Ξέρετε τι έχει γίνει σε μια άλλη βιομηχανία τα τελευταία 20 χρόνια?
Οι κατασκευαστές σχεδόν ποτέ δεν πληρώνουν δικαιώματα στους εφευρέτες των οποίων τις πατέντες χρησιμοποιούν. Όχι με το έτσι θέλω, αλλά με τα συμβόλαια που προτείνουν για να υπογράψουν.
Οι εφευρέτες πλέον ζουν από υπηρεσίες (μεταφορά τεχνογνωσίας, επίβλεψη, εκπαίδευση των μηχανικών του κατασκευαστή, αξιολόγηση πρωτοτύπων κλπ). Αυτός φαίνεται να είναι ο (δύσκολος) δρόμος για το δημιουργό: Πρέπει (κατ' αναλογία) να πουλήσει το τραγούδι, να βοηθήσει στην ενορχήστρωση, να επιβλέψει την παραγωγή, να βοηθήσει στην αξιολόγηση στις οντισιόν, να περάσει και 2-3 όργανα. Να βγάζει δηλαδή ένα μηνιάτικο για κάθε 2-3 τραγούδια που έχει δώσει σε ένα δίσκο -μέχρι να βγει ο δίσκος. Και να το κάνει αυτό σε 5-6 μεριές ταυτόχρονα. Και αν είναι καλός, να και γίνει φίρμα και τα μηνιάτικά του να είναι υψηλά.
Μην σας φαίνεται ακραίο. Ξέρω άνθρωπο που έχτισε σπίτι, σπούδασε παιδιά, και ζει ακόμα άνετα με τα δικαιώματα από μια εφαρμογή (software) από τα ΄90s. Αλλά πλέον είναι πολύ σπάνιο. Το μεροκάματο πρέπει να το ξετρυπώνεις.