David Byrne: 'The internet will suck all creative content out of the world'

[ndnikola]

+1 neeq. Επίσης, θα αφήσω αυτό εδώ, για όσους δεν το έχουν ακόμη διαβάσει.

http://en.wikipedia.org/wiki/Things_the_Grandchildren_Should_Know

 

[Jazzjoker]

Προσωπικά συμφωνώ με το, ας πούμε αξίωμα, "η στέρηση αποτελεί πολύ ισχυρό κίνητρο".

Εξ ου και πιστεύω ότι οι υπερβολικές παροχές, χωρίς μέτρο, προς τα παιδιά, είναι σίγουρος δρόμος προς τον ρεμπεσκισμό.  ;D

Με άλλα λόγια, γιατί να προσπαθήσεις για οτιδήποτε απ' τη στιγμή που είχες ήδη τα πάντα (and then some) από μικρός; Μου κάνει πολύ λογικό.

Βέβαια παιδιά δεν έχω (ακόμα αλλά έχω μια γλυκύτατη και αγαπημένη ανιψιά η οποία δυστυχώς βαδίζει ολοταχώς προς τον κολοπαιδισμό (αλλά κι έτσι θα την αγαπάω) διότι ουδέποτε πρόλαβε να θελήσει πολύ κάτι.

Η μουσική βέβαια είναι και λίγο θέμα νεύρωσης. Δεν αντιλέγω ότι μπορεί κάποιος να συνθέτει αριστουργήματα ενώ είναι, από υλικής απόψεως τουλάχιστον, απόλυτα καλυμμένος. Το αν θα καταφέρει να κάνει κάτι με αυτά τα αριστουργήματα βέβαια υπόκειται νομίζω στο αξίωμα παραπάνω.

 

[bloody_sunday]

Αν σταματήσει να υπάρχει το χρηματικό κίνητρο - και όταν λέμε χρηματικό κίνητρο εννοούμε, τουλάχιστον, να μπορεί ο καλλιτέχνης να δουλεύει απερίσπαστα με την τέχνη του και τα περί αυτήν, και να μη χρειάζεται day-job - τότε χάνεται και η τέχνη και επικρατεί η πλημμύρα μετριότητας που έχει τις τεχνικές δυνατότητες να βάλει ένα ρυθμό και μια συνοδεία και να ανεβάσει το τραγούδι της στο "οπουδήποτε".

Υπάρχει και η ακριβώς αντίθετη άποψη: πως από τη στιγμή που πάψει να παίζει ρόλο βιοποριστικό, ο καλλιτέχνης απαλλάσσεται από την υποχρέωση να φτιάξει κάτι που πρέπει να πουλήσει όσο γίνεται περισσότερο, με όσο μεγαλύτερο appeal προς την μάζα, κάτι που τον αλλοτριώνει και ευτελίζει το αποτέλεσμα.

ΑΚΡΙΒΩΣ...οπως δεν θα πηγαινα ποτε σε εναν ΚΑΡΔΙΟΛΟΓΟ που τα....πρωινα δουλευει στο ΙΚΕΑ και το απογευμα ασχολειται...ερασιτεχνικα με την....ιατρικη ετσι και δεν νομιζω να επαιρνα ποτε στα σοβαρα καποιον Part time...μουσικο

Συμφωνώ για την αφοσίωση και το χρόνο που είναι απαραίτητο να επενδυθεί (περισσότερος επαγγελματικά αντί ερασιτεχνικά), αλλά δεν ισχύει στο 100% των περιπτώσεων, μιας και το ταλέντο και η τύχη μπορούν να προσφέρουν τεράστια shortcuts αντί της σκληρής δουλειάς προς την επιτυχία (χωρίς να σημαίνει πως η σκληρή δουλειά δεν απαιτείται ούτε τότε - είπαμε... shortcuts). Και το ανωτέρω είναι άστοχο παράδειγμα, γιατί στη μια περίπτωση μιλάς για ένα καλλιτεχνικό έργο και στην άλλη ιατρικό που βασίζεις την ζωή σου.

 

[samy paraga]

Μα φτάσαμε να συγκρίνουμε έναν επιστήμονα, με έναν καλλιτέχνη? Τι σχέση έχω εγώ με το Μπετόβεν  πχ κτηνίατρος ήμουν, όχι καρδιολόγος .

Ξέχασα να σας πω, πως κάποτε που είχα πάει στο Βερολίνο, ξέχασα το στραντιβάριους στο μετρό και στα επόμενα 10 λεπτά ο CEO της Βαρελίνο μετρό με είχε φέρει κολάρο όχι μόνο το βιολί μου, που είχα ξεχάσει, αλλά πακέτο και ένα ακόμα στραντιβάριους δώρο  ....................τι να λαίμαι τώρα, το Βερολίνο, μόνο με τους DP  ;D ;D ;D

 

[mariostz]

Νομίζω αξίζει να δει κανείς αυτό το βίντεο...αν και δυστυχώς είναι μόνο στα αγγλικά.

 

[ThanosJ]

Νομιζω δεν υπαρχει κανονας στη δημιουργικοτητα, αλλοι λειτουργουν καλυτερα με στερηση, αλλοι με ανταμοιβη.

Επισης σε αλλους βολευουν να τους πρεσαρουν τα deadlines (Jack White), ενω αλλοι θελουν το χρονο τους και την ανεση τους (Peppers) για να δημιουργησουν - ασχετα αυτα απλα να τονισω ενα ποιντ.

Ενας καλλιτεχνης που εχει αναγκη να πει κατι με την τεχνη του, θα το πει ειτε παρει 1 000 000 ευρω ειτε 1 ευρω.

Ο φιλιπ γκλας ηταν για πολλα χρονια υδραυλικος, ταξιτζης ενω εβγαζε δισκους και σε προχωρημενη ηλικια αρχισε να ζει απ τη μουσικη.

Ο Πεσσοα ηταν νομιζω δημοσιος υπαλληλος για μια ζωη και γενικοτερα υπαρχουθν πολλα παραδειγματα τετοιων ανθρωπων.

Δε νομιζω να παθει τιποτα σοβαρο ποτε η μουσικη απ το ιντερνετ, οι εταιρειες ισως παθουν .

Γιατι ελειψαν τα τελευται 10 χρονια ,που το κατεβασμα εχει γεινει συνηθεια, οι πλουσιες παραγωγες, οι φαντασμαγορικες συναυλιες και οι μπαντες με τα πανακριβα σετ απ?

Οσο για τους ερασιτεχνες, ειναι τουλαχιστον θαυμασιο που πλεον μπορουν διαφοροι ανθρωποι απ ολο τον κοσμο να ηχογραφησουν με αξιπρεπη μεσα τις ιδεες τους και να τις ακουσω εγς την αλλη μερα σπιτι μου. Το οτι τα περισσοτερα ειναι μιμητισμος και αδιαφορα δε λεει κατι, απλα θελει ψαξιμο.

 

[LK]

Οσο για τους ερασιτεχνες, ειναι τουλαχιστον θαυμασιο που πλεον μπορουν διαφοροι ανθρωποι απ ολο τον κοσμο να ηχογραφησουν με αξιπρεπη μεσα τις ιδεες τους και να τις ακουσω εγς την αλλη μερα σπιτι μου. Το οτι τα περισσοτερα ειναι μιμητισμος και αδιαφορα δε λεει κατι, απλα θελει ψαξιμο.

Συμφωνώ σε αυτό 1000%

 

[atreu73]

Δεν καταλαβαίνω την ερώτηση. Ο όρος "σπουδαίος", μαλλον στην ουσία του ειναι οικονομικός, αφού αν ειναι σπουδαίος και τον γνωρίζω (και δεν ειναι φίλος ή ξαδερφος), θα έχει και ικανοποιητικές απολαβες. Το να υπάρχει κάποιος σπουδαίος που να εχει πει όχι στα χρήματα, είναι μαλλον απίθανο, οπότε μαλλον αυτά τα δύο πανε μαζι, άρα και ο όρος "σπουδαιος" ακυρώνει την ιδιότητα του χομπίστα.

Το να είναι όμως κάποιος μανάβης, πιο ικανός συνθέτης (με ορισμένους όρους αισθητικής), από άτομα που ζουνε απο τη σύνθεση (δε λέω ονοματα, θα παει αλλου η κουβεντα), το θεωρω πάρα πολύ πιθανό, και μάλιστα θα στοιχημάτιζα πολύ άνετα σε αυτό.

Και μετά υπάρχουν μουσικοί που δημιουργούν περαν της έννοιας του έργου, ως "χειροπιαστό τεμάχιο", που δε διαχωρίζεται από την έννοια του performance για παράδειγμα, και άρα δε διαγωνίζονται με τους ίδιους εμπορικούς όρους (αριθμος τεμαχίων, διάρκεια σε τσαρτς) με τους "κανονικούς" συνθέτες. Παρόλα αυτά δημιουργούν μουσική, η οποία μπορει και να χάνεται αυτοστιγμή.

Είναι πολλά τα ζητήματα που πρέπει να λυθούν, πριν συνδεσουμε την καλλιτεχνική αξια ενος μουσικού πονήματος (δε λέω έργου ;D ) με το στομάχι και τα παιδικά χρόνια του δημιουργού.

Ναι, ωστόσο δεν μπορούμε να βρούμε αξία χωρίς πρώτα μια έστω μικρή αναγνώριση. Δεν φτάνει να πει ο Neeq ότι ο μανάβης του είναι πολύ καλύτερος συνθέτης από το μέσο όρο, που μπορεί και να είναι, αλλά πρέπει αυτή η αξία – η κατά τα άλλα υπαρκτή – να αναγνωριστεί και με οικονομικά κριτήρια. Πρέπει κάποιος να πληρώσει για να τον ακούσει.

Με αυτό τον τρόπο νοείται νομίζω μεγάλο μέρος της αξίας κάποιου. Αναγνώριση μέσω ενός κοινού που πληρώνει.

Διαφορετικά θα μπορέσουμε να επεκταθούμε στον συλλογισμό σου εξηγώντας ότι χιλιάδες εν δυνάμει Μπαχ και Βάγκνερ έχουν έλθει και παρέλθει από κοινωνίες που δυστυχώς δεν είχαν την δυνατότητα να τους αξιοποιήσουν.

 

[neeq]

Ναι, ωστόσο δεν μπορούμε να βρούμε αξία χωρίς πρώτα μια έστω μικρή αναγνώριση. Δεν φτάνει να πει ο Neeq ότι ο μανάβης του είναι πολύ καλύτερος συνθέτης από το μέσο όρο, που μπορεί και να είναι, αλλά πρέπει αυτή η αξία – η κατά τα άλλα υπαρκτή – να αναγνωριστεί και με οικονομικά κριτήρια. Πρέπει κάποιος να πληρώσει για να τον ακούσει.

Με αυτό τον τρόπο νοείται νομίζω μεγάλο μέρος της αξίας κάποιου. Αναγνώριση μέσω ενός κοινού που πληρώνει.

Διαφορετικά θα μπορέσουμε να επεκταθούμε στον συλλογισμό σου εξηγώντας ότι χιλιάδες εν δυνάμει Μπαχ και Βάγκνερ έχουν έλθει και παρέλθει από κοινωνίες που δυστυχώς δεν είχαν την δυνατότητα να τους αξιοποιήσουν.

Απο μουσικολογικής άποψης, έχω συναντήσει πολλούς συνθέτες (κυριως της νεοελληνικής μουσικής) οι οποίοι είχαν ελάχιστη αναγνώριση από τον κόσμο, και κατ'επέκταση ελαχιστη εως μηδενική εμπορική αξία.

Δεν είναι κάτι ξένο αυτο προς την επιστήμη της μουσικολογίας (αρα δε μιλάμε για εναν μεμονωμένο Neeq, που θα ανακαλύψει ενα καινούριο Μπαχ, αλλα για μια κοινότητα που θα τον μελετήσει, όπως έκανε και ο Μεντελσον με τον οριτζιναλ Μπαχ, σχεδον 100 χρονια μετα το θανατο του).

Η μελέτη λοιπον αυτή μπορεί να προσδώσει και άλλες αξίες, πέρα της εμπορικής, σε έναν συνθέτη. Όπως για παράδειγμα, την πρωτοπορία σε τεχνικές, την επιρροή σε άλλους συνθέτες, πιο αναγνωρισμένους ή τη διάσωση παλιότερων τεχνοτροπιών.

Και αυτή είναι μόνο η ακαδημαϊκή πλευρά.

Υπάρχει και η αισθητική αξία, που προσωπικά την εντάσσω πέρα από την αναγκη αναγνώρισης από κάποιο κοινό. Απλά η κουβέντα περι αυτής, θα βαλει στη συζήτηση και την οντολογία της μουσικής, και τη βαριέμαιιιιι την οντολογία ;D

 

[theoctapus]

Πάντως καλλιτέχνης χωρίς αναγνώριση από ένα επίπεδο και πάνω δεν υφίσταται (και όταν λέω επίπεδο δεν εννοώ 5-6 χιλιάδες hits στο youtube). Όπως δεν υφίσταται υδραυλικός που να έχει φτιάξει όλα τα υδραυλικά σπίτι του αλλά έξω έχει βάλει κανά δυο βρύσες μόνο (κι ας είναι και ο πιο γαμάουα τεχνίτης).

 

[neeq]

Πάντως καλλιτέχνης χωρίς αναγνώριση από ένα επίπεδο και πάνω δεν υφίσταται

Για να το λες, κάτι δε θα ξερεις ;D

 

[Trolley]

Πάντως καλλιτέχνης χωρίς αναγνώριση από ένα επίπεδο και πάνω δεν υφίσταται.

Υφίσταται.

Απλώς, στοχάζεστε με όρους ποπ κουλτούρας.

Στις εικαστικές τέχνες π.χ., όχι απλώς υφίσταται, αλλά σε δύσκολες περιόδους της ανθρωπότητας (hint: όπως τώρα π.χ.) είναι μάλλον ο κανόνας, όπως προκύπτει εκ' των υστέρων βέβαια.

 

[theoctapus]

Το να λέω στον εαυτό μου και σε μερικούς άλλους "είμαι καλλιτέχνης" δεν αρκεί. Μόνο αν η δουλειά μου αναγνωριστεί ως καλλιτέχνημα από έναν επαρκή αριθμό ανθρώπων μπορώ να θεωρηθώ ώς τέτοιος. Μέχρι να γίνει αυτό απλά κοροϊδεύω τον εαυτό μου.

Αν αφαιρέσουμε την αναγνώριση απ' την τέχνη τότε αυτή γίνεται κάτι εύκολο. Σιγά τα αβγά, γρατζουνάω μια κιθάρα στο youtube, μου πετάνε και κανά "wow, you rule dude" και voila, καλλιτέχνης. Αν όμως απαιτήσουμε την αναγνώριση τότε ξεχωρίζουν οι άντρες απ' τα αγόρια.

 

[theoctapus]

όπως προκύπτει εκ' των υστέρων βέβαια.

Αυτό είναι όμως το σημαντικό. Μέχρι τότε είναι καλλιτέχνης για τον εαυτό του άντε και για μερικούς άλλους. Αν όντως αξίζει θα γίνει αργά ή γρήγορα πιο γνωστός. Το πρόβλημά μας εδώ είναι αν υπάρχουν οι συνθήκες να γίνει. Δυστυχώς χωρίς παρά δεν υπάρχουν.

 

[Trolley]

Αυτό είναι όμως το σημαντικό. Μέχρι τότε είναι καλλιτέχνης για τον εαυτό του άντε και για μερικούς άλλους. Αν όντως αξίζει θα γίνει αργά ή γρήγορα πιο γνωστός. Το πρόβλημά μας εδώ είναι αν υπάρχουν οι συνθήκες να γίνει. Δυστυχώς χωρίς παρά δεν υπάρχουν.

Στο πλαίσιο στο οποίο αναφέρεσαι (δηλαδή της ποπ κουλτούρας) αυτά είναι σωστά. Αλλά όροι όπως "καλλιτέχνης" κλπ, όχι απλά προϋπάρχουν της ποπ κουλτούρας αλλά μάλλον πλέον απάδουν αυτής, καθώς η τελευταία διολισθαίνει διαρκώς σε κάθε λογής πορνογραφία. Κοντολογίς, οποιαδήποτε σύνδεση της καλλιτεχνικής αξίας με δημοφιλία είναι άκυρη, έξω από το πλαίσιο στο οποίο αναφέρεσαι.

 

[neeq]

Αν αφαιρέσουμε την αναγνώριση απ' την τέχνη τότε αυτή γίνεται κάτι εύκολο. Σιγά τα αβγά, γρατζουνάω μια κιθάρα στο youtube, μου πετάνε και κανά "wow, you rule dude" και voila, καλλιτέχνης. Αν όμως απαιτήσουμε την αναγνώριση τότε ξεχωρίζουν οι άντρες απ' τα αγόρια.

Δηλαδή ο Χ μουσικός, με το Ψ τραγούδι, κάνει κάτι εύκολο οταν ειναι αγνωστος και γράψει το τραγούδι, αλλα γινεται ο Χ καλλιτεχνης και το Ψ καλλιτεχνημα, όταν το μάθει πολυς κοσμος? ???

 

[theoctapus]

Δηλαδή ο Χ μουσικός, με το Ψ τραγούδι, κάνει κάτι εύκολο οταν ειναι αγνωστος και γράψει το τραγούδι, αλλα γινεται ο Χ καλλιτεχνης και το Ψ καλλιτεχνημα, όταν το μάθει πολυς κοσμος? ???

Δεν με πιάνεις. Η διαδικασία της δημιουργίας πάντα έχει έναν βαθμό δυσκολίας. Όμως η διαδικασία δημιουργίας ενός έργου που θα προκαλέσει τον θαυμασμό ενός σεβαστού αριθμού ανθρώπων θέλει πολλά κότσια. Αυτό είναι κάτι πραγματικά δύσκολο. Η απαίτηση για αναγνωρισιμότητα αυξάνει την εκ των προτέρων δυσκολία μερικές τάξεις μεγέθους.

Να θυμίσω ότι δεν μιλάμε γενικά για την παραγωγή τέχνης αλλά την σχέση της δημιουργίας με τα οικονομικά. Υπό αυτούς τους όρους η αναγνωρισιμότητα μπορεί κάλιστα να αποδώσει την ταμπέλα καλλιτέχνης ή και να την στερήσει (ή πιο σωστά να αποτρέψει την απόδοσή της).

 

[atreu73]

Υφίσταται.

Απλώς, στοχάζεστε με όρους ποπ κουλτούρας.

Στις εικαστικές τέχνες π.χ., όχι απλώς υφίσταται, αλλά σε δύσκολες περιόδους της ανθρωπότητας (hint: όπως τώρα π.χ.) είναι μάλλον ο κανόνας, όπως προκύπτει εκ' των υστέρων βέβαια.

Ακριβώς όμως αυτό το «εκ των υστέρων» δεν προδικάζεται. Κανείς δεν μπορεί να μας βεβαιώσει ότι τα έργα του μανάβη του Neeq σε 100 χρόνια από τώρα θα γίνουν αντικείμενο μελέτης, ούτε κι ότι θα επηρεάσουν εκατομμύρια.  

 

[mariostz]

Αν αφαιρέσουμε την αναγνώριση απ' την τέχνη τότε αυτή γίνεται κάτι εύκολο. Σιγά τα αβγά, γρατζουνάω μια κιθάρα στο youtube, μου πετάνε και κανά "wow, you rule dude" και voila, καλλιτέχνης. Αν όμως απαιτήσουμε την αναγνώριση τότε ξεχωρίζουν οι άντρες απ' τα αγόρια.

Γινεται ευκολο μονο αν βαζεις ευκολους στοχους. Αλλωστε δεν ειμαι υπερ κανενος διαχωρισμου, ουτε καποιας καστας. Θελω να πω οτι ολοι ειμαστε εν δυναμει καλλιτεχνες. Οι συγκρισεις με γιατρους, δικηγορους, υδραυλικους ειναι αρκετα ακυρες. Οπως ανεφερε και ενας φιλος πιο πανω αν θελαμε να το συγκρινουμε πιο κοντα στο παπαδιλικι ειναι. Απλα καποιοι λογω διαφορων συγκυριων, μαρκετινγκ, καταγωγης κλπ καταφερνουν να βγαλουν και τα προς το ζην απο αυτο. Θεωρεις δηλαδη πως ολοι ξεκινουν απο το ιδιο σημειο μηδεν και εχουν ιδιες δυνατοτητες; Μην μπερδευετε τον ορο "καλλιτεχνης" με τον "επιχειρηματιας".

 

[Trolley]

Ακριβώς όμως αυτό το «εκ των υστέρων» δεν προδικάζεται. Κανείς δεν μπορεί να μας βεβαιώσει ότι τα έργα του μανάβη του Neeq σε 100 χρόνια από τώρα θα γίνουν αντικείμενο μελέτης, ούτε κι ότι θα επηρεάσουν εκατομμύρια.  

Δεν προδικάζεται, αλλά μπορεί να προβλεφθεί (πάνω σε αυτή την ικανότητα ήταν πάντα στηριγμένη η αγορά έργων τέχνης). Η ικανότητα πρόβλεψης αφορά στο επίπεδο παιδείας που έχει ο εκτιμητής και στην εμπειρία του. Ο Γιάννης Πετρίδης π.χ. έχει εξαιρετικό ιστορικό να προβλέπει ποιος νεο-εμφανιζόμενος τραγουδοποιός θα υπάρχει ακόμη μετά από 20 χρόνια και ποιος είναι περαστικός από το χώρο (το λέω σαν πρωτόλειο παράδειγμα, αν και στην περίπτωσή του ισχύει επαρκώς).

Μην χρησιμοποιούμε φραστικές υπερβολές (όπως τα "100 χρόνια" ή τα "εκ/ρια") διότι α) η πρόκληση που αντιμετωπίζουμε ως δυνάμει καλλιτέχνες δεν είναι τόσο μακράς πνοής και β) δεν είναι σκοπός όλων να επηρρεάσουν εκ/ρια (εμένα π.χ. θα μου ήταν υπερ-αρκετό να επηρρεάσω κατ' αρχήν τα ανήψια μου).