Ακριβώς την ίδια σκέψη έκανα, πριν χρόνια. Είχα μια lp και πήρα την πρώτη μου στρατ. Έβλεπα κάποιους κιθαρίστες να παίζουν με τέλε, αυτή την χοντροκομμένη κιθάρα, με το άσχημο σώμα και τα εκκεντρικά χειριστήρια. Ιδίως για κάποιες χτυπημένες και φθαρμένες, απορούσα πως τις ανέχονταν να τις πιάνουν στα χέρια μου. Παρακμή εντελώς λέμε.
Λίγους μήνες μετά, από περιέργεια, παράγγειλα την πρώτη μου squier std telecaster. Την άνοιξα από το κουτί, και... μου φαίνονταν πολύ άσχημη. Κοιτάζω μέσα στην συσκευασία μην τυχόν έχει και τίποτα άλλο, πχ κάνα whammy bar, αλλα τίποτα. Αυτό το "ξύλο" που είχα στα χέρια μου ήταν όλη η κιθάρα. Ένα ξύλο με δυο μεταλλικά knobs και έναν παράξενο διακόπτη.
Την βάζω στα χέρια μου και λέω όπα! Το αριστερό χέρι κούμπωσε αμέσως. Το δεξί δεν είχε να κάνει και πολλά. Δίπλα είναι τα χειριστήρια, και αυτά έκαναν καλά τη δουλειά τους. Ούτε τρέμολα, ούτε τίποτα. Ένα κομμάτι ξύλο, το οποίο είχε τον καλύτερο ήχο ανάμεσα στις τότε, λίγες, κιθάρες μου. Έτσι απλά.
Στην πορεία δεν μου φαίνονταν πιο όμορφη (ήταν και χρώμα που δεν μου πολυάρεσε), αλλά ήταν η κιθάρα grab n' go. Ελαφριά, απλή, δεν ξεκούρδιζε, και έκανε τη δουλειά της υποδειγματικά.
Λίγους μήνες μετά, είδα μια κάτασπρη τελε κρεμασμένη σε έναν τοίχο ενός φίλου (για όσους θυμούνται, άνοιξα και σχετικό θέμα). Ήταν μια πανέφορφη ΜΙΜ τελε, που περίμενε τον νέο της ιδιοκτήτη. Αυτό ήταν. Έδεσε το γλυκό. Από εκείνη τη στιγμή, και επίσημα, μου άρεσαν εμφανισιακά όλες οι τέλε. Πλέον, οι μισές μου κιθάρες είναι τελε. Δεν υπάρχει κάτι πιο όμορφο στα μάτια μου. Λόγω της ταπεινής, απλής σχεδίασης, και λόγω της απλότητας, αλλά και αποδοτικότητα στην χρήση.
