Δηλαδή αν ο άλλος δεν μπορεί να παίξει με τις ιδιες χορδές πάνω από 10 ώρες, σονι και καλά να μπει στους μεταλικα για να τις αλλάζει.
Αυτό είπα;
Άν κοιτάξεις πάλι τί έγραψα, εξέφρασα απλώς προσωπική άποψη πως για 'μένα, αυτή η επιθυμία για τέτοια υπερ-λεπτομέρεια και εξειδίκευση στον ήχο, τέτοια που να δικαιολογεί τόσο υπερβολικά συχνές αλλαγές χορδών, θα πρέπει να αφορά κάτι πραγματικά σημαντικό: να ακουστείς από χιλιάδες φαν, να "παιδεύεις" τις χορδές κάθε μέρα για πολλές ώρες σε συνεχόμενα live ενός tour, να παίξεις με ορχήστρα, κλπ.
ή κάποιον που ηχογραφεί συνέχεια
Για ηχογράφηση τό καταλαβαίνω.
Αλλά πόσο συχνά πιά ηχογραφείς νέο υλικό;
Άν αλλάζεις χορδές κάθε εβδομάδα, και παίζεις μουσική 3 χρόνια, πρέπει να έχεις τελειώσει τουλάχιστον 75 album των 17 κομματιών το καθένα!...
Εύγε!
Σέ θαυμάζω: εγώ δεν μπορώ να γράψω νέο υλικό τόσο γρήγορα...
Αυτοκίνητο έχεις;
Μέσα μαζικής μεταφοράς χρησιμοποιείς;
Αμάξι δεν έχω.
Λεωφορείο χρησιμοποιώ σπάνια.
Ναί, ακόμη και το 1€ του εισιτηρίου τό τσιγγουνεύομαι.
ΟΜΩΣ: μ' αυτό το 1€ μέ πηγαίνει καμμιά 35 χιλιόμετρα ενώ εγώ γλιτώνω 35 χιλιόμετρα δρόμο και 2 ώρες περπάτημα.
Υπάρχουν πολυτέλειες και πολυτέλειες. Αλλά και μιά "ζυγαριά" κόστους-οφέλους, τιμής-αξίας.
Τα 7€ του winder αξίζουν τον κόπο; Τόσο... "βαρύ κι ασήκωτο" σού πέφτει να στρίψεις ένα κλειδάκι; Ή... 6 for that matter;... ?
Αγόρασε κι ένα αυτόματο χέρι να παίζει για 'σένα! ?
Ή ένα ρομπότ να τοποθετεί τη κιθάρα πίσω στη θέση της όταν τελειώσεις.
Έχω ένα ιδεολογικό θέμα με τα κάθε λογής gadgetάκια που πλασάρονται ώς... "απαραίτητα" ενώ είναι τελείως περιττά.