Δεν έχω ακούσει τον πρώτο δίσκο των VH

[Jimmy87]

Το brown sound ήταν για τον ήχο του Alex στα τύμπανα.

Έχω την εντύπωση ότι ήταν για τον ήχο του έντι, ειδικά τα πρώτα χρόνια, με τους 100ρηδες μάρσαλ που "έψηνε" με το variac και τη στρατ με humbucker.

https://legendarytones.com/edward-van-halen-brown-sound/

 

[mpamps]

Και οι 2 απόψεις σωστές είναι. Απλά ξεκίνησε ως χαρακτηριστμός που αφορούσε τον ήχο του Alex

Σύμφωνα με αυτό το link.

https://www.roland.com/uk/blog/guitarists-brown-sound/

At some point, Ed said:

“I want my guitar to sound like Al’s snare…..Warm, big and majestic.”

He went on to describe his brother’s snare drum as having a sound that is “brown”. In Eddie’s mind, this was the perfect word to describe Alex Van Halen’s warm snare tone – (“I’ve always thought Alex’s snare drum sounds like he’s beating on a log” said Eddie).

 

[fusiongtr]

Έχω την εντύπωση ότι ήταν για τον ήχο του έντι, ειδικά τα πρώτα χρόνια, με τους 100ρηδες μάρσαλ που "έψηνε" με το variac και τη στρατ με humbucker.

https://legendarytones.com/edward-van-halen-brown-sound/

https://www.billboard.com/music/rock/eddie-van-halen-synesthesia-rumors-brown-sound-6605131/

 

[Jimmy87]

https://www.billboard.com/music/rock/eddie-van-halen-synesthesia-rumors-brown-sound-6605131/

Ενδιαφέρον ότι ξεκίνησε έτσι (τελικά είχε συναισθησία; ), αλλά ότι όλος ο κόσμος το χρησιμοποιεί για ήχο κιθάρας δείχνει πόσο επιδραστικός ήταν ο Εντι, αν και ο αδερφός του είναι επίσης μεγάλος παιχταρας και πολύ ξεχωριστός ντραμερ 

 

[Nestoras]

Δηλ είναι άμπαλοι όπως οι Beatles?

 

[fusiongtr]

Δηλ είναι άμπαλοι όπως οι Beatles?

Ε όχι και τόσο άμπαλοι, έλεος δηλαδή.

 

[John Goumis]

O πρώτος δίσκος των VH έχει αλλάξει τον ρου της κιθαριστικής ιστορίας και αυτό είναι αδιαμφισβήτητο και καταγεγραμμένο.

Βέβαια εγώ προσωπικά είμαι πιο πολύ fan των ''Van Hagar'' παρά της Roth εποχής, παρά το ότι παραδέχομαι ότι η περίοδος αυτή ηταν πολύ πιο επιδραστική.

Δεν συμφωνώ ότι δεν είχαν κοινό στην Ελλάδα λόγω του ότι είχαν ''αμερικάνικο'' ήχο, οι Bon Jovi και άλλες τέτοιες μπάντες που τους άκουγε η μισή Ελλάδα δηλαδή τι ήχο είχαν? 

Γενικά είναι μια μπάντα που έχει από (εξαιρετικά) pop hit και τρελές ροκ-εν-ρολιές μέχρι και αλήτικο, ποιοτικό hard rock.

Προσωπικός αγαπημένος μου δίσκος ο 5150, ιεροσυλία αλλά κάποτε εμείς οι Hagar fans θα δικαιωθούμε.

 

[Jimmy87]

Προσωπικός αγαπημένος μου δίσκος ο 5150, ιεροσυλία αλλά κάποτε εμείς οι Hagar fans θα δικαιωθούμε.

Καθόλου ιεροσυλία, ο hagar φωνάρα και πολύ καλός κιθαρίστας. Κρίμα που δεν έγινε ποτέ τουρ VH με Roth μαζί με Hagar και γιατί όχι και Cherone (αυτό θα ήταν ιεροσυλία, να πεις ότι το αγαπημένο σου είναι το VH III...? )

 

[John Goumis]

Κρίμα που δεν έγινε ποτέ τουρ VH με Roth μαζί με Hagar

Έγινε τουρ και με τους δύο, νομίζω το 2002 ή κάπου εκεί 

 

[Rebel_Of_South]

μου είχε κάνει δώρο ο θείος μου το 1984 στην εφηβεία μου 

Παραδόξως κι εγώ με τη σειρά μου θα πω ότι παρόλο που μου αρέσει πάρα πολύ το 80s hard rock που καθιερώθηκε ως hair/glam metal , οι VH δεν με τρελαίνουν πλην εξαιρέσεων όπως αυτό πχ που είναι από τα αγαπημένα τους







Σίγουρα και πέραν πάσης αμφιβολίας ο EVH ευθύνεται για όλο αυτό το κίνημα κιθαριστικά ( χώρια της γενικότερης επιρροής του στο όργανο που είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ ) , η μπάντα συνολικά μουσικά κοκ . Χωρίς να υπονοώ ότι είναι και αποκλειστικός υπεύθυνος αφού έβαλαν το χεράκι τους ο Bowie αισθητικά , ο Alice Cooper , οι KISS παρα πολυ κλπ  

 

[mpamps]

Έγινε τουρ και με τους δύο, νομίζω το 2002 ή κάπου εκεί 

Αυτό δεν ηταν VH tour.

Ήταν ένα co-headlining tour όπου ο Roth και ο Hagar έπαιζαν με τις μπάντες τους (έπαιζαν εναλλάξ πρώτο όνομα, μια ο ένας και μια ο αλλος)

 

[John Goumis]

Αυτό δεν ηταν VH tour.

Ήταν ένα co-headlining tour όπου ο Roth και ο Hagar έπαιζαν με τις μπάντες τους (έπαιζαν εναλλάξ πρώτο όνομα, μια ο ένας και μια ο αλλος)

Ωχ, λάθος μου τότε, νόμιζα ότι ήταν κανονικα με την μπάντα. 

 

[sharpshooter]

Εμένα μου τη σπάνε και λίγο,

αλλά σαν μπάντα μετράνε πολύ και ο Vh παιχτικά είναι αλλού σε σχέση με τους υπόλοιπους της εποχής. Θα τους χαρακτήριζα party rock, αμερικανιά τελείως.

Παράλληλα έχει κάποια riff και licks που είναι για μένα βασική επιρροή και στο παίξιμο και στον ήχο και σε όλα γενικά, ακόμα και στο attitude.

Riff σταθμός imo

 

[sultan of string]

καθως περνάει η ώρα διαπιστώνω ότι όχι απλώς δεν άκουσα τον πρώτο, αλλά δεν άκουσα και κανέναν άλλον. Χαρακτηριστικό εξώφυλλο αυτό με το μωρό το θυμάμαι.

Αλλά τείνω να συμφωνήσω με τα τελευταία σχόλια μια και βρίσκω συνοδοιπόρους.

Σίγουρα πάντως εκείνη την εποχή είχα αλλού το μυαλό μου.

Σήμερα που όλα είναι διαθέσιμα δεξιά και αριστερά δεν μου κάνει κλικ να τους ακούσω αν και σίγουρα ο ίδιος ήταν μεγάλη μορφή.

 

[bouzoukleri]

Στην Ελλάδα τότενες ήταν πολύ μακριά οι VH αν σκεφτούμε πως τον Φλεβάρη ταυτόχρονα είχαν βγει δίσκοι σταθμοί για την ελληνική δισκογραφία όπως του Νταλάρα και του Παπακωνσταντίνου.

Ποιος θα άκουγε τους ροκάδες με τα αδερφίστικα κολητά τζιν ; 

 

[manosx]

 Dimsonic, η κατασταση που περιγράφεις δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανονας. Ειναι δηλαδη ο κανονας να εχουμε εντελως επιφανιακες γνωσεις για το οτιδήποτε, γνωσεις δηλαδη λου φτανουν σε επιπεδο σταυρολεξου και μενουν εκει. Van Halen = Jump, Pink Floyd = Another Brick in the wall, Handel = Hallelujah, Da Vinci= Mona Lisa και παει λέγοντας.

 Θελει πολύ δουλειά για να εμβαθύνεις σε κάποιο θεμα, και φυσικά ο χρονος δεν επαρκει για να εμβαθυνεις ουτε σε ολα, ουτε στα περισσότερα, ουτε καν σε ενα αξιόλογο ποσοστό από τα διαθέσιμα εργα των τεχνων και των γραμμάτων.  Με αυτήν την έννοια λοιπόν θα πρέπει να προβληματιζεσαι μαλλον για το τι διαλεξες τελικα να μελετησεις, διοτι οπως λενε και οι σοφοι " Η ζωη ειναι πολυ συντομη για να ακουμε οτιδηποτε εκτος απο Bach, Mozart και Beethoven" ?

 

[Yameth]

Αμερικανιές χαρακτήριζαν/αμε στα 80ς το λεγόμενο FM Rock (ραδιοφωνικό ροκ) όπως Foreigner, REO Speedwagon, Boston κ.α. Τα κολλητά τζέρσευ ήταν απο γκρουπ στο Hair Metal, τύπου Kiss κ.α.

Όσο για το μ'αρέσει, δεν μ' αρέσει είναι καθαρά θέμα γούστου, όπως σε όλα νομίζω αλλά και το που βρισκόταν ο καθένας μουσικά τότε. Εγω π.χ. ήμουν κολλημένος με τη jazz που ήταν κυρίως αμερικάνικης προέλευσης. Φυσικά, όλοι είχαν ακούσει Eddie στο Beat it.

 

[sultan of string]

 Dimsonic, η κατασταση που περιγράφεις δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανονας. Ειναι δηλαδη ο κανονας να εχουμε εντελως επιφανιακες γνωσεις για το οτιδήποτε, γνωσεις δηλαδη λου φτανουν σε επιπεδο σταυρολεξου και μενουν εκει. Van Halen = Jump, Pink Floyd = Another Brick in the wall, Handel = Hallelujah, Da Vinci= Mona Lisa και παει λέγοντας.

 Θελει πολύ δουλειά για να εμβαθύνεις σε κάποιο θεμα, και φυσικά ο χρονος δεν επαρκει για να εμβαθυνεις ουτε σε ολα, ουτε στα περισσότερα, ουτε καν σε ενα αξιόλογο ποσοστό από τα διαθέσιμα εργα των τεχνων και των γραμμάτων.  Με αυτήν την έννοια λοιπόν θα πρέπει να προβληματιζεσαι μαλλον για το τι διαλεξες τελικα να μελετησεις, διοτι οπως λενε και οι σοφοι " Η ζωη ειναι πολυ συντομη για να ακουμε οτιδηποτε εκτος απο Bach, Mozart και Beethoven" ?

Αμερικανιές χαρακτήριζαν/αμε στα 80ς το λεγόμενο FM Rock (ραδιοφωνικό ροκ) όπως Foreigner, REO Speedwagon, Boston κ.α. Τα κολλητά τζέρσευ ήταν απο γκρουπ στο Hair Metal, τύπου Kiss κ.α.

Όσο για το μ'αρέσει, δεν μ' αρέσει είναι καθαρά θέμα γούστου, όπως σε όλα νομίζω αλλά και το που βρισκόταν ο καθένας μουσικά τότε. Εγω π.χ. ήμουν κολλημένος με τη jazz που ήταν κυρίως αμερικάνικης προέλευσης. Φυσικά, όλοι είχαν ακούσει Eddie στο Beat it.

τελικά δεν είναι τυχαίο που έβαλα εγώ απάντηση ότι ήμουν φαντάρος.

Το ήμουν φαντάρος σήμαινε για μένα μια γενική ανατροπή, από την jazz που είχα μπει από το 76-77, στο πέρασμα από το μπάσο, την καθημερινή μου σκυλο-απασχόληση σε μπουζουκοορχήστρα και τον γενικότερο αποπροσανατολισμό. Ενα άλλο ήταν η έλλειψη του ψαγμένου ραδιοφώνου και αναγκαστική ακρόαση (στο στρατό πάντα) του τι άκουγαν οι άλλοι με τους οποιους συνηπήρχα και προφανώς δεν ήταν τα δικά μου η διαβίωση σε ξένη πόλη κ.ο.κ.

Δεν έμεινα ποτέ με την αίσθηση οτι άκουγα λάθος πράγματα. Το αντίθετο. Απλά διαπιστώνω ότι υπήρξαν κάποιες τρύπες όπως πχ αυτή των VH που πήγα κόντρα σε κάποιο ρεύμα. Ας πούμε πέρασε, δεν με άγγιξε, ενώ κάτω από άλλες συνθήκες ίσως με ιντριγκάριζε.

πχ 10 χρόνια μετά όταν σίγουρα άκουγα πάντα μόνο jazz πως έτρεξα να μάθω απο την πρώτη στιγμή ποιοί λενε το enter sandman και να ψάχνω να ακούω ένα γκρούπ που κανονικά δεν έπρεπε να μου κάνει κλικ. Ακόμα και σήμερα θεωρώ το ριφ του, το χτίσιμό του και την όλη του παραγωγή κολοσσιαία. Πως να το πω την ζηλεύω. Ενώ δεν συμβαίνει το ίδιο με τον Eddy που σίγουρα είναι σημαντικότερος απο τους Metallica.

 

[σκούφοΣ]

Στις αρχές των 90's "έμπλεξα" με μια παρέα παιδιών που με έμπασαν για τα καλά στα μονοπάτια της "σκληρής" μουσικής. Εκείνοι άκουγαν τα πάντα από hair/glam metal και hard rock μέχρι thrash. Από ανταλλαγές βινιλίων και κασετών έμαθα τα περισσότερα από τα groups της εποχής αλλά και παλιότερα φυσικά (rainbow, deep purple, motorhead, ac/dc κ.α.).  Με λίγα λόγια, είχαμε μια ζωντανή ανταλλακτική μουσική βιβλιοθήκη με εκατοντάδες συγκροτήματα του ευρύτερου σκληρού ροκ ιδιώματος. Ε, από αυτή τη βιβλιοθήκη απουσίαζαν παντελώς οι Van Halen. Δεν υπήρχε ούτε μια κασέτα να πηγαινοέρχεται ενώ δε θυμάμαι να αναφέρονται καν. Η μόνη ανάμνηση που έχω κι εγώ, είναι το video clip του Jump απ' το mtv. 

Καπως ετσι ξεκινησε κ δικη μου μεταλλο-ιστορια. Λιγο πριν τα μεσα 90's μεταλλοπαρεα κ ανταλλαγη κασσετων. Μονο που οι δικοι μου ηταν λιγο πιο καφροι. Μονο μεταλ, καθολου γκλαμ ηταν ποζεραδες.Bon Jovi, Skid Row κ Guns στα... κρυφα. Ακομα κ το κλασσικ ροκ ηταν φλωροι οποτε κ αυτο στα κρυφα?. Κοινως καθολου VH

Οταν προς τα τελη 90's περασα επαρχια αρχισα να ακουω αλλες μουσικες  κ ν'ανακαλυπτω κ το τι γινοταν στο ροκ στα 60's-70's-80's (ενταξει σαν ηχος ηταν γνωστος αλλα εννοω δισκους ολοκληρους αν οχι ολοκληρες δισκογραφιες).

Εκει πηρα το πρωτο VH για το οποιο λεγαν ολοι τα καλυτερα. Προσπαθησα πολυ αλλα δεν τρελαθηκα. Ειχε στιγμες που μ'αρεσαν, αλλα κατι ή στον ηχο ή στο αλμπουμ σαν συνολο με ξενιζε. Δευτερη προσπαθεια το 1984. Ηξερα το Jump (δε με τρελαινε κι αυτο) κ προσπαθουσα να αποφυγω το συγκεκριμενο αλμπουμ αλλα δεν ειχε αλλο το δισκαδικο κ ειπε να το παρω. Μου αρεσε κ το εξωφυλλο... Ε με το που το βαζω παθαινω πλακα. Ακομα μεχρι σημερα απο τα αγαπημενα μου αλπουμ. Αν ειχαν αλλα 2 τετοια (για τα γουστα μου) οι VH θα ηταν απο τ'αγαπημενα μου γκρουπ. Αλλα δυστυχως αυτο που βρηκα στο 1984 δε το βρηκα σε κανενα αλλο αλμπουμ. Αυτα με τον Σαμυ καλα, ειχαν τις κομματαρες τους αλλα 1984 δεν... Παιχτικα δε το παιξιμο του σημειο αναφορας. Drop dead legs κ Τop Jimmy οργασμικα. Αυτο που εχει κ δε το ειχα ξαναβρει σε κανεναν σρεντερ ειναι πως ολα τα leads μοιαζουν σαν να ειναι αυτοσχεδιασμοι της στιγμης (κ μαλλον ειναι) κ οχι γραμμενα. Γι'αυτο κι εχουν μια απιστευτη ενεργεια. Κ ρυθμικα κολλημα. 

 

[mpamps]

με τον Eddy που σίγουρα είναι σημαντικότερος απο τους Metallica.

"Μπηχτές" που είναι για να για νέο thread μέσα σε thread πετάς ?