- Μηνύματα
- 2,362
- Πόντοι
- 1,208
Ώρα για μικρή ιστορία. Όσοι δεν έχετε όρεξη, έχει κάτω ΓΜΠΝΔΤ.
Κάποτε ο μακαρίτης ο πατέρας μου μού είχε φέρει από Ταιβάν μια maxtone stratocaster, απ' όταν ταξίδευε στα καράβια. Φυσικά, επειδή το μπάρκο ήταν κανα 9μηνο, η κιθάρα όταν ήρθε πίσω ήταν τόξο. Δεν την έπαιξα ποτέ. Μετά από κάποια χρόνια, εκεί που παίζαμε σε ένα συγκρότημα γνώρισα ένα παιδί που είχε αρχίσει να ασχολείται με οργανοποιία. Επειδή το όργανο το είχα ξεγραμμένο (και λόγω ηλικίας το να πάω Αθήνα σε μάστορα μου φαινόταν σαν να πάω στο Mount of Doom να πετάξω μέσα το δαχτυλίδι), του το έδωσα μήπως μπορούσε να φτιάξει το μανίκι κάπως, και για προπόνηση δική του, άνευ αμοιβής. Τέλος πάντων, πέρασαν τα χρόνια, το σχήμα αποσχηματίστηκε, ο φίλος πήγε Σουηδία, η κιθάρα είχε ξεχαστεί παντελώς από εμένα.
Μέχρι χτες, που έχοντας επιστρέψει για διακοπές μου έφερε την κιθάρα. Ή καλύτερα, ένα μανίκι κι ένα σώμα. Το μανίκι πλέον έχει ταστιέρα... έβενο, πάχους 8 χιλιοστών(!) (τζάμπα το υλικό πήγε, και... τα εργαλεία που έφαγε), με inlays τσιροπουλο-φλοραλάτα(!) Δεν υπάρχει βέργα εγκατεστημένη (με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη μετέπειτα εγκατάσταση truss rod), εννοείται ότι είναι φουλ σκεβρωμένο αφού καθόταν 20 χρόνια, και εκεί τελειώνουν τα παράδοξα του μπουζουκομανικιού. Ηλεκτρικά, hardware, tremolo, κλειδιά, καβαλάρης, string trees, δεν υπάρχει χριστούλης. Μιλάμε για 20 χρόνια μετά, κι άλλα 10 που είχα εγώ την κιθάρα όμως, έτσι, μη ζητάμε και τα ρέστα. Τώρα το δίλημμα συναισθηματικής φύσεως (που δεν υπήρχε μέχρι χτες γιατί το είχα ξεχάσει ότι υπήρχε αυτό το όργανο και γιατί έχω μπει σε αυτή την ηλικία) είναι το εξής: Να τη μαζέψω ή όχι; Αν τη μαζέψω, μπορεί να γίνει με δύο τρόπους. Ή να παραγγείλω ένα ST kit από thomann με 82 ευρώ και να βάλω απάνω όλα τα συμπράγκαλα και να την κρεμάσω στον τοίχο να την βλέπω, ή... να βάλω πάνω καλύτερα πράγματα, και να στείλω το μανίκι για ανακύκλωση(
, να φτιάξω άλλο(, δεν ξέρω, αλλά να παίζει το όργανο. Αξίζει να σημειωθεί ότι ΔΕΝ έχω ST κιθάρα καθόλου, οπότε αυτή η λύση κάπως μου καλαρέσει. Αλλά... με αυτά τα λεφτά που θα φύγουν θα κοντεύω να πάρω μεξικάνα... Συν ότι πλέον συζητάμε για ένα όργανο που θα είναι "το πλοίο του Θησέα" που λένε κι οι αμερικάνοι, με τα μόνο αυθεντικά και σίγουρα κομμάτια το σώμα, την ανάμνηση, ίσως και το μανίκι αν βρω μάστορα αφηρημένο εκείνη την ώρα και συμφωνήσει.
ΓΜΠΝΔΤ: Αν είχατε ένα όργανο μπουρούχα αλλά κάποιας συναισθηματικής αξίας, που θέλει ριζική αναδόμηση:
α) Θα το παρατάγατε έτσι;
β) Θα το μαζεύατε με ό,τι φτηνότερο υπάρχει για να το κρεμάσετε στο τζάκι να το βλέπετε;
γ) Θα τα χώνατε κι ό,τι γίνει;
Κάποτε ο μακαρίτης ο πατέρας μου μού είχε φέρει από Ταιβάν μια maxtone stratocaster, απ' όταν ταξίδευε στα καράβια. Φυσικά, επειδή το μπάρκο ήταν κανα 9μηνο, η κιθάρα όταν ήρθε πίσω ήταν τόξο. Δεν την έπαιξα ποτέ. Μετά από κάποια χρόνια, εκεί που παίζαμε σε ένα συγκρότημα γνώρισα ένα παιδί που είχε αρχίσει να ασχολείται με οργανοποιία. Επειδή το όργανο το είχα ξεγραμμένο (και λόγω ηλικίας το να πάω Αθήνα σε μάστορα μου φαινόταν σαν να πάω στο Mount of Doom να πετάξω μέσα το δαχτυλίδι), του το έδωσα μήπως μπορούσε να φτιάξει το μανίκι κάπως, και για προπόνηση δική του, άνευ αμοιβής. Τέλος πάντων, πέρασαν τα χρόνια, το σχήμα αποσχηματίστηκε, ο φίλος πήγε Σουηδία, η κιθάρα είχε ξεχαστεί παντελώς από εμένα.
Μέχρι χτες, που έχοντας επιστρέψει για διακοπές μου έφερε την κιθάρα. Ή καλύτερα, ένα μανίκι κι ένα σώμα. Το μανίκι πλέον έχει ταστιέρα... έβενο, πάχους 8 χιλιοστών(!) (τζάμπα το υλικό πήγε, και... τα εργαλεία που έφαγε), με inlays τσιροπουλο-φλοραλάτα(!) Δεν υπάρχει βέργα εγκατεστημένη (με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη μετέπειτα εγκατάσταση truss rod), εννοείται ότι είναι φουλ σκεβρωμένο αφού καθόταν 20 χρόνια, και εκεί τελειώνουν τα παράδοξα του μπουζουκομανικιού. Ηλεκτρικά, hardware, tremolo, κλειδιά, καβαλάρης, string trees, δεν υπάρχει χριστούλης. Μιλάμε για 20 χρόνια μετά, κι άλλα 10 που είχα εγώ την κιθάρα όμως, έτσι, μη ζητάμε και τα ρέστα. Τώρα το δίλημμα συναισθηματικής φύσεως (που δεν υπήρχε μέχρι χτες γιατί το είχα ξεχάσει ότι υπήρχε αυτό το όργανο και γιατί έχω μπει σε αυτή την ηλικία) είναι το εξής: Να τη μαζέψω ή όχι; Αν τη μαζέψω, μπορεί να γίνει με δύο τρόπους. Ή να παραγγείλω ένα ST kit από thomann με 82 ευρώ και να βάλω απάνω όλα τα συμπράγκαλα και να την κρεμάσω στον τοίχο να την βλέπω, ή... να βάλω πάνω καλύτερα πράγματα, και να στείλω το μανίκι για ανακύκλωση(
, να φτιάξω άλλο(, δεν ξέρω, αλλά να παίζει το όργανο. Αξίζει να σημειωθεί ότι ΔΕΝ έχω ST κιθάρα καθόλου, οπότε αυτή η λύση κάπως μου καλαρέσει. Αλλά... με αυτά τα λεφτά που θα φύγουν θα κοντεύω να πάρω μεξικάνα... Συν ότι πλέον συζητάμε για ένα όργανο που θα είναι "το πλοίο του Θησέα" που λένε κι οι αμερικάνοι, με τα μόνο αυθεντικά και σίγουρα κομμάτια το σώμα, την ανάμνηση, ίσως και το μανίκι αν βρω μάστορα αφηρημένο εκείνη την ώρα και συμφωνήσει.ΓΜΠΝΔΤ: Αν είχατε ένα όργανο μπουρούχα αλλά κάποιας συναισθηματικής αξίας, που θέλει ριζική αναδόμηση:
α) Θα το παρατάγατε έτσι;
β) Θα το μαζεύατε με ό,τι φτηνότερο υπάρχει για να το κρεμάσετε στο τζάκι να το βλέπετε;
γ) Θα τα χώνατε κι ό,τι γίνει;
