Πάντως παιδιά, με προσπάθεια και κόπο (αρκετό μάλιστα) μπορείς να πετύχεις κάτι. Δεν λέω να ζήσεις μια οικογένεια απ' το "επάγγελμα" του drummer. Αλλά μπορείς να επιβιώσεις.
Ας μην κοιτάμε την εύκολη λύση: μαθήματα, λίγη μελέτη, βρίσκω μια άκρη, έναν μπάρμπα και χώνομαι να κάνω το κομμάτι μου.
Θα αναφερθώ σ' έναν υπέροχο drummer, ο οποίος είναι και καθηγητής μου στο ωδείο (28 χρονών η ηλικία του). Μην περιμένετε να σας πω όνομα... Τελείωσε με το δημοτικό ωδείο Πατρών και έφυγε για Ολλανδία να τελειώσει το κολέγιο εκεί. μετά από 5 χρόνια επέστρεψε. Δε θα αναφερθώ σε ώρες μελέτης και σε ώρες που πέρασε σε σκηνές να παίζει. Επιστρέφει στην Ελλάδα, σκίζει τον κώλο του, φτύνει αίμα και καταφέρνει να μαζέψει (όσο γινόταν) την μουσική σκηνή της Πάτρας, σε σημείο που πλέον 5 μαγαζιά να είναι μόνιμες μουσικές σκηνές ακόμα και για νέα συγκροτήματα.
Ο τύπος αυτός ζει απ' τα μαθήματα που κάνει, τις εμφανίσεις του σε μαγαζιά (ντάξει μη νομίζετε τίποτα το φοβερό από πληρωμή) και απ' τις συναυλίες με μεγάλους καλλιτέχνες που κάνει. (ήδη παίζει σε 2).
Το να μπορέσεις να ζήσεις σαν επαγγελματίας μουσικός (γενικά και κατ' επέκταση σαν drummer) θέλει άπειρο κόπο και πολύ όρεξη.
Τον βλέπω ακόμα και μετά από live, να χαμογελάει παρά την κούραση, να κάτσει να συζητήσει, να πούμε τα λάθη, τα ωραία του live. Στα μαθήματα θα κάτσει να σού εξηγήσει ό,τι σε προβληματίζει, θα σού αναπτύξει χιλιάδες τρόπους να καταφέρεις ένα φαινομενικά ακατόρθωτο παίξιμο (για σένα) ή μια πολύ δύσκολη άσκηση θα στην κάνει πολύ απλή.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; όχι δεν είμαι ξαδερφός του. Απλά θέλω να τονίσω ότι ο επαγγελματισμός στη μουσική πρώτον και στη drums μετά, είναι κουραστικό μονοπάτι και δύσβατο. Όσοι περιμένουν να γίνουν οι επόμενοι Tre ή δεν ξέρω γω τι άλλο, καλύτερα ας βρουν άλλη δουλειά.
Σίγουρα χωρίς τύχη δεν κάνεις τίποτα, αλλά δεν στηρίζεσαι εκεί. Κάνεις Ό,ΤΙ ΠΕΡΝΑΕΙ ΑΠ' ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ και ελπίζεις. Θα κάνεις όμως το ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΠΕΡΝΑ ΑΠ' ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ.
