@Pavloz
Στο κάθε τι υπάρχει μία υποκειμενική και μία αντικειμενική διάσταση. Π.χ. η Κατερίνα είναι πιστή σύντροφος (αντικειμενικό) αλλά μαγειρεύει χάλια (υποκειμενικό). Το ίδιο ισχύει και σε ζητήματα μουσικής ή άλλης τέχνης. Π.χ. οι Beatles δεν μου αρέσουν (υποκειμενικό) αλλά είναι το σημαντικότερο γκρουπ της περιόδου στην οποία έδρασαν (αντικειμενικό).
Οπότε δεν ισχύει ότι "ο υποκειμενικός παράγοντας είναι ο βασικότερος", είναι απλά ένα μέγεθος και - σε μία δημόσια συζήτηση - είναι το λιγότερο ενδιαφέρον μέγεθος (π.χ. τι με νοιάζει πραγματικά εμένα τι αρέσει σε 'σένα
. Το άλλο μέγεθος (το αντικειμενικό ντε) είναι που μπορεί να χρησιμεύσει σα βάση συζήτησης, γι' αυτό είναι απαραίτητο οι συζητητές να έχουν αποδεχθεί μερικές κοινές βασικές αρχές (π.χ. μιλάμε με "νούμερα πωλήσεων"), αλλιώς δε βγαίνει άκρη ποτέ.
Οι πονηροί συζητητές (δεν εννοώ εσένα, ας πούμε ότι εννοώ εμένα), πετάνε μία εντελώς υποκειμενική τοποθέτηση και με όπλο την... αποφασιστικότητά τους να μην την αλλάξουν ποτέ, επιχειρούν να της δώσουν αντικειμενική υπόσταση. Εντάξει, ένα ρητορικό τρυκ είναι, αλλά - επειδή είμεθα και παλιοί - το αντιλαμβανόμαστε, δεν είμεθα κόπανοι.
Ειδική σημείωση: το Life Of Brian είναι μυθοπλασία (το βλέπω μία φορά το μήνα, περίπου) και μάλιστα κωμική. Δεν μπορείς (ρητορικώς) να το χρησιμοποιείς σαν "παράδειγμα" για να τεκμηριώσεις μία άποψη, σε μία πραγματική αγορά στην τότε Ιερουσαλήμ δεν θα είχαν συμβεί αυτά τα περιστατικά (αυτό είναι που το κάνει αστείο).