Ας πω κι εγώ μερικές κουβέντες.
Δεν έχω λογαριασμό στο facebook κυρίως γιατί είναι πεποίθηση μου ότι οι άνθρωποι που χάνουν τη μεταξύ τους επαφή με τον καιρό...το κάνουν κατ' αρχήν συνειδητά.
Όμως...είναι κατακριτέα μια κάποια περιέργεια για το τί απέγινε ο παλιός συμμαθητής, ο πρώην συνάδερφος, το παρεάκι απ'την κατασκήνωση;
Είναι κατακριτέο το να ψάχνεις γκόμενα;
Όχι.
Για μένα όμως,
είναι κατακριτέο το βουλιμικό μπανιστήρι στα έργα και τις ημέρες των άλλων,
είναι κατακριτέο το πώς βρίσκουν καταφύγιο η ανοησία, τα φοβικά σύνδρομα και οι αμπελοφιλοσοφίες επιπέδου chain mail στα διάφορα groups, και εν κατακλείδει
είναι
θλιβερή η πεποίθηση που καλλιεργείται στους εθισμένους facebookistas (ιδίως τους νεότερους) ότι αυτό το μπουρδέλο είναι μια ομαλή και ενδιαφέρουσα ( ???) πλευρά κοινωνικότητας.
Ως εκ τούτου δεν τσιμπάω. Όχι ακόμα τουλάχιστον.
"
Κάνε ρε κανένα facebook να τα λέμε", μου είχε πετάξει σε τυχαίο συναπάντημα η παλιά συμμαθήτρια με την οποία δεν είχαμε ποτέ να πούμε ο,τιδήποτε. Ενώ θα ήθελε μάλλον να πει "
Σιγά μην είχες εσύ facebook χοντρέ, πάντα μαλάκας ήσουν".
Αφού λοιπόν έχει φτάσει πλέον η υπάρξη ενός τέτοιου προφίλ να αποτελεί ένδειξη
κανονικότητας, έχω αρκετούς επιπλέον λόγους να μην ενδίδω. Βλέπετε, έχω την παραξενιά να μη σπαταλάω κουβέντες με εκείνους που τους ξέρω και τους έχω εντάξει στην...Γ' Εθνική.
Οι άνθρωποι που θέλω να έχουν πρόσβαση στην ιδιωτική μου ζωή έχουν σαφή εικόνα για τα θρησκευτικά μου πιστεύω, τις πολιτικές μου θέσεις, τις τρέχουσες δραστηριότητες μου.
Τους υπόλοιπους, ας μου επιτρέψει ο blue να δανειστώ την πιο προσφιλή του ατάκα,
τους χέζω.
Υ.Γ: Τα παραπάνω απευθύνονται αποκλειστικά στη μερίδα των
ηλιθίων χρηστών, που η πείρα διδάσκει πως είναι ικανοί μόνο για ηλίθια χρήση του ο,ποιουδήποτε αντικειμένου, της ο,ποιασδήποτε υπηρεσίας.
Μην πάρει η μπάλα και τους υγιώς σκεπτόμενους...