ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ...

[Haris]

Οι πρώτες εμπειρίες πάντα σημαδεύουν, καταγράφονται στο υποσυνείδητο και γίνονται αντανακλαστικό. Όσο τα χρόνια περνάνε τόσο αυτά τα παλιά βιώματα μετατρέπονται σε μύθο, σε αίσθημα. Έτσι η άποψη "παλιά ήταν καλύτερα" δεν είναι αποτέλεσμα του ότι όντως παλιά ήταν καλύτερα, είναι απόδειξη ότι έχουμε παλιά να θυμόμαστε, κοινώς γερνάμε.

Δυστυχώς, truer words have rarely been spoken...

Ευτυχώς, εγώ έχω υπογράψει σύμβαση με τον οξαποδώ...

 

[audiokostas]

Δυστυχώς, truer words have rarely been spoken...

Ευτυχώς, εγώ έχω υπογράψει σύμβαση με τον οξαποδώ...

Αθανασία αντί οιουδήποτε μουσικού ταλέντου;

So far, it works.  ;D

 

[Haris]

Αθανασία αντί οιουδήποτε μουσικού ταλέντου;

So far, it works.  ;D

Μα τι λες τώρα; Το πρώτο πράγμα που ζήτησα απελπισμένα, ήταν να αποκτήσει ταλέντο ο μπασίστας μου.

"Δεν γίνονται αυτά αγόρι μου", ήταν η απάντηση. "Τι λες για 500 χρονάκια ζωής παραπάνω;"

Τι να κάνω; Αυτό μου δώσανε, αυτό πήρα... ;D

 

[gdevelek]

Οι πρώτες εμπειρίες πάντα σημαδεύουν, καταγράφονται στο υποσυνείδητο και γίνονται αντανακλαστικό. Όσο τα χρόνια περνάνε τόσο αυτά τα παλιά βιώματα μετατρέπονται σε μύθο, σε αίσθημα. Έτσι η άποψη "παλιά ήταν καλύτερα" δεν είναι αποτέλεσμα του ότι όντως παλιά ήταν καλύτερα, είναι απόδειξη ότι έχουμε παλιά να θυμόμαστε, κοινώς γερνάμε.

+1

Καθώς "γερνάμε", ανεβάζουμε και αρκετά τον πήχυ, είμαστε πιο αυστηροί και ενθουσιαζόματε δυσκολώτερα. Εδώ και χρόνια ξανα-ακούω πράγματα που λάτρεψα κατά την περίοδο 85-90, και απορώ "μα γιατί το θυμόμουν αυτό τόσο πολύ καλύτερο από όσο μου φαίνεται τώρα;;". Δεν είναι καθόλου ευχάριστο συναίσθημα...

 

[theBox]

Ολα καλα, αναλογιστειτε ομως και τι θα σκεφτοταν επι του θεματος ενας 70χρονος στα 60'ς - 70'ς ο οποιος ακουγε στα νιατα του βαλς και "κλασσικη" μουσικη ρομαντικης περιοδου.

...καποτε διαβασα μια θεση που ελεγε οτι η μουσικη αντικατοπτριζει τον τροπο ζωης και τις εμπειριες των ανθρωπων που την παραγουν ανα τις χρονικες περιοδους. Γι αυτο και με την προοδο της τεχνολογιας απο γεωργικη σε βιομηχανικη, επειτα σε ηλεκτρικη και τελος σε ηλεκτρονικη, η μουσικη αλλαζει συνεχως προσωπο και το ΠΩΣ την κρινει ο καθενας εχει να κανει με την χρονικη περιοδο και τις συνθηκες μεσα στις οποιες ο ιδιος ανεπτυξε μουσικο αισθητικο κριτηριο.

Επισης, καποιος μπορει να μου πει: "Μα καλα ρε Box, το ιδιο ειναι ο Bieber με τους Ζεπελλιν?" Εκει λοιπον εγω μπορω να απαντησω: "Ναι, ειναι σχεδον το ιδιο, συγκριτικα με τον Stravinski και τον Rachmaninov" κ.ο.κ.

 

[bloody_sunday]

Ίσως τελικά πιστεύω πως το "corporate" χρήμα, η πολύ στενή σχέση που αναπτύχθηκε στη βιομηχανία αυτή μεταξύ της μουσικής και των δημοσίων σχέσεων, η ανάγκη η μουσική να πουληθεί σαν οδοντόκρεμα, σχεδόν σαν είδος καθημερινής ανάγκης μας κάνει δικαιολογημένα κατ' εμέ να έχουμε αυτήν την αίσθηση.

Μα αυτό συμβαίνει συνεχώς και με τρομερά εις βάθος μελέτη για την τοποθέτηση του μουσικού "προϊόντος" από τα 50s κι έπειτα... δεν είναι ένα μοντέρνο φαινόμενο. Επομένως η όλη υπόθεση της μουσικής παρελθοντολαγνείας δεν βασίζεται σε τυχόν πιο αγνές προθέσεις που υπήρχαν παλαιότερα. Η κάθε εποχή έχει τον Bieber της (μουσικά κατασκευάσματα φτιαγμένα από μια μηχανή παραγωγής και image making σύμφωνα με τους κανόνες μερικών target groups αποκλειστικά ως οχήματα εσόδων για τις εταιρίες που τα διαχειρίζονται). Απλά τα Μπιμπεροειδή των παλαιότερων εποχών (ανεξαρτήτως είδους μουσικής πλην των πολύ "λόγιων", αν και τα πιο δημοφιλή όπως η pop και το σημερινό r&b είναι τα πιο συνηθισμένα για τέτοιους σχεδιασμούς) έχουν ένα φωτοστέφανο νοσταλγίας. Το κλασσικό "they don't make'em like they used to" - και σε τομείς πέραν της μουσικής - σαν διαπίστωση ταυτίζεται πολλές φορές με τη νοσταλγία παραστάσεων, ανθρώπων κι ερεθισμάτων, κι έτσι τις περισσότερες φορές χάνει και την μικρή αντικειμενική βάση που θα μπορούσε να έχει.

Υπάρχουν βεβαίως πολλές φορές που το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα συμβαδίζει και με την απήχηση, αν και αυτό υπαγορεύεται από την αλληλεπίδραση ενός πολύ περίπλοκου σύνολο κοινωνικών, ψυχολογικών και πολιτισμικών παραμέτρων που αφαιρεί ένα σημαντικό τμήμα της ικανότητας ενός έμπειρου μουσικού ακροατή, όσο biased και να είναι προς ένα κυρίως στυλ, να κρίνει το επίπεδό του καθαρά, χωρίς να επηρεάζεται από την συνεκτίμηση όλων των υπόλοιπων μεταβλητών. Κι αυτό είναι ένας ακόμη παράγοντας που διαβρώνει την όποια αντικειμενική βάση του "they don't make'em like they used to". Αν και οι μεταβλητές αυτές, μερικές εκ των οποίων ανέφερα, είναι τόσο άρρηκτα συνυφασμένες με την ίδια την μουσική που πολλές φορές γίνεται αφελές και άχρηστο να κάθεται κάποιος να προσπαθεί να την μελετήσει απομονωμένη σε έναν μεταφορικό δοκιμαστικό σωλήνα.

 

[Trolley]

Καθώς "γερνάμε", ανεβάζουμε και αρκετά τον πήχυ, είμαστε πιο αυστηροί και ενθουσιαζόματε δυσκολώτερα. Εδώ και χρόνια ξανα-ακούω πράγματα που λάτρεψα κατά την περίοδο 85-90, και απορώ "μα γιατί το θυμόμουν αυτό τόσο πολύ καλύτερο από όσο μου φαίνεται τώρα;;". Δεν είναι καθόλου ευχάριστο συναίσθημα...

Το αντίθετο (μου) συμβαίνει επίσης, όμως.

Τα χρόνια πριν την οικονομική κρίση, ανασύστησα το μεγαλύτερο μέρος της δισκοθήκης που είχα την περίοδο εκείνη, και εμπειράθηκα μεν αρκετές απογοητεύσεις, αλλά επίσης αρκετές επιβεβαιώσεις. Το αναφέρω, επειδή οι απογοητεύσεις διατυπώθηκαν ακριβώς με τον τρόπο που περιγράφεις στο νου μου.

Ίσως θα ήταν καλή ιδέα να ανοιχτεί ένα thread (και το παρόν, καλό είναι) όπου να κληθούμε να αναφέρουμε ποια ακούσματα εξακολουθούμε να εγκρίνουμε 30 χρόνια μετά. Είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι θα αναφέρουμε τα ίδια ακούσματα (π.χ. κανείς δεν θα συμπεριλάβει τους ....... ).