμερική, κυρίως λόγω της ύπαρξης μιας διαρκώς ανανεούμενης μουσικής αγοράς που βασίζεται στον συναισθηματισμό του Αμερικανικού λαού και τις εκφάνσεις του, το "επιστημονικό" μάρκετινγκ που συνοδεύει και προωθεί κατάλληλα τα προϊόντα σ' αυτή τη χώρα, και την κουλτούρα των Αμερικανών (πολιτισμική, φυλετική, ταξική, ακόμα και 'μετεωρολογική') (βλ. Sunny California).
Τα 80ς ακολούθησαν τα 70ς, τα bars υποδέχτηκαν τον νεαρόκοσμο που έβγαινε πλέον από τα parties των 70ς, το ουΐσκι αντικατάστησε τα λικέρ, τα convertibles εμφανίστηκαν κατα δεκάδες στους δρόμους, και η διάθεση για ξεσάλωμα ήρθε για να μείνει.
Η νέα δεκαετία έφερε την ευημερία, τον καταναλωτισμό, και μια larger than life στάση ζωής.
Η μουσική, σαν καταναλωτικό προϊόν, δεν θα μπορούσε να μείνει απέξω. Η Αμερική, ιδιαίτερα δε η west coast, άρχισε να παράγει ήχους και στίχους που μιλούσαν ή παρέπεμπαν σε γρήγορα αυτοκίνητα, 'γρήγορα' κορίτσια, και ηλιοκαμένα αγόρια. Φθηνή διασκέδαση, εύκολο χρήμα, και απελευθέρωση. Nothing But A Good Time!!
Αυτές οι XL καταστάσεις επενδύθηκαν με το κατάλληλο soundtrack και χτύπησαν την πόρτα του Αμερικανού της διπλανής πόρτας. Το ίδιο και οι εκφραστές της.
Τα μαλλιά βάφτηκαν στο χρώμα του Καλιφορνέζικου ήλιου, τα jeans ξεβάφτηκαν, τα t-shirts ψαλιδίστηκαν, και ready to go!!
Μουσικά, το κίνημα, αν μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε έτσι, διακρίθηκε για τις κεφάτες μελωδίες των τραγουδιών του, τις εμπνευσμένες μπαλάντες του, την άρτια τεχνική κατάρτιση των μελών του, τα βιντεοκλιπ-υπερπαραγωγές, και την ατμόσφαιρα πάρτυ στις συναυλίες, τόσο πάνω όσο και κάτω από το stage.
Πομπώδη rhythm sections, high pitched φωνές, και εδώ να σταθώ στις κιθάρες. Υπήρχε σχεδόν πάντα το κλασσικό δίδυμο, rhythm - lead, αλλά οι ρόλοι δεν εναλλάσονταν. Ο lead κιθαρίστας συχνά μονοπωλούσε το stage, αλλά και το show, πολλές φορές, εξυψωνόταν από το κοινό, και με την βοήθεια του μουσικού τύπου ενίοτε, σε god on earth, εξ ου και ο όρος guitar hero. Μαζί με τον τραγουδιστή αποτελούσαν το δίπολο.
Τα σόλο ήταν χορταστικά, από κάθε άποψη, από απλά και προβλέψιμα μέχρι σύνθετα στη δομή τους (Vito Bratta), απαραίτητα εκεί, μετά το δεύτερο ρεφραίν και το cut του κομματιού.
Οι μπαλάντες 'για το κορίτσι που με άφησε κι έφυγε', συνήθως, με τον άφθαστο λυρισμό τους, και τα επιμόνως ηλεκτρικά σόλο τους, αγαπήθηκαν και από οπαδούς άλλων μουσικών ιδιωμάτων, και χορεύτηκαν, ψιθυρίστηκαν, κι αποτέλεσαν διαχρονικές αγάπες των απανταχού μουσικόφιλων.
Κλείνοντας εδώ, να γράψω πως, κατά την γνώμη μου, το glam, αλλά και γενικότερα το λεγόμενο "ραδιοφωνικό" ροκ, "εξαναγκάστηκε", στις αρχές των 90ς σε παραγκωνισμό, πριν ολοκληρώσει τον κύκλο του. Κι αυτό γιατί ακόμα και στις αρχές των 90ς, παρά την είσοδο του grunge, μπάντες συνέχιζαν να κυκλοφορούν δίσκους - διαμάντια, που όμως, λόγω της μικρής πλέον απήχησης, λόγω του βάρους του μαρκετινγκ αλλού, δεν ευδοκίμησαν, και μοιραία οδήγησαν τις μπάντες, είτε σε αλλαγή ύφους, είτε σε διάλυση.
Πιστεύω και εύχομαι, πως το comeback πολλών από τα σχήματα εκείνης της εποχής, πολλά με το original line up, θα θυμήσει σε μας τους παλιότερους, αλλά και θα μάθει σε νεότερους, την υφή της καλής και εμπνευσμένης μουσικής, από μουσικούς, που δεν τελείωσε ακόμα η προσφορά τους, ούτε στο κοινό τους, ούτε στους επίδοξους συνεχιστές της μουσικής τους κληρονομιάς.
