- Μηνύματα
- 56
- Πόντοι
- 6
Λοιπόν κάθομαι και διαβάζω τόση ώρα τα όσα έχουν γραφτεί και είπα να κάνω και εγώ το σχόλιό μου. Θεωρώ τον εαυτό μου επαγγελματία μουσικό και όχι μόνο για τον λόγο ότι ζω από τη μουσική... Ξεκίνησα να δουλεύω βράδυ πριν ακόμα τελειώσω το λύκειο. Σε rock μπάντα τότε και για έξι χρόνια με ωραίο και πολύ ενδιαφέρον ρεπερτόριο. Van Halen,Satriani,Vai,Purple,Zeppelin κλπ. Η φάση ήταν πολύ καλή,αν εξαιρέσεις ότι κάναμε ένα σωρό πρόβες για να παίζουμε μία φορά το μήνα (και αν) με πολύ λίγα λεφτά και πολύ κουβάλημα οργάνων (τα κουβαλούσαμε όλα εμείς). Ωραία μεν αλλά σε καμία περίπτωση να σε συντηρήσει κάτι τέτοιο. Έτσι έγινε αλλαγή καριέρας και ρεπερτορίου και πήγα στα ελληνικά rock. Σε αυτά δούλεψα για δέκα χρόνια. Τα λεφτά ήταν πάλι λίγα,αλλά ήταν πιό πολλές οι μέρες,πιό σταθερά τα μαγαζιά και τα μεροκάματα. Να συμπληρώσω ότι σε αυτά τα δεκαέξι χρόνια δεν μου κόλλησαν ποτέ ένσημα (και ας τα ζητούσα). Αυτό που με κούρασε στη συγκεκριμένη φάση ήταν το "σκυλάδικο" της ελληνικής rock νοοτροπίας. Για δέκα χρόνια έπαιζα τα ίδια και τα ίδια κομμάτια και γενικά υπήρχε μια νοοτροπία του "ωχ μωρέ,μιά χαρά το βγάλαμε το τραγούδι,καλό είναι,γιατί να το ψάξουμε κι'άλλο;" και άλλα τέτοια,οπότε την έκανα και από εκεί (και πολύ άντεξα). Τα τελευταία 5 χρόνια πήγα στα λεγόμενα "σκυλάδικα" και μπορώ να πω ότι με ελάχιστες εξαιρέσεις είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος. Τα λεφτά είναι σαφώς πολύ καλύτερα,το επίπεδο των μουσικών είναι πάρα μα πάρα πολύ καλό,επίσης μεγάλωσε και ο κύκλος των γνωριμιών μου με άλλους μουσικούς,η δουλειά είναι πιό σταθερή,έχω τα ένσημά μου,τα επιδόματα μου απ'τον ΟΑΕΔ,επίδομα από τον Απόλλωνα,συμμετοχή πλέον στη δισκογραφία κλπ κλπ . Πράγματα δηλαδή που δεν είχα δει ούτε στον ύπνο μου. Ευτυχώς για μένα,μπήκα κατευθείαν στα "μεγάλα" μαγαζιά και έτσι δεν έχω εμπειρία από μικρά μαγαζιά και άσχημες καταστάσεις. Όσοι μουσικοί αξίζουν,πάνε μπροστά. Όσοι δεν αξίζουν αργά ή γρήγορα τους βγάζουν από τις δουλειές. Αυτά που με κέρδισαν στα "σκυλάδικα" όπως τα λέτε,ήταν το επίπεδο των μουσικών,η σοβαρότητα των πραγμάτων και το ρεπερτόριο. Δεν άκουγα ποτέ στη ζωή μου λαϊκά τραγούδια οπότε έχει πολύ ενδιαφέρον να μαθαίνω συνεχώς καινούργια πράγματα και όχι να παίζω το "μοναξιά μου όλα" για δέκα χρόνια. Τέλος αυτό που δεν έχω συναντήσει στα σκυλάδικά είναι το "ο κιθαρίστας ή ο τραγουδιστής και η μπάντα του". Όλοι είναι ίσοι (για τους μουσικούς μιλάω) και με ελάχιστες εξαιρέσεις κανείς δεν κοιτάει να φάει τον δίπλα του που δυστυχώς στην rock φάση τα έβλεπα,τα άκουγα και τα ακούω ακόμα καθημερινά. Όπως καταλάβατε (όσοι είχατε την υπομονή να διαβάσετε το μυθιστόρημα που έγραψα) ψηφίζω "σκυλάδικο" με κλειστά τα μάτια. Σίγουρα σας κούρασα αλλά ήθελα να τα πω...
Τελευταία επεξεργασία από moderator: