gamanos είπε:
Να βάλω λίγο λάδι στη φωτιά; Αφού ξέφυγε από το αρχικό ερώτημα...
Δε συμφωνώ ότι ξεφύγαμε από το αρχικό ερώτημα. Η υπόνοια ότι ο Χατζηγιάννης (και άλλοι) "κλέβουν" ή κλέβουν το υλικό τους, είναι άμεσα σχετιζόμενη με τη δική μου άποψη ότι πρόκειται για τυποποιημένα τραγούδια, περισσότερο βιομηχανικά παρά καλλιτεχνικά προϊόντα.
Πείτε μου ένα καλλιτέχνη (με εισαγωγικά ή χωρίς) της πόπ και όλης αυτής της σάχλας (αυτής της συνομοταξίας ε; μην πάμε σε Xaxakes και Σάννυ Μπαλτζή) που να κάνει πιο τίμιους δίσκους από τον Χατζηγιάννη;
Που να τον βρούμε και (κυρίως) για ποιο λόγο να τον βρούμε; Είναι σα να πάμε επίσκεψη σε ένα τρελάδικο, να κοιτάζω εγώ περίλυπος κάποιον που νομίζει ότι είναι ο Ομέρ Βρυώνης και εσύ να μου λες ότι "ναι, αλλά τουλάχιστον δε νομίζει ότι είναι ο Μέγας Ναπολέων". Δεν είναι αρκετό.
Με τον όρο τίμιο, ενοώ ότι όλα τα τραγούδια του ακούγονται τουλάχιστον, έχουν ένα επίπεδο στιχουργικό (με τα δεδομένα μέτρα και σταθμά), ακούγονται εξίσου στο ραδιόφωνο και γίνονται επιτυχίες πάντα στο πλάισιο που κινείται η ποπ και η μουσική κατάστασή της στην ΕΛλάδα.
Όταν λες "ακούγονται" τι εννοείς ακριβώς; Εγώ σου λέω ότι δεν μπορώ να τα ακούσω - μετά από δύο λεπτά με ενοχλούν. Δεν αμφιβάλλω ότι πολλοί αρκούνται σε αυτή τη ποιότητα υλικού. Δεν καταλαβαίνω γιατί αρκούνται βέβαια, εφ' όσον οι επιλογές είναι πάρα-πάρα πολλές. Είναι σα να λέμε ότι έχουμε την επιλογή να πάμε για φαγητό όπου θέλουμε, αλλά ας πάμε στα γκούντις.
Και όλα τα του τα cd πουλάνε και όλα τα τραγούδια τα ξέρει το κοινό του, δεν έβγαλε κάποιο δηλαδή και να πήγε άπατο.
Για άλλη μία φορά σε αυτό το thread γίνεται επίκληση της εμπορικής επιτυχίας (καλύτερα, έτσι για να δικαιώνονται αυτά που έγραψα πιο πάνω). Πάνω στο θέμα της σπουδαιότητος της εμπορικής επιτυχίας δεν φαίνεται να διαφωνεί κανένας σας: ακόμη και ο SF ή ο Φεντεριάρης οι οποίοι αμέσως από κάτω σπεύδουν να προσθέσουν (ορθώς) ότι ΟΛΑ αυτά γίνονται στη τελευταία κομμουνιστική χώρα του πλανήτη. Τι να πω.... Τέλος πάντων, αν θέλετε (ντε και καλά) να συμπεριλαμβάνετε την εμπορική επιτυχία σαν κριτήριο του τι εκτιμάτε, ε, δεν κοιτάμε τουλάχιστον να ασχολούμαστε με τόσους και τόσους που έχουν διεθνή εμπορική επιτυχία;
Άστε που παρά την τρελλή πίεση που υφίσταται από την δισκογραφική (είναι για αυτούς η χήνα με τα χρυσά αυγά, πότε θα την σφάξουν δεν ξέρω ;D)
Κάνεις απίστευτο λάθος. ΚΑΝΕΙΣ δεν του ασκεί πίεση. Τα ήθη και έθιμα του ελληνικού δισκογραφικού χώρου περιστρέφονται γύρω από την εξής αντίληψη: "όποιος πουλάει κάνει ότι γουστάρει". Έτσι, σε κάθε χρονική περίοδο υπάρχει ένας και μόνος ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ στον ελληνικό δισκογραφικό χώρο. Από αυτή την αξιοζήλευτη θέση έχουν στο παρελθόν περάσει ο Πάριος, ο Πανταζής, ο Σφακιανάκης κλπ. Τώρα, την έδρα κατέχει ο Χατζηγιάννης και όλοι όσοι βρίσκονται τριγύρω του προσεύχονται μήπως του τη βιδώσει και τους παρατήσει (από μάνατζερ μέχρι δισκογραφική).
καταφέρνει και αντιστέκεται, βγάζει κάθε τόσο ένα single με τέσσερα κομμάτια, ένα κομμάτι για τηλεοπτική σειρά, ένα live και remixes και 2 νέα κομμάτια, αλλά δεν παρουσιάζει 13 κομμάτια αν δεν έχουν ένα επίπεδο για τα δικά τους πάντα δεδομένα,
Ωωωπα ρε, σιγά την αντίσταση.
κάτι που έχω δει να γίνεται με σοβαρούς ή σοβαροφανείς δημιουργούς, που και καλά από άποψη και στάση ζωής απέχουν ηθελημένα από τη δισκογραφία για να είναι δημιουργικοί και πιστοί στο όραμά τους, παρουσιάζουν μια πατάτα που πάει άπατη και σε έξι μήνες μπαίνουν σε στούντιο για το νέο τους δίσκο ώστε να μην σβήσουν τελείως.
Εντάξει, αυτός μπορεί να μην μπαίνει κάθε έξι μήνες στο στούντιο, αλλά τη μάπα του τη βλέπουμε τακτικότατα - αρα τα έχει και αυτός τα άγχη του.
Όχι βρε αδελφέ.
