αν και δεν νομίζω ότι κατ ουσία διαφωνώ με τους περισσότερους εδώ, θα θέσω το θέμα με διαφορετική (σχηματικά) προσέγγιση από του Σπύρου και κάπου εδώ την κάμνω από τη κουβέντα γενικώς γιατί κουράστηκα να "πηδάω" σαν τον γατούλη του ανέκδοτου (και από ότι βλέπω καθώς γράφω ήδη τα πράγματα αγρίεψαν και πλάκωσαν και τίγρεις)...
8) ;D
για μένα λεπόν
η Δημοκρατία είναι ώριμη... είναι μια ώριμη και συνειδητοποιημένη πανέμορφη γκόμενα...
διεγείροντας της φιλότιμα τις "ερωτογενείς ζώνες" με απλά "προκαταρκτικά" (όπως η
ΑΛΗΘΕΙΑ, η
ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ και η
ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ), θα την "οργάσεις" πανευκόλως και πολλαπλώς κατόπιν, με ότι αυτό συνεπάγεται...
τώρα αν διαχρονικά, ο ιδανικός και ανάξιος εραστής της
λαός*, προσπαθεί κατά κανόνα πρώτα "αυνανιζόμενος" να αποκωδικοποιήσει τον "οργασμό της αγελάδας" (ανθρώπινη φύση) μασώντας κουτόχορτο, ε δεν φταίει η Δημοκρατία όταν κατά την "πράξη" κάθε φορά ουσιαστικά "βιάζεται"... :
;D
ιστορικά, ανάλογα την "
διαχείριση" κάθε φορά από τον κάθε λαό των στοιχείων (καλών και κακών) της "ανθρώπινης φύσης" του, παράγονταν και τα "κακά", "καλά", "μέτρια" αποτελέσματα στο οποίο πολιτικοκοινωνικό επίπεδο...
πάντα όμως οι απλές αναγωγές κατέληγαν και καταλήγουν στην "
πολιτική" και κατόπιν (στην μητέρα όλων) "
ατομική ευθύνη" (που επίσης πάντα κατά κανόνα εγκλωβίζονται και μορφοποιούνται σε κομματικά ιδεοληπτικά καταγώγια)...
ας ξεκινήσει από κει λοιπόν οποιαδήποτε κουβέντα και να "ανεβαίνει" σταδιακά, γιατί οι παραπεμπτικές αναγωγές αναγκαστικά "πηδάνε" στάδια, με τον ρυθμό που
οι "κραυγές" μετατρέπονται σε "τσιτάτα"......
* οι πολιτικοί είναι μέρος του λαού και γι αυτό δεν τους ξεχωρίζω... σάρκα από την σάρκα του... τώρα αν θα είναι "φιλέτο" ή "κατιμάς" το αποφασίζει ο ίδιος...