Έχουμε:
Ορεκτικό:
1. Στην Ελλάδα ως γνωστόν δεν υπάρχει μουσική παιδεία. Αυτό φαίνεται από δύο πράγματα:
α. θέση της μουσικής αγωγής στην εκπαίδευση
β. τη γενική στασιμότητα της ελληνικής (mainstream και οχι μόνο) μουσικής
2. Η ελληνική νοοτροπία σαφώς εκφράζεται πολύ ευστοχα με την γνωστή φράση "ψόφος στην κατσίκα του γείτονα"
Κυρίως πιάτο:
1. Σε όλον τον κόσμο υπάρχουν οι "Χατζηγιάννηδες". Είναι μουσικοί που φτιάχνουν γενικά ευπεπτα τραγουδάκια που τυγχάνουν ευρείας αποδοχής. Απλώς στον υπόλοιπο κόσμο υπάρχουν καλύτεροι μουσικοί και managers που αναλαμβάνουν και βοηθούν τους συγκεκριμένους καλλιτέχνες, και έτσι το αποτέλεσμα ειναι σαφώς ανώτερο ποιοτικά και ηχητικά και πιο επαγγελματικό.
2. Τα τραγούδια του Μιχαλάκη (και λοιπών) είναι (αδιαμφισβητητα νομίζω) αυτό που λένε αγγλιστί "catchy". Ακόμα και οι στίχοι του, θεωρώ πως είναι καλύτεροι απ'αυτούς που θα γράφαμε οι περισσότεροι εδώ μέσα, απευθυνόμενοι στο συγκεκριμένο αυτό κοινό.
Επιδόρπιο:
1. Εμείς γιατί ασχολούμαστε με κάτι που δεν μας εκφράζει; Μας ενδιαφέρει; Μας αφορά; Μήπως ηγούμαστε καμιάς σταυροφορίας εναντίον της pop trash μουσικής, με σκοπό να επιβάλλουμε την δική μας "ποιοτική" μουσική στον κόσμο που δεν γουστάρει να την ακούσει;
Αυτά τα ολίγα. Καλή όρεξη. ;D ;D