Γεια χαρά φίλοι συμφορουμίτες, και πάνω από όλα συνάνθρωποι.
Είμαι 26 χρονών και μένω στην Αθήνα. Έχω σχεδόν 5 χρόνια να εργαστώ μόνιμα, η τελευταία απόπειρα εργασίας που έκανα ήταν πριν 2 χρόνια. Για ένα μήνα πήγαινα με τα νερά του αφέντη της ψωροεταιρίας και έκανα τις χαμαλοδουλειές του, με την υπόσχεση της πρόσληψης, οπού τελικά μόνο στην υπόσχεση έμεινε. Πριν από αυτό εργάστηκα σε μια μεγάλη αλυσίδα καταστημάτων, οπού κι εκεί δε, περισσότερο περί δουλείας επρόκειτο παρά εργασίας, αλλά, ας όψεται η ανάγκη, έκανα το κορόιδο για άλλον ένα μήνα. Είμαι χρεωμένος κι εγώ σε μια ιδιωτική τράπεζα, όπως κι αρκετοί μας άλλωστε, όχι από ασυνειδησία, αλλά λόγω της αγάπης μου για τη μουσική.
Πλέον είμαι εκ περιτροπής άνεργος, γιατί δεν θέλω να δουλεύω για το συμφέρον κανενός, ούτε να ανήκω σε καμιά απ' τις αστικές τάξεις, ουδέποτε ένιωσα την ανάγκη να ανήκω σε οποιαδήποτε ομάδα, και η μόνη ταμπέλα που θα ήθελα να φοράω είναι αυτή που λέει ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Ο κόπος της εργασίας δεν μπορεί να ανταμειφθεί με μερικά κομμάτια χαρτιού. Μιλάω για τα λεφτά, γιατί περί αυτών γίνεται ο σαματάς απ' την απαρχή του πολιτισμού, λίγοι όμως το συνειδητοποιούν ή δεν θέλουν να το συνειδητοποιήσουν, ότι δεν είναι τίποτα άλλο παρά μερικά κομμάτια χαρτιού και μετάλλου. Οι πρώτες ύλες δε, που χρησιμοποιούνται για να φτιαχτούν είναι ανεκτίμητες, άρα ουσιαστικά παίρνουμε κάτι απ΄ τη φύση το υποβιβάζουμε και μετά κοροϊδεύουμε και τους εαυτούς μας, σκεπτόμενος ότι με μερικά κιλά χαρτιού, πλέον αγοράζεις το κόπο ενός μεγάλου αριθμού ανθρώπων.
Σε πρόσφατο ντοκιμαντέρ που είδα, κατάλαβα τελικά, ότι πάνω απ' τις θρησκείες του κόσμου, υπάρχει η μια, κοινή για όλους, η λατρεία του χρήματος, με ναούς-τράπεζες και καθεδρικούς-θησαυροφυλάκια, ασύγκριτοι μπροστά στους ναούς οποιασδήποτε άλλης θρησκείας.
Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με πλέον βασικό και αυτονόητο μάθημα, ότι πρέπει να εργαστούν για να βγάλουν λεφτά, ότι πρέπει να τα έχουν, αλλιώς δε θα μπορέσουν να ζήσουν ευτυχισμένα και ότι χωρίς αυτά δεν θα επιβιώσουν στη κοινωνία μας. Δεν κατηγορώ τους γονείς όμως, γιατί και αυτοί έτσι διδάχτηκαν, όπως και όλοι οι πρόγονοί μας, χιλιετίες πίσω.
Οι ανθρώπινες σχέσεις πλέον βασίζονται μόνο στην ανάγκη, στο ποιος θα φορτωθεί λίγο απ' το κόπο μας, χωρίς αντάλλαγμα. Κάνοντας μια βόλτα με τα ΜΜΜ αυτό που θα παρατηρήσετε είναι ανθρώπους με απλανή βλέμματα, που αντί να προσμένουν μια φιλική κουβέντα, καρτερούν να δουν ποιος θα τους ενοχλήσει για να τσακωθούν. Η δε σχέση μεταξύ αντρός και γυναικός κατά τη πλειοψηφία της έχει πλέον καταλήξει πρόστυχη και σεξιστική, και η πνευματική ικανοποίηση που μπορεί να προσφέρει μια τέτοια σχέση έχει υποκύψει στην ικανοποίηση του σώματος.
Άπειρες φιλοσοφικές και πνευματικές συζητήσεις έχουν γίνει πάνω στο θέμα του ρόλου του ανθρώπου σε αυτό το πλανήτη. Ο σωστός συλλογισμός δεν είναι ποιος είναι ο ρόλος μας, αλλά ποιος δεν είναι. Και σίγουρα δεν είναι να αξιολογούμε και να κοστολογούμε τα αγαθά που μας πρόσφερε σε αφθονία αυτή η γη, και που με τις απόπειρές μας να γλυτώσουμε απ' το κόπο που χρειάζεται για να τα δρέψεις, έχουμε κάνει τους συνανθρώπους, δούλους μας, και έχουμε γονατίσει όλο το οικολογικό σύστημα με της ανόητες ιδέες μας περί βελτίωσης αυτής της αφθονίας. Θυμάμαι στο σχολείο, εκείνες τις πυραμίδες με τον άνθρωπο στη κορυφή της τροφικής πυραμίδας, αυτή τη στιγμή μου προκαλούν γέλιο μέχρι δακρύων, γιατί στη κορυφή τελικά βρίσκεται ο πλανήτης και όχι εμείς.
Όλοι μιλούν για καταστροφή του πλανήτη, με σενάρια φαντασίας ότι θα καταστραφεί ολοκληρωτικά η Γη κτλ. Πρέπει να είμαστε πολύ φαντασμένοι, για να νομίζουμε ότι έχουμε τη δύναμη να καταστρέψουμε κάτι που υπάρχει εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια με παιχνιδάκια που φτιάξαμε μέσα σε έναν αιώνα από ύλες του ιδίου του πλανήτη, ο οποίος έχει επιβιώσει πολύ χειροτέρων. Το μόνο που μπορούμε να καταφέρουμε είναι να κάνουμε ανυπόφορη τη ζωή μας σε βαθμό βασανιστηρίου και τελικά να εξαφανίσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Ο χρόνος μας δεν τελειώνει από μόνος του, εμείς είμαστε αυτοί που σπρώχνουν τους δείκτες του ρολογιού, και ότι πλήγμα και να καταφέρουμε να κάνουμε στο πλανήτη, έχει όλο το χρόνο μπροστά του να ανακάμψει. Η φύση αυτού του πλανήτη είναι να προσαρμόζεται στις συνθήκες που επικρατούν, ώστε να υπάρχει η διατήρηση και επιβίωση του θαύματος της ζωής. Εμείς απ' την άλλη, με τη φοβερή λογική που μας διακρίνει, σταματήσαμε να προσαρμοζόμαστε και προτιμήσαμε να προσαρμόζουμε της εκάστοτε συνθήκες σε ότι μας βολεύει!
Αναλογιζόμενος όλα αυτά, τελικά οι μόνοι πολιτισμένοι άνθρωποι, είναι αυτοί που εμείς αποκαλούμε “απολίτιστους”, οι ιθαγενείς που μένουν σε εδάφη μη-εκμεταλλεύσιμα από εμάς τους “πολιτισμένους”.
Λοιπόν επειδή οι χιλιετίες λαθών μας, δεν χωράνε σε γραπτά, ακόμα και αν κάναμε όλα τα δάση, χαρτί, και όλα τα ορυκτά, ψηφιακά μέσα αποθήκευσης, θέλω να καταλήξω στις αποφάσεις που πήρα έχοντας καθαρό μυαλό:
1)Πάω να ζήσω στο χωριό μου, δίπλα στη φύση μου, κι όχι στη τσιμεντοζούγκλα που καταφέραμε να φτιάξουμε, στο σπίτι που έφτιαξε ο παππούς μου με τα χέρια του. Όπου εκεί οι άνθρωποι είναι μετρημένοι σε δεκάδες, ανέγγιχτοι απ' τις ιδεολογίες της πόλης, που μπορείς να κουβεντιάσεις μαζί τους, παππούδες και γιαγιάδες και μεσήλικοι άνθρωποι που έστειλαν τα παιδιά τους στη μεγαλούπολη για να ζήσουν καλύτερα, χωρίς να ξέρουν ότι τελικά τα έστελναν στη “σκλαβιά”. Εδώ, στην Αθήνα, ακόμα και οι γηραιότεροι είναι επηρεασμένοι από αυτά που τους ταΐζουν καθημερινά τα ΜΜΕ. Να αναφέρω παραδειγματικά, ένα πρωινό που περπάταγα προς το σπίτι από Γαλάτσι άρχισε να βρέχει, φόραγα φούτερ μαύρο με κουκούλα, οπότε φόρεσα τη κουκούλα (τότε που πρωτοβγήκε ο νόμος περί κουκούλας). Είχε πλημμυρίσει ο δρόμος, και βλέπω ένα παππού να περπατάει στη άκρη του πεζοδρομίου και ένα αμάξι να ανεβαίνει γρήγορα, ποτίζοντας όλο το πεζοδρόμιο. Του φωνάζω να μαζευτεί να μη γίνει μούσκεμα, κι αυτός με το που με βλέπει με τη κουκούλα, άνοιξε το βήμα του, και βγήκε ακόμα πιο άκρη!
2)Λεφτά στα χέρια μου ΔΕΝ ξαναπιάνω. Το μποστάνι μια χαρά τομάτες βγάζει, η κληματαριά φορτωμένη στα σταφύλια είναι, οι ελιές βγάζουν μυρωδάτο λάδι. Το μόνο που χρειάζεται είναι να απλώσω τα χέρια μου, να σκύψω, να μοχθήσω, και να τα μαζέψω. Αυτή είναι η κληρονομιά μου. Τα χέρια μου πιάνουν και το μυαλό μου δουλεύει μια χαρά, δεν άφησα να μου το κάνουν κουρκούτι, που μου 'λεγε και η ,προσφάτως αποθανούσα, γιαγιά μου. Και άμα μου λείπει και κάτι, εκεί είναι η θειά-τασία και ο μπαρμπα-θανάσης και όλοι τους. "Να σου δώκω, καμιά τομάτα, να μου φέρεις κάνα μήλο;" Να φουρνίζω το πρωί, στο ξυλόφουρνο και καμιά ντουζίνα καρβέλια, που δεν έχει και αρτοποιείο το χωριό, και άμα μου λένε "τι χρωστάω;" θα απαντάω "αλεύρι και μαγιά".
Αυτό που με προβληματίζει είναι η αγάπη μου για την μουσική (κι αυτή ένα απ' τα μεγάλα θύματα στο βωμό του χρήματος) και η διατήρηση αυτής της αγάπης, που είναι και το μόνο καλό που αποκόμισα απ' το "πολιτισμό", και η αγάπη μου για τον ηλεκτρικό ήχο, αλλά πιστεύω άμα δώσω τον εξοπλισμό μου για κάνα καλό ακουστικό οργανάκι, μια χαρά θα ευφραίνει την καρδία μου.
Δεν λέω ότι με αυτές τις κινήσεις όλα θα 'ναι ρόδινα απ' την αρχή, όντας κι εγώ εξαρτημένος απ' το "πολιτισμό". Αλλά ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ και με μικρά βήματα, και σωστή σκέψη, σιγά-σιγά ίσως καταφέρω να ξεθάψω αυτό που ξεχάσαμε κάπου στη διαδρομή του χρόνου.
Τη σημασία της λέξης ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Συγχωρέστε με, αν έγινα κουραστικός με αυτό το μακροσκελές κείμενο, αλλά είχα ανάγκη να τα πω, να τα βγάλω κάπου, γιατί πλέον κανένας δεν ακούει.
Σας ευχαριστώ, και ελπίζω να προλάβουμε να αλλάξουμε, γιατί ήδη έχουμε αργήσει.
Είμαι 26 χρονών και μένω στην Αθήνα. Έχω σχεδόν 5 χρόνια να εργαστώ μόνιμα, η τελευταία απόπειρα εργασίας που έκανα ήταν πριν 2 χρόνια. Για ένα μήνα πήγαινα με τα νερά του αφέντη της ψωροεταιρίας και έκανα τις χαμαλοδουλειές του, με την υπόσχεση της πρόσληψης, οπού τελικά μόνο στην υπόσχεση έμεινε. Πριν από αυτό εργάστηκα σε μια μεγάλη αλυσίδα καταστημάτων, οπού κι εκεί δε, περισσότερο περί δουλείας επρόκειτο παρά εργασίας, αλλά, ας όψεται η ανάγκη, έκανα το κορόιδο για άλλον ένα μήνα. Είμαι χρεωμένος κι εγώ σε μια ιδιωτική τράπεζα, όπως κι αρκετοί μας άλλωστε, όχι από ασυνειδησία, αλλά λόγω της αγάπης μου για τη μουσική.
Πλέον είμαι εκ περιτροπής άνεργος, γιατί δεν θέλω να δουλεύω για το συμφέρον κανενός, ούτε να ανήκω σε καμιά απ' τις αστικές τάξεις, ουδέποτε ένιωσα την ανάγκη να ανήκω σε οποιαδήποτε ομάδα, και η μόνη ταμπέλα που θα ήθελα να φοράω είναι αυτή που λέει ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Ο κόπος της εργασίας δεν μπορεί να ανταμειφθεί με μερικά κομμάτια χαρτιού. Μιλάω για τα λεφτά, γιατί περί αυτών γίνεται ο σαματάς απ' την απαρχή του πολιτισμού, λίγοι όμως το συνειδητοποιούν ή δεν θέλουν να το συνειδητοποιήσουν, ότι δεν είναι τίποτα άλλο παρά μερικά κομμάτια χαρτιού και μετάλλου. Οι πρώτες ύλες δε, που χρησιμοποιούνται για να φτιαχτούν είναι ανεκτίμητες, άρα ουσιαστικά παίρνουμε κάτι απ΄ τη φύση το υποβιβάζουμε και μετά κοροϊδεύουμε και τους εαυτούς μας, σκεπτόμενος ότι με μερικά κιλά χαρτιού, πλέον αγοράζεις το κόπο ενός μεγάλου αριθμού ανθρώπων.
Σε πρόσφατο ντοκιμαντέρ που είδα, κατάλαβα τελικά, ότι πάνω απ' τις θρησκείες του κόσμου, υπάρχει η μια, κοινή για όλους, η λατρεία του χρήματος, με ναούς-τράπεζες και καθεδρικούς-θησαυροφυλάκια, ασύγκριτοι μπροστά στους ναούς οποιασδήποτε άλλης θρησκείας.
Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με πλέον βασικό και αυτονόητο μάθημα, ότι πρέπει να εργαστούν για να βγάλουν λεφτά, ότι πρέπει να τα έχουν, αλλιώς δε θα μπορέσουν να ζήσουν ευτυχισμένα και ότι χωρίς αυτά δεν θα επιβιώσουν στη κοινωνία μας. Δεν κατηγορώ τους γονείς όμως, γιατί και αυτοί έτσι διδάχτηκαν, όπως και όλοι οι πρόγονοί μας, χιλιετίες πίσω.
Οι ανθρώπινες σχέσεις πλέον βασίζονται μόνο στην ανάγκη, στο ποιος θα φορτωθεί λίγο απ' το κόπο μας, χωρίς αντάλλαγμα. Κάνοντας μια βόλτα με τα ΜΜΜ αυτό που θα παρατηρήσετε είναι ανθρώπους με απλανή βλέμματα, που αντί να προσμένουν μια φιλική κουβέντα, καρτερούν να δουν ποιος θα τους ενοχλήσει για να τσακωθούν. Η δε σχέση μεταξύ αντρός και γυναικός κατά τη πλειοψηφία της έχει πλέον καταλήξει πρόστυχη και σεξιστική, και η πνευματική ικανοποίηση που μπορεί να προσφέρει μια τέτοια σχέση έχει υποκύψει στην ικανοποίηση του σώματος.
Άπειρες φιλοσοφικές και πνευματικές συζητήσεις έχουν γίνει πάνω στο θέμα του ρόλου του ανθρώπου σε αυτό το πλανήτη. Ο σωστός συλλογισμός δεν είναι ποιος είναι ο ρόλος μας, αλλά ποιος δεν είναι. Και σίγουρα δεν είναι να αξιολογούμε και να κοστολογούμε τα αγαθά που μας πρόσφερε σε αφθονία αυτή η γη, και που με τις απόπειρές μας να γλυτώσουμε απ' το κόπο που χρειάζεται για να τα δρέψεις, έχουμε κάνει τους συνανθρώπους, δούλους μας, και έχουμε γονατίσει όλο το οικολογικό σύστημα με της ανόητες ιδέες μας περί βελτίωσης αυτής της αφθονίας. Θυμάμαι στο σχολείο, εκείνες τις πυραμίδες με τον άνθρωπο στη κορυφή της τροφικής πυραμίδας, αυτή τη στιγμή μου προκαλούν γέλιο μέχρι δακρύων, γιατί στη κορυφή τελικά βρίσκεται ο πλανήτης και όχι εμείς.
Όλοι μιλούν για καταστροφή του πλανήτη, με σενάρια φαντασίας ότι θα καταστραφεί ολοκληρωτικά η Γη κτλ. Πρέπει να είμαστε πολύ φαντασμένοι, για να νομίζουμε ότι έχουμε τη δύναμη να καταστρέψουμε κάτι που υπάρχει εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια με παιχνιδάκια που φτιάξαμε μέσα σε έναν αιώνα από ύλες του ιδίου του πλανήτη, ο οποίος έχει επιβιώσει πολύ χειροτέρων. Το μόνο που μπορούμε να καταφέρουμε είναι να κάνουμε ανυπόφορη τη ζωή μας σε βαθμό βασανιστηρίου και τελικά να εξαφανίσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Ο χρόνος μας δεν τελειώνει από μόνος του, εμείς είμαστε αυτοί που σπρώχνουν τους δείκτες του ρολογιού, και ότι πλήγμα και να καταφέρουμε να κάνουμε στο πλανήτη, έχει όλο το χρόνο μπροστά του να ανακάμψει. Η φύση αυτού του πλανήτη είναι να προσαρμόζεται στις συνθήκες που επικρατούν, ώστε να υπάρχει η διατήρηση και επιβίωση του θαύματος της ζωής. Εμείς απ' την άλλη, με τη φοβερή λογική που μας διακρίνει, σταματήσαμε να προσαρμοζόμαστε και προτιμήσαμε να προσαρμόζουμε της εκάστοτε συνθήκες σε ότι μας βολεύει!
Αναλογιζόμενος όλα αυτά, τελικά οι μόνοι πολιτισμένοι άνθρωποι, είναι αυτοί που εμείς αποκαλούμε “απολίτιστους”, οι ιθαγενείς που μένουν σε εδάφη μη-εκμεταλλεύσιμα από εμάς τους “πολιτισμένους”.
Λοιπόν επειδή οι χιλιετίες λαθών μας, δεν χωράνε σε γραπτά, ακόμα και αν κάναμε όλα τα δάση, χαρτί, και όλα τα ορυκτά, ψηφιακά μέσα αποθήκευσης, θέλω να καταλήξω στις αποφάσεις που πήρα έχοντας καθαρό μυαλό:
1)Πάω να ζήσω στο χωριό μου, δίπλα στη φύση μου, κι όχι στη τσιμεντοζούγκλα που καταφέραμε να φτιάξουμε, στο σπίτι που έφτιαξε ο παππούς μου με τα χέρια του. Όπου εκεί οι άνθρωποι είναι μετρημένοι σε δεκάδες, ανέγγιχτοι απ' τις ιδεολογίες της πόλης, που μπορείς να κουβεντιάσεις μαζί τους, παππούδες και γιαγιάδες και μεσήλικοι άνθρωποι που έστειλαν τα παιδιά τους στη μεγαλούπολη για να ζήσουν καλύτερα, χωρίς να ξέρουν ότι τελικά τα έστελναν στη “σκλαβιά”. Εδώ, στην Αθήνα, ακόμα και οι γηραιότεροι είναι επηρεασμένοι από αυτά που τους ταΐζουν καθημερινά τα ΜΜΕ. Να αναφέρω παραδειγματικά, ένα πρωινό που περπάταγα προς το σπίτι από Γαλάτσι άρχισε να βρέχει, φόραγα φούτερ μαύρο με κουκούλα, οπότε φόρεσα τη κουκούλα (τότε που πρωτοβγήκε ο νόμος περί κουκούλας). Είχε πλημμυρίσει ο δρόμος, και βλέπω ένα παππού να περπατάει στη άκρη του πεζοδρομίου και ένα αμάξι να ανεβαίνει γρήγορα, ποτίζοντας όλο το πεζοδρόμιο. Του φωνάζω να μαζευτεί να μη γίνει μούσκεμα, κι αυτός με το που με βλέπει με τη κουκούλα, άνοιξε το βήμα του, και βγήκε ακόμα πιο άκρη!
2)Λεφτά στα χέρια μου ΔΕΝ ξαναπιάνω. Το μποστάνι μια χαρά τομάτες βγάζει, η κληματαριά φορτωμένη στα σταφύλια είναι, οι ελιές βγάζουν μυρωδάτο λάδι. Το μόνο που χρειάζεται είναι να απλώσω τα χέρια μου, να σκύψω, να μοχθήσω, και να τα μαζέψω. Αυτή είναι η κληρονομιά μου. Τα χέρια μου πιάνουν και το μυαλό μου δουλεύει μια χαρά, δεν άφησα να μου το κάνουν κουρκούτι, που μου 'λεγε και η ,προσφάτως αποθανούσα, γιαγιά μου. Και άμα μου λείπει και κάτι, εκεί είναι η θειά-τασία και ο μπαρμπα-θανάσης και όλοι τους. "Να σου δώκω, καμιά τομάτα, να μου φέρεις κάνα μήλο;" Να φουρνίζω το πρωί, στο ξυλόφουρνο και καμιά ντουζίνα καρβέλια, που δεν έχει και αρτοποιείο το χωριό, και άμα μου λένε "τι χρωστάω;" θα απαντάω "αλεύρι και μαγιά".
Αυτό που με προβληματίζει είναι η αγάπη μου για την μουσική (κι αυτή ένα απ' τα μεγάλα θύματα στο βωμό του χρήματος) και η διατήρηση αυτής της αγάπης, που είναι και το μόνο καλό που αποκόμισα απ' το "πολιτισμό", και η αγάπη μου για τον ηλεκτρικό ήχο, αλλά πιστεύω άμα δώσω τον εξοπλισμό μου για κάνα καλό ακουστικό οργανάκι, μια χαρά θα ευφραίνει την καρδία μου.
Δεν λέω ότι με αυτές τις κινήσεις όλα θα 'ναι ρόδινα απ' την αρχή, όντας κι εγώ εξαρτημένος απ' το "πολιτισμό". Αλλά ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ και με μικρά βήματα, και σωστή σκέψη, σιγά-σιγά ίσως καταφέρω να ξεθάψω αυτό που ξεχάσαμε κάπου στη διαδρομή του χρόνου.
Τη σημασία της λέξης ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Συγχωρέστε με, αν έγινα κουραστικός με αυτό το μακροσκελές κείμενο, αλλά είχα ανάγκη να τα πω, να τα βγάλω κάπου, γιατί πλέον κανένας δεν ακούει.
Σας ευχαριστώ, και ελπίζω να προλάβουμε να αλλάξουμε, γιατί ήδη έχουμε αργήσει.
